De gemeenteraad ging zich er ook nog mee bemoeien. Uitspraken als: Ik heb het zo niet bedoeld en ik heb er van geleerd, waren niet voldoende volgens CDA en VVD in de raad. Sorry moest er komen. Sorry Sorry Sorry. Het was nota bene Cohen die moest uitleggen dat als je zulke uitspraken doet, je toch wel van een mea culpa kan spreken. Tijdens Nova-politiek moest de burgemeester zich nogmaals verantwoorden. Maar is het eigenlijk wel nieuws, of is het een campagnestrategie?
De vraag of het wellicht schort aan de communicatie tussen kabinet en college van BenW, werd door Cohen aarzelend bevestigd. Op het dossier van Vreemdelingenbeleid en Intergratie liggen er behoorlijk wat uitdagingen, en daar draagt het beleid van Verdonk niet bij aan het oplossen van problemen.
Maar het lijkt er op dat in Amsterdam een totaal andere taal wordt gesproken dan in Den Haag. En dat de tegenstellingen tussen de stad en de staat manifest worden. Aboutaleb vs Verdonk is natuurlijk niet het enige voorbeeld. Ook de verschillen in inzicht over Schiphol zijn evident. Daarnaast: wat te denken over de verbreding van de A9, ook een punt waarin Amsterdam en Den Haag verschillend denken.
In tegenstelling tot de algemene heksenjacht op de moslim heeft de gemeente Amsterdam uitgebreid in kaart gebracht wat de werkelijke problematiek rond radicalisering van enkele moslims is. Een nuttig rapport waarin niet alleen een heldere analyse wordt gemaakt, maar ook oplossingsrichtingen worden gegeven. Die zijn: je niet uit het veld laten slaan, of mensen die anders (in dit geval radicaal) denken wegsturen, maar er op af: met ze praten. Het is tekenend dat zo'n rapport niet uit Den Haag komt, maar uit de hoofdstad.
Het gaat niet om de details, het gaat om het algemene beeld. Balkenende's club richt zijn ogen op het zuiden: Rotterdam is zijn stad. Daar worden de mouwen opgestroopt: niet lullen maar poetsen. Het idee van daadkracht, het idee van gewoon doen. Amsterdam is de stad van bij elkaar houden, van problemen analyseren en pas daarna wat doen. Niet dat Amsterdammers daarom geen onhandige uitspraken doen. Maar het zijn er over het algemeen wat minder dan de hoeveelheid die uit de grote havenstad komen. Misschien valt het daarom wel zo op.
Het beeld dat het kabinet wil creëeren is dat Amsterdam een zure stad is: willen niet vooruit (Schiphol niet verkopen), pakken niet aan (de softe aanpak), is tegenstander van Verdonk (Aboutaleb). Eigenlijk deugt er geen hout van die PvdA stad, en die PvdA bestuurders daar. Stelletje arrogante zakken. En Wouter Bos woont er ook. Dat kan dus niet goed zijn. De PvdA, bij monde van Aboutaleb, is er afgelopen week dus ingetrapt.
Tijdens deze verkiezingscampagne zal Amsterdam regelmatig negatief in het nieuws komen. Inderdaad: om de stad af te schilderen als voorbeeld van hoe het niet moet. De Amsterdamse bestuurder zal wellicht terugslaan met de mededeling: tja, met Balkenende en zijn cluppie valt ook niet te communiceren. Die walsen over iedereen heen, en nemen beslissingen die niemand wenst. Het hoort er blijkbaar bij. Maar een echt vrolijke verhouding tussen de hoofdstad en Den Haag: die lijkt verder weg dan ooit.
Dus Aboutaleb en Cohen dienen zich volkomen afzijdig te houden te komende weken. Het tegendeel is het geval, hun populariteit wordt uiteraard uitgebuit, met de commotie rondom de stompzinnige uitspraak van Aboutaleb als gevolg. Deze man presteerde het zelfs om voor de camera te ontkennen dat zijn partij geprobeerd heeft Verdonk uit Amsterdam te houden op de avond van de moord op Van Gogh.
Het zit de alleenheersende mannetjesputters van de PvdA bepaald niet mee. Ze wilden zo graag weer regeren na acht jaar Paars, maar lieten in 2003 het vuile werk van de hervormingen volgaarne over aan het CDA. In reactie grijpt de PvdA sindsdien zo'n beetje alles wat er mis gaat in Amsterdam met beide handen aan - niet om de problemen die al 20 jaar geleden in de buurten door eigen falen zijn onstaan op te lossen - maar door met het vingertje naar het CDA/VVD te wijzen. Politieke incompetentie.
Amsterdam is inderdaad een zure stad waar men veeleer achter de feiten aan loopt. Dat krijg je met een decennia lange vorm van alleenheerschappij, dodelijk voor elke vorm van zelfkritiek, relativering en vernieuwing.