Geen biografische beschouwing, dat laat ik aan de ''redacteuren van bladen en literaire tijdschriften'' over. Gewoon een paar gedachten die opkomen, snippers van herinnering aan iemand. Op een dag dat het nog moet wennen dat hij of zij er niet meer is.
Zo doet Starik het zelf ook: met de sobere feiten in eenvoudige bewoordingen, als hij daarmee een hele binnenwereld van gevoel oproept. Dat kan een gedicht zijn, zoals ''Dode hoek'', of een overdenking bij een Amsterdamse dode zonder nabestaanden, waarbij hij een rol speelt in hun eenzame uitvaart. Luttele dagen voor de dag die zijn eigen laatste werd.