AmsterdamCentraal.nl

Dinsdagochtend lagen ik en mijn vriendin in bed. Het was voor het eerst in een hele tijd dat we allebei konden 'uitslapen'. Ik las een boek van Bill Bryson en mijn vriendin zat met een gele marker zinnen aan te strepen in haar studieboek. Het was pas 9 uur. Uitslapen bleek een iets te zijn dat ons niet meer lukte sinds onze tentamenweken. De huistelefoon ging over. Dat is zo irritant als je lekker warm in je bed genesteld bent. We kibbelden even vrolijk over wie er ging opnemen. Ik accepteerde dat mijn vriendin toch niet onder haar warme dekens ging uitkomen en stond op uit bed. Naakt liep ik door de huiskamer naar onze telefoon. Toen ik opnam hoorde ik een beltoon.
"Oóóóh wat vervelend toch als ze precies ophangen wanneer je opneemt."
Vanaf het bed kwam een luide beaming.

Toen ik terugliep naar mijn warme dekens zag ik de mobiel van mijn vriendin liggen. Toch maar even meenemen, dacht ik. Dan hoef ik daar straks mijn bed niet voor uit te komen. Toen een fractie later de mobiel afging was ik vol van mijn eigen slimheid.

Mijn vriendin neemt op en schrikt haast gelijk overeind. "Is-ie dood?!" hoor ik haar angstig vragen. In die ene seconde daarna komen in mijn hoofd de namen van mijn gehele schoonfamilie voorbij. Dan kijkt mijn vriendin mij aan en zegt: "Theo van Gogh is vermoord." Aan de andere kant van de telefoon huilt haar moeder. Zij was net gebeld en heeft het nieuws uit eerste hand gehoord. Theo was namelijk een vriend van de familie. Op dat moment zijn we één van de eersten die van de moord weten, maar de gruwelijkheid wil nog niet doordringen.