Lekker spuiten

Amsterdam - Grafitti spuiten mag niet. Posters plakken ook niet. Het ontsiert het straatbeeld, en dat roept allerlei negatieve gevoelens op. Toch?

Vandaag opent in galerie WM aan de Elandsgracht een tentoonstelling over Laser 3.14; een anonieme grafittispuiter die de stad volkliedert met quasi-filosofische spreuken. Je hebt er vast wel eens eentje gezien. Een compleet overzicht is te vinden op de website. Het is onduidelijk of laser 3.14 een individu of een collectief is. Kom je iets van Laser 3.14 tegen, dan lees je het, denkt er over na, en loopt verwonderd verder.

De London Police tekende overal en nergens poppetjes op. Zwart-wit: je kent ze wel, met die ronde hoofdjes. Op de gekste plekken. Je staat bij de tramhalte en ziet een enorme lach van zo'n beestje. Had je een ochtendhumeur, dan was die direct weg.

Loesje plakt de stad vol. Vrolijke kwinkslagen over het nieuws, over het jaargetijde, over de liefde. Als het Arnhemse meisje een bezoek brengt aan Amsterdam, is de hoofdstad weer een stuk wijzer.

Vorige week presenteerden de auteurs van een boek over streetart in New York City hun boek ook hier in Amsterdam. De American bookstore op het Spui had ze uitgenodigd. Speciaal hiervoor werd een grafitti gemaakt op het pand. Natuurlijk was er eerst gesteggel over de vergunning. Eigenlijk mocht dit werk alleen maar op een van de muren van de winkel worden gespoten. Maar kunstenaars laten zich de wet niet voorschrijven: beide muren van het hoekpand werden ondergekalkt. Inmiddels is het werk weer verwijderd.

Sommige beleidsmakers vinden het maar niks, dit soort straatversiering. Zij beroepen zich op allerlei zaken. Beginnend bij de schoonmaakkosten. Het openbaar bestuur, en daarmee de burger, moet voor alle schoonmaakkosten opdraaien. Hoeveel honderdduizenden euro's niet worden uitgegeven aan het verwijderen van grafitti, en het weghalen van posters. Die kosten moeten natuurlijk verhaald worden op degenen die het straatbeeld versieren. Terwijl je natuurlijk ook kunt kiezen om versiering te laten zitten: het kost minder, en men wordt er vrolijker van.

Dan natuurlijk: het gevoel van onveiligheid. Mensen zouden zich een stuk onveiliger voelen wanneer de stad volgekliederd is met grafitti. En eerlijk is eerlijk: een tag (een grafitti handtekening) is nu niet echt leuk om naar te kijken. Maar een mooi kleurrijk werk, daar word je toch blij van. Als je onderzoek doet blijkt dat grafitti eerder het gevoel van veiligheid bevordert, dan dat het mensen onveilig doet voelen.

Er is onderscheid tussen allerlei verschillende vormen van streetart, en dat is ook best te onderscheiden van vandalisme. Hoe mooi een kunstwerk aan de buitenkant ook is: als je daardoor niet meer uit de ramen van het metrostel kan kijken is het gewoonweg vervelend. Veel mensen worden echter blij van een mooi werk. Wanneer zit een spreuk, een poster of een tekening mensen in de weg? Bijna nooit. Dus: waarom moeten streetart projecten worden ontmoedigd? Zo snel mogelijk worden verwijderd? Waarom zijn er tachtig vergunningen nodig alvorens je je eigen gevel mooier mag maken?

Op de leukste dagen in de stad fiets je van verwondering naar verwondering. Op iedere hoek een kleurrijk vrolijkmakend nieuw werk. Geen aangeharkte tuintjes, maar dynamiek. Laat die posterplakkers veel plakken, en grafitti-artiesten lekker spuiten.