AmsterdamCentraal.nl

In het dagelijks leven is Lodewijk Asscher wethouder Financiën in de hoofdstad. Dus zit hij met de hand aan de knoppen om, met anderen, een zaak als veiligheid aan te pakken. Een van de doelen waarop hij wil worden afgerekend is het opschonen van postcodegebied 1012, beter bekend als de Wallen. Onder- en bovenwereld, economie en criminaliteit moeten daar worden gescheiden. De gemeente wil de buurt upliften, economisch en qua veiligheid. De analogie is toevallig, maar voor de gemeente zijn publieke vrouwen niet de oplossing, maar een van de problemen. Gelukkig is daar mensenhandel. Voor het stadsbestuur – dat zich het lot van verhandelde vrouwen natuurlijk echt aantrekt, daarover geen misverstand – aanleiding de boel flink te saneren. Het aantal prostitutieramen wordt ongeveer gehalveerd, de prostitutie geconcentreerd op één Wal.

Vanzelfsprekend moet korte metten worden gemaakt met mensenhandel en aanverwante misdaden. Maar waarom gebeurt dat dan nauwelijks? Veel mensenhandelzaken blijven op de plank liggen en er zijn zelden veroordelingen. Menige vrouw zit vanwege illegaliteit opgesloten en moet na verloop van tijd gewoon het land uit, verhandeld of niet. Ondertussen moeten de goeden onder de kwaden (de mensenhandelaren) lijden. Door het sluiten van panden, stijgen de huren voor de ongedwongen sekswerkers. Velen komen behalve letterlijk ook figuurlijk op straat te staan. Van het netjes regelen van sekswerk komt niet veel terecht. Er worden geen/nauwelijks nieuwe vergunningen verstrekt, zodat sekswerkers zich moeten wenden tot exploitanten. Bovendien moeten zij zich binnenkort verplicht registreren, besloot de landelijke politiek. Het kan zomaar gebeuren dat handelaren/uitbuiters hun ‘waar’ dwingen zich te registreren. Verhandelde vrouwen werken dan legaal. Terwijl prostituees die uit vrije wil werken en zich om verschillende redenen niet willen registreren, illegaal worden. In de beeldvorming is en blijft bovendien alle prostitutie ‘slecht’, ondanks de emancipatiestrijd die sekswerkers sinds decennia voeren.

‘Ik ben een hele normale vrouw hoor,’ riep een prostituee eind mei op een bijeenkomst van Women Inc over sekswerk. ‘Ze denken dat we niet zelf kunnen denken,’ klaagde een ander. Dat er onder verhandelde vrouwen arbeidsmigranten zijn (die in verkeerde handen kunnen vallen), wil er bij de politiek niet in. Prostituees zijn zich niet voor niets sekswerkers gaan noemen: zij willen erkenning als werkenden, goede arbeidsomstandigheden, betaalbare huren, kredietverlening om een eigen bedrijf te starten, etc.

Lodewijk Asscher was toevallig ook op de bijeenkomst van Women Inc, om zijn aanpak van de Wallen toe te lichten. ‘Jullie zijn niet solidair, er zijn veel schrijnende situaties van misbruik en geweld,’ mokte de ridder meesmuilend. Dat was flauw. Voor je rechten opkomen is ook tegen dwangarbeid zijn.

Dwang en geweld tegen vrouwen beperkt zich niet tot de prostitutie. Zelfs in de hoogste kringen komt het voor. Een geestverwant van de heer Asscher, socialistisch voorman en voormalig financieel topman Dominique Strauss-Kahn, vergreep zich waarschijnlijk in New York aan een hotelmedewerkster. Zoals het er nu naar uitziet, komt hij met de vernedering van voorgeleiding en enkelbanddetentie vrij. Terugkeer als presidentskandidaat op het politieke toneel in Frankrijk wordt niet uitgesloten. De vrouw in kwestie, afkomstig uit Guinee, wordt er inmiddels van ‘verdacht’ hoer te zijn en banden te hebben met drugshandelaren. Blame the victim noemen we dat.

Zoals Lodewijk Asscher stelde in zijn lezing voor de Wiardi Beckman Stichting, gaat het bij linkse politiek niet om zéggen dat je solidair bent, maar om het laten zien daarvan. Hij zei ook: ‘Verander de samenleving, begin bij jezelf. Strijdt tegen uitwassen van kapitalisme, zodat mensen trots en waarde in hun werk vinden.’

Mag ik hem uitnodigen ook (ongedwongen) sekswerkers, werk/geluk zoekende arbeidsmigranten en kamer‘meisjes’ in het sociaaldemocratisch paradijs op te nemen?