We hebben allebei puntlaarzen aan, en daar krijg je zo'n ding moeilijk mee op- en uitgevouwen als je je handen niet wilt gebruiken. We lachen begripvol naar elkaar, en ik neem de gelegenheid meteen te baat om me voor te stellen. Ik ken mijn buren van onder en boven wel, maar niet van beide zijkanten, vandaar. Naïma, zoals ze blijkt te heten, is van de linker-zijkant.
Haar dochter Manar en mijn Merlijn knipogen nog net niet naar elkaar, maar vertonen al snel allerlei andere verschijnselen van verliefdheid. Wild giechelend rennen ze achter elkaar aan, beklimmen het trapje in het portiek en geven elkaar spontaan kusjes. Naïma en ik raken aan de praat. Na het standaard hoe oud is hij/zij, hoe heet hij/zij en wat een leuk kindje (verplichte beleefdheidsuitwisseling tussen moeders) komen we op de peuterspeelzaal.
'Manar gaat naar een witte peuterspeelzaal,' zegt Naïma een beetje schutterig, 'ik bedoel, we wonen toch hier in Nederland en ik wil haar de beste kansen geven.'
Ze strijkt over haar moderne kapsel en zet haar bril recht. ' Bovendien moet ik er echt niet aan denken dat ze tussen al die Marokkanen en Turken zit.'
Ze ziet me kijken en lacht. ' Ja, ik weet het, ik ben zelf een Marokkaan, maar.. tja, ik wil gewoon niet dat ze alleen maar Marokkanen kent.'
'Merlijn gaat naar de peuterspeelzaal hierachter,' zeg ik.
Ze schrikt: 'Oh echt? Maar daar zitten helemaal geen witte kindjes op!'
'Jawel hoor,' zeg ik weer,' witte, en zwarte, en bruine, en gele... Van alles wat. Ik wil juist niet dat Merlijn tussen allemaal witte kinderen zit. We wonen hier, in een zeer gemengde wijk, en hij groeit hier op. Kinderen zijn nu eenmaal kinderen, maakt niet uit waarvandaan.'
Naïma aarzelt. 'Ja dat is ook weer waar... Spreken ze niet slecht Nederlands dan, die leidsters? En eentje heeft toch een hoofddoek op?'
'Ja, maar die is erg lief en knuffelig... En dat vind ik heel belangrijk. De andere juf is Turks maar spreekt de taal goed. En de kindjes praten accentloos Nederlands.'
'Ik wil juist niet dat Manar les krijgt van een vrouw met een hoofddoek. Dat is ouderwets; ik wil moderne juffen voor mijn dochter. En ik heb toch het idee dat alles op een witte school beter geregeld is.'
Twijfelend kijken we elkaar aan.
We hebben allebei een beetje gelijk.
Manar en Merlijn zijn ondertussen de dikste maatjes geworden. We beloven elkaar dat de kinderen binnenkort bij elkaar mogen spelen en gaan ieder ons weegs- met denkrimpels op onze voorhoofden.
Want wie is hier nu kampioen integratie, zij of ik?
'Manar gaat naar een witte peuterspeelzaal,' zegt Naïma een beetje schutterig, 'ik bedoel, we wonen toch hier in Nederland en ik wil haar de beste kansen geven.'
Ze strijkt over haar moderne kapsel en zet haar bril recht. ' Bovendien moet ik er echt niet aan denken dat ze tussen al die Marokkanen en Turken zit.'
Ze ziet me kijken en lacht. ' Ja, ik weet het, ik ben zelf een Marokkaan, maar.. tja, ik wil gewoon niet dat ze alleen maar Marokkanen kent.'
'Merlijn gaat naar de peuterspeelzaal hierachter,' zeg ik.
Ze schrikt: 'Oh echt? Maar daar zitten helemaal geen witte kindjes op!'
'Jawel hoor,' zeg ik weer,' witte, en zwarte, en bruine, en gele... Van alles wat. Ik wil juist niet dat Merlijn tussen allemaal witte kinderen zit. We wonen hier, in een zeer gemengde wijk, en hij groeit hier op. Kinderen zijn nu eenmaal kinderen, maakt niet uit waarvandaan.'
Naïma aarzelt. 'Ja dat is ook weer waar... Spreken ze niet slecht Nederlands dan, die leidsters? En eentje heeft toch een hoofddoek op?'
'Ja, maar die is erg lief en knuffelig... En dat vind ik heel belangrijk. De andere juf is Turks maar spreekt de taal goed. En de kindjes praten accentloos Nederlands.'
'Ik wil juist niet dat Manar les krijgt van een vrouw met een hoofddoek. Dat is ouderwets; ik wil moderne juffen voor mijn dochter. En ik heb toch het idee dat alles op een witte school beter geregeld is.'
Twijfelend kijken we elkaar aan.
We hebben allebei een beetje gelijk.
Manar en Merlijn zijn ondertussen de dikste maatjes geworden. We beloven elkaar dat de kinderen binnenkort bij elkaar mogen spelen en gaan ieder ons weegs- met denkrimpels op onze voorhoofden.
Want wie is hier nu kampioen integratie, zij of ik?
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
negen reacties op "Integreren, ook een vak"
Grote mensen vaak wel, te vaak, helaas...
To be or not to be...
Als je kind eenmaal naar een vervolgopleiding moet, waar kies je dàn voor?
Moeilijk hoor.
Stand is in stand gebracht.. Geen idee door wie eigenlijk in deze maatschappij. Stand of standen zijn verwerpelijk.
We leven in een wereld van vooroordelen in ons eigen land. Daarentegen vinden we de culturen in b.v. Kenia, Aruba, Nepal geweldig als we daar op vakantie zijn geweest.
Zijn we wel eerlijk tegen elkaar?
Nee, een oplossing is hier ver, ver weg.
Voorlopig gaat mijn witte dochtertje ook naar de zwarte basisschool in Bos & Lommer. En ik hoop dat ze vriendjes maakt in de buurt, van welke kleur dan ook.
Simpel toch: De Wiltzanghschool.
Leuke leraren/leraressen, goede begeleiding,
lekker gemengd,
Nergens voor nodig om ze zo ver weg te brengen.
Mijn kinderen zaten er ook op en ik heb er nooit spijt van gehad, integendeel.