Ze zit in haar hokje en kijkt streng over de rand van haar bril naar de mevrouw in kwestie, die haar hippe hoofddoek schikt en met een zedig gebaar haar rok gladstrijkt voordat ze gaat zitten.
'Mevrouw! Kunt u even hier komen?'
De conductrice ziet er vastberaden uit.
Ze zit kaarsrecht in haar stoel en heeft haar lippen op elkaar geperst.
Mevrouw kijkt eens achterom en ontmoet de blik die bij de stem hoort.
Zuchtend frommelt ze weer aan haar hoofddoek.
Langzaam staat ze op en loopt met neergeslagen ogen door het gangpad.
Wij tramreizigers houden onze adem in. We zijn ineens veranderd in een schoolklas.
Bedremmeld kijken we naar onze tenen en wachten af wat de conductrice gaat zeggen.
'U hebt niet gestempeld,' is wat ze zegt.
Mevrouw slaat haar ogen op en doet haar mond open. 'Ik hep u me kaart late zien, hoor! Misschien mot u wat aan uw ogen laten doen! Is die bril wel goed?'
Amsterdamser kan het niet. Hier en daar begint er iemand te giechelen.
Anderen kijken vol bewondering naar deze bedeesd uitziende vrouw met de grote mond.
De conductrice lijkt eveneens niet van haar stuk te brengen.
' Laat mij uw kaart zien, dan.'
Zwijgend kijken de twee vrouwen elkaar aan. Hier is veel meer aan de hand dan het laten zien van een tramkaartje.
Dit is een wedstrijdje 'wie is de sterkste vrouw van lijn 14'.
' Nou, omdat u blijkbaar so slecht ken sien, zal ik u nog EEN keer me kaart laten sien,' besluit mevrouw coulant.
Ze wappert de kaart heen en weer en bergt hem weer op.
De conductrice knippert niet eens met haar ogen.
Met een minzaam knikje geeft ze haar goedkeuring, om vervolgens stoïcijns uit het raam te kijken.
De mevrouw draait zich om op haar hakken en loopt naar haar zitplek.
Ze strijkt haar rok glad en neemt plaats.
Wij reizigers halen opgelucht adem en voelen nog even aan het kaartje in onze zakken.
Lijn 14 rijdt onverstoorbaar verder.
Bedremmeld kijken we naar onze tenen en wachten af wat de conductrice gaat zeggen.
'U hebt niet gestempeld,' is wat ze zegt.
Mevrouw slaat haar ogen op en doet haar mond open. 'Ik hep u me kaart late zien, hoor! Misschien mot u wat aan uw ogen laten doen! Is die bril wel goed?'
Amsterdamser kan het niet. Hier en daar begint er iemand te giechelen.
Anderen kijken vol bewondering naar deze bedeesd uitziende vrouw met de grote mond.
De conductrice lijkt eveneens niet van haar stuk te brengen.
' Laat mij uw kaart zien, dan.'
Zwijgend kijken de twee vrouwen elkaar aan. Hier is veel meer aan de hand dan het laten zien van een tramkaartje.
Dit is een wedstrijdje 'wie is de sterkste vrouw van lijn 14'.
' Nou, omdat u blijkbaar so slecht ken sien, zal ik u nog EEN keer me kaart laten sien,' besluit mevrouw coulant.
Ze wappert de kaart heen en weer en bergt hem weer op.
De conductrice knippert niet eens met haar ogen.
Met een minzaam knikje geeft ze haar goedkeuring, om vervolgens stoïcijns uit het raam te kijken.
De mevrouw draait zich om op haar hakken en loopt naar haar zitplek.
Ze strijkt haar rok glad en neemt plaats.
Wij reizigers halen opgelucht adem en voelen nog even aan het kaartje in onze zakken.
Lijn 14 rijdt onverstoorbaar verder.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
*link verwijderd door redactie: geen relatie tot het onderwerp*