Vorige week fietste ik 's ochtends over de Vijzelstraat richting de UvA op de Oudemanhuispoort. Het was de dag na de grote sneeuwaanval op de straten van Amsterdam. Aan het einde van de Vijzelstraat voor Pathé de Munt, was de straat opgebroken. Menig fietser rijdt er voor een aantal meter over de linkerhelft van de weg. Ik deed hetzelfde, maar werd opgevangen door een politieagent. Lachend verontschuldigde ik me voor mijn vergrijp, en ik wilde verder fietsen. De politieagent was het echter menens: ik werd op de bon geslingerd. Mijn mond viel open van verbazing.Nadat ik mijn identiteitsbewijs had afgegeven, vroeg de agent om mijn adres. Dit is waar mijn chagrijnigheid begon op te spelen: "Het lijkt me niet dat ik mijn adres op hoef te geven als u aan de hand van de gegevens op mijn identiteitsbewijs toch wel controleert of dit adres klopt." De agent wilde echter uit mijn mond m'n adresgegevens horen. Sterker nog, hij 'orderde' mij mijn adres op te geven. Ik keek op de klok van de Munttoren en zag dat ik al te laat was voor mijn college. "Meneer de agent, u heeft daar mijn ID-kaart in uw hand met al mijn gegevens. Die boete komt heus wel bij mij in de bus. Ik vertel u mijn adres niet."
Daar stonden we, tussen de resten van de sneeuw.
"Wat doen we nu?" vroeg de agent bits.
"Dat vraagt u aan mij? U bent de agent."
De agent moest nadenken. Na een lange stilte zei hij: "Dan neem ik je mee naar het bureau."
"Goed," zei ik. "Gaan we lopen?"
Druk, druk, druk
Via de portofoon vroeg de politieagent aan de mensen op het bureau, diezelfde mensen die je adres controleren, om een dienstwagen om een 'arrestant' op te pikken. Terwijl we hier op wachtten, bladerde de agent druk door zijn politieboekje om te ontdekken waar hij mij nou voor aangehouden had. "Ha!" riep hij triomfantelijk naar zijn collega. "Hij heeft de toezichthouder niet gehoorzaamd!" In de twintig minuten dat ik daar gewacht heb werd er door de vijf agenten niemand meer beboet. Ze hielden zich bezig met toeristen de weg wijzen. Iemand die naar het Van Gogh Museum moest werd verteld dat hij aan het einde van de Vijzelstraat naar links moest naar het Frederiksplein.
Even controleren
De auto arriveerde eindelijk en de agent vroeg of ik nog scherpe voorwerpen in mijn zakken had zitten. "Dingen waar je mee kunt gaan steken." Drie agenten reden met mij mee naar het bureau. Daar aangekomen moest ik mijn zakken legen. Dat was het moment waarop ik schrok. Moest ik de cel in? Toen ik wederom mijn adres niet opgaf kwam de dame achter de balie met een warrig verhaal over dat ze mijn woonadres wilde weten, omdat deze misschien verschilde van het adres waar ik ingeschreven stond. Regelrechte onzin, maar ik greep de kans om een einde te maken aan mijn criminele loopbaan. Ik gaf mijn adres op. De dame tikte mijn naam in in de computer. Ze moest even controleren of ik wel het juiste adres had opgegeven.
Via de portofoon vroeg de politieagent aan de mensen op het bureau, diezelfde mensen die je adres controleren, om een dienstwagen om een 'arrestant' op te pikken. Terwijl we hier op wachtten, bladerde de agent druk door zijn politieboekje om te ontdekken waar hij mij nou voor aangehouden had. "Ha!" riep hij triomfantelijk naar zijn collega. "Hij heeft de toezichthouder niet gehoorzaamd!" In de twintig minuten dat ik daar gewacht heb werd er door de vijf agenten niemand meer beboet. Ze hielden zich bezig met toeristen de weg wijzen. Iemand die naar het Van Gogh Museum moest werd verteld dat hij aan het einde van de Vijzelstraat naar links moest naar het Frederiksplein.
Even controleren
De auto arriveerde eindelijk en de agent vroeg of ik nog scherpe voorwerpen in mijn zakken had zitten. "Dingen waar je mee kunt gaan steken." Drie agenten reden met mij mee naar het bureau. Daar aangekomen moest ik mijn zakken legen. Dat was het moment waarop ik schrok. Moest ik de cel in? Toen ik wederom mijn adres niet opgaf kwam de dame achter de balie met een warrig verhaal over dat ze mijn woonadres wilde weten, omdat deze misschien verschilde van het adres waar ik ingeschreven stond. Regelrechte onzin, maar ik greep de kans om een einde te maken aan mijn criminele loopbaan. Ik gaf mijn adres op. De dame tikte mijn naam in in de computer. Ze moest even controleren of ik wel het juiste adres had opgegeven.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
36 reacties op "Achterin de politieauto"
Fijn.
Maar wanneer je de laatste meters over de stoep gaat richting de plek waar je moet zijn.
Dan staan ze opeens naast je!
Alsof je onfatsoenlijk gedrag vertoont!
Wanneer men Dr.D probeert te verbaliseren wordt het automatisch een arrestatie...
Belediging van een ambtenaar in functie heet dat dan.
Terwijl het de ongezouten waarheid is.
Van mij mag je de agent in kwestie om zijn ID vragen wat je wil. Maar de rest is onzin.
Ik ben toch liever lastpak. En ja, ik zie dit echt als uitingen van een vreselijke verrechtsing, en toenemend populisme
Snorren, benadrukken die niet de macho-man? (of iets van macht van uiteindelijk de machteloze)Trouwens niet alle agenten hebben snorren hoor, net zo goed als dat niet alle zwanen wit zijn!
In het Parool van vrijdag 25 februari uit het Liberaal Manifest met de titel Om de Vrijheid:
Als we het normaal vinden dat iedere Nederlander zijn hoofd op een pasfoto laar zetten is er geen reden om terug te deinzen foor een dna-databank.
Oftewel: alles waar je geen bezwaar tegen maakt kan tegen je gebruikt worden.
P.S. ook mensen in overtreding hebben rechten..
laar = laat
foor = voor
Die agent moet trouwens worden berispt wegens verkwisting van diensttijd. Het ID is bedoeld om je te laten aantonen wie je bent en waar je woont. Volkomen nutteloos om dan nog om een mondelinge bevestiging te vragen, want iemand die ergens anders woont dan op het ID staat noemt natúúrlijk het adres op het ID. En dan zijn we weer even ver.
En Toine: dat krijg je nou als je met een ongeschoren kop rondfietst!
http://www.politie-amsterdam-amstelland...
@ George: Bij de weg: agenten mogen wel op hun strepen gaan staan, maar dan moeten ze wel strepen hebben om op te gaan staan. Dat had deze niet. Identiteit opgeven is voldoende. Zelfs onder het oude regime mocht je weigeren een adres op te geven en was het opgeven van een vals adres bij mijn weten niet strafbaar. De reden daarvoor lijkt mij simpel: adressen zijn lang niet zo eenduidig als identiteit. Er zijn tijdelijke adressen, postadressen, (illegale) woonadressen, ouderadressen, werkadressen, officiele adressen volgens de GBA.
@ Suffie: Gegeven de overtreding en het tonen van het identiteitsbewijs door de ‘dader’(en de vaardigheid van de ambtenaar om het ID op echtheid te controleren), laten we de vraag eens omdraaien; welk redelijk belang is ermee gediend dat de politieman hier vraagt naar het adres en vervolgens bij recalcitrantie het antwoord middels verhoor op het bureau afdwingt?
Er rust natuurlijk een zware last op zijn schouders. Je bent agent en de spil in de strijd, wat zeg ik, de oorlog tegen terrorisme. Bloedlink, iedereen en natuurlijk vooral de aan de verkeerde kant fietsende fietser is verdacht. Je zult maar net die agent zijn die die fietsende bom maar liet gaan….
En nog even voor wat betreft het ‘redelijk doel’: moet iedereen die slim genoeg is om zijn bek te houden dan maar nooit gestraft worden?
Suffie heeft gelijk als hij zegt dat regels in het verkeer noodzakelijk zijn. De politie geeft zelf aan dat ze te weinig agenten heeft en moet dus keuzes maken welke regels zij meer noodzakelijk vinden. Hier hebben agenten besloten dat het prioriteit heeft om met zijn vijven (Hoe meer zielen, hoe meer vreugd?) te gaan posten om mensen te bekeuren die om een opbreking heen fietsen. Als je dan kijkt naar een grotere context, denk ik dat je iets kan zeggen over het functioneren van de politie in Amsterdam. Toen de politie begon met het controleren op fietsverlichting was ik niet blij, maar ik moest toegeven dat het een nuttige actie was. In Amsterdam worden veel fietsers aangereden en deze controles droegen bij aan de verkeersveiligheid. Toen de fietsers echter en masse verlicht gingen rondrijden, ging de politie op zaken controleren waar je het nut van kan afvragen. Mijn boete vind ik daar een voorbeeld van. Inmiddels is bij mij het beeld ontstaan dat de politie zich vooral bezighoudt met zaken waar zij zo makkelijk mogelijk boetes uit kan delen. De vraag of deze zaken prioriteit hebben lijkt minder belangrijk voor de politie. Volgens mij is deze mentaliteit ontstaan door de invoering van het prestatiecontract, waar het aantal staandehoudingen één van de indicatoren is.
@Verbal Jam: ik had me net geschoren!
Wat jij aangeeft, is dat deze agent waarschijnlijk bezig was Toine een lesje te leren. Dat zou wellicht te rechtvaardigen zijn geweest als Toine zich tegenover de diender had misdragen. Maar het innemen van een formeel standpunt (ik ga hier verder niet aan meewerken en houd mijn mond dicht) na het tonen van het identiteitsbewijs is noch een midraging, noch een strafbaar feit.
Het om die reden meeslepen naar het bureau van een voor het overige meewerkende wetsovertreder om adresgegevens op te zoeken een vorm van machtsmisbruik door de desbetreffende diender. We hebben toch niet voor niets alle stafbaar gestelde feiten in de wet staan?
Dat is om de burger duidelijkheid te verschaffen. Een lichte vorm van recalcitrantie tegen een diender, dat mag volgens de wet. Juist als hij je een bon geeft. Andere vormen van uiting geven aan je ongenoegen mogen niet: geen mishandeling, geen beledinging. Bij het overschrijden van die grens heb je dankzij de bescherming van de ambtenaar in functie een groot probleem. Terecht.
Dat wil niet zeggen dat die diender altijd alles maar hoeft te pikken, zeker niet. Bij bepaalde reacties moet je mensen van repliek dienen. Als iemand er daarentegen voor kiest om zijn mond te houden en niet verder mee te werken, dan is dat wel een erg onschuldige vorm van lijdelijk verzet. Een diender die daarmee niet eens op een goede wijze kan omgaan is in hoge mate onprofessioneel en moet een ander vak kiezen.
Wel eens: hoewel dit soort klagerijen van alle tijden zijn, past hier één woord ter verklaring: prestatiecontract. Heel veel agenten schrijven al lang niet meer om het verkeer veiliger te maken, maar omdat ze het moeten. Bonnen schrijven is geen middel, maar een doel geworden..
Dat is hier het bezwaar niet. De wijze waarop hier zijn macht over de burger uitoefent, die staat ter discussie.
Bovendien, beste Suffie, is je argumentatie onlogisch. Als ‘de druk op de knop’ de niet voldoende controle is op de juistheid van het adres, waarom zou je dan iemand meenemen naar het bureau om daar vervolgens middels de ‘druk op de knop’ de identiteit te gaan verifieren? Dan maakt de lijfelijke aanwezigheid van de betrokkene op het bureau toch geen verschil?
Eigenlijk zou je al die mensen moeten meenemen en op het bureau laten blijven wachten tot een derde langskomt (bijvoorbeeld een bezorgd familielid) die ontrent de identiteit van de betrokkene kan getuigen. Of je zou mijnheer of mevrouw moeten meeslepen naar het vermoedelijke woonadres en middels onderzoek ter plaatse gaan vaststellen of dat vermoeden juist is of niet.
Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer moeite ik er mee heb om het gebeurde anders te zien dan als hufterigheid van een politieman die zijn dag niet heeft. Mijn advies blijft: commissie politieklachten.
Ik word altijd een beetje ziek als er mensen zijn die menen dat ze alle politiemensen moeten beoordelen op het optreden van één enkele politieman, op een bepaald moment, op een bepaalde dag in een stad in Nederland. Dat is net zo logisch als alle verkopers van BCC klootzakken te noemen als je één vervelende ervaring hebt met een enkele verkoper van een BCC winkel ergens in Nederland.
En dan nog even voor Toine; anoniem een getuigeverklaring afleggen KAN NIET. Als die collega jouw verklaring moet gebruiken in zijn proces-verbaal moet hij aantonen hoe hij aan deze verklaring is gekomen. De enige manier om anoniem een verklaring af te leggen is om dit te doen bij een CIE-rechercheur, maar dan moet je dat niet eerst tegen die 'gewone' rechercheur vertellen, want die moet daar iets mee doen.
En Margriet, ik ben er niet bij geweest (net als jij neem ik aan), maar ik kan mij zo voorstellen dat er vijf dienders een verkeerscontrole staan te houden, omdat vier van deze dienders bestaan uit werkstudenten (aspirant agenten) die het vak nog moeten leren. En die wil jij nog niet achter terroristen of zware criminelen aan hebben, geloof me.
En dan nog even voor Hans; (ik zou je bijna willen beledigen)ik weet niet waar jij samen met de politie hebt gewerkt of in welke vorm, maar je hebt geen idee waar je het over hebt. De werkdruk nog wel eens per stad/district en dan heb ik het nog niet eens over roosterdruk. Ik weet niet hoeveel overuurtjes, extra ingeplande uren en nachtdiensten jij werkt in een jaar.
Uit alle bovenstaande reacties blijkt wel weer dat men het toch altijd maar prettig is om te kunnen kankeren over de politie. Maw, wat we oom doen, we doen het in jullie ogen nooit goed. Ik weet wel hoe dat komt; mensen hebben over het algemeen alleen maar vervelende ervaringen met de politie. Ze krijgen een bekeuring of ze zijn slachtoffer gewordne van een misdrijf en de politie kon dit misdrijf niet oplossen. Verder speelt de pers een grote rol. Als de politie zijn werk goed doet, dan is dat geen nieuws, want daar worden we voor betaald. En waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. En dat is altijd een mooi artikel voor de voorpagina.
Het respect dat de overheid brood nodig heeft om de wetten en regels te handhaven wordt om zeep geholpen door figuren zoals die agent. Misschien is het beroep van agent voor hem te hoog gegrepen.
Leuk relaas en uiteraard zeg je dingen die kloppen en inderdaad vooral het laatste jullie doen het nooit goed omdat dat gewoon zo is. De kwaliteit is dramatisch. Ik kan het weten want ik heb namelijk als onderzoeker twee jaar op verzoek van de korpsleiding een onderzoek gedaan in het korps. Binnenkort kun je de bevindingen lezen in mijn proefschrift. Ik wil er iets over toelichten de gemiddelde politieman of vrouw is: Niet geschikt voor t werk wat ze doen, hebben geen inlevingsvermogen, zijn niet communicatief, zijn Anti sociaal, (niet te verwarren met de bekende term A SO en spelen eigen rechter. Een medeonderzoeker kwam erachter dat zeker 70% van de processenverbaal een goede kans maken om bij de rechter te worden vernietigd. En ja dit is de gemiddelde diender in Amsterdam, je komt weleens een uitzondering tegen maar die is dan weer veel ziek.........