AmsterdamCentraal.nl

Met mijn fototoestel in de hand loop ik langs de westoever van de Sloterplas. Als uit het niets komt plotsklaps een ietwat verfomfaaide oudere vrouw op een scootmobiel op mij afscheuren.
"Meneer! Meneer! Kunt u een foto van mij maken? Want ik heb kanker!" roept ze mij reeds van verre toe.
Deze 'binnenkomer' was nieuw voor mij. Even origineel als confronterend.
Ze remt abrupt een meter van mij vandaan.
"Kunt u een foto van mij maken?" herhaalt ze, "Terwijl ik de ganzen voer?"
"Maar natuurlijk!"

Mijn eerste gedachtenreflex is 'mijn god, dat heb ik weer, die spoort niet, hoe kom ik hier beleefd van af, die gaat minstens een uur warrig tegen mij aan ouwehoeren in halve zinnen waar geen touw aan vast te knopen is'.
In haar mandje voor op de scootmobiel ligt een blokfluit en aan het stuur hangt een tamboerijn. Die gaat ze toch niet gebruiken waar ik bij ben, hè?
Ik onderdruk de reflex en besluit er de tijd voor te nemen. De Heer heeft dit blijkbaar op mijn pad gebracht, zou Andries Knevel zeggen. Ik niet, maar het voelde wél een beetje zo.