"Gaan jullie maar vast naar binnen en trek een nummertje, dan zet ik de auto weg," geef ik ze als opdracht mee. Want het is toch zeker vijftig meter schuifelen naar de ingang. Als ik tien minuten later terugkom zijn ze halverwege de eindeloze helling naar de ingang. Die helling is er om het gebouw toegankelijk te maken voor invaliden. Jammer dat er onderweg geen pitsstop is, want in één ruk red je het niet als je wat krakkemikkig bent.
Ik druk op het scherm van een hi-tech terminal om een nummertje te verkrijgen. Het is hier dus nummertjes 'drukken' geworden in plaats van trekken. U begrijpt dat ik geen pogingen meer ga doen een vader van 93 uit te leggen dat je met je vinger op een beeldscherm moet poeren om een nummertje te krijgen. Ik ben nog afgepeigerd van de cursus 'afstandsbediening televisie'. Hij weet nu 'hard' en 'zacht'. Mijn vader is van oorsprong een kunstenaar, geen techneut. Terzijde: ook handig voor blinden.
Na het nummertje zijn we er nog niet. Integendeel, om bij de balie te komen moeten zij dezelfde afstand weer teruglopen die zij buiten al hadden afgelegd om de ingang te bereiken. Laten we zeggen: als ze de deur bij de eerdergenoemde invalidenparkeerplaats hadden gemaakt hadden we meteen bij de balie gestaan!
Die wachtzaal van het Stadsdeelkantoor is trouwens lelijk: gewoon wat Oosteuropese rijen houten stoelen. Ze zijn te laag voor oude mensen. Op goed geluk laten ze zich naarbeneden ploffen en het weer overeind komen vergt de nodige tijd en krachtsinspanning.
Gelukkig zijn wij snel aan de beurt. De aardige baliemedewerkster vraag om hun foto's. Die worden overhandigd. Helaas, ze zijn te klein. En ik had ze nog wel zo mooi zelf gemaakt voor ze met mij digitale camera! Toen voor die Stadspas!
Er zit niet anders op dan weer helemaal terug te schuifelen naar de auto. De drogist doet ook in pasfoto's. Bejaarden inladen, stukje rijden, bejaarden uitladen. Het fototoestel van de drogist is stuk. Bejaarden inladen, stuk rijden naar de fotozaak in Osdorp, bejaarden uitladen. Eindelijk foto's. Vijftien euro voor alletwee. Afzetter. Bejaarden inladen, terugrijden, uitladen, vijftig meter naar de ingang schuifelen, vijftig meter naar de balie sloffen. Mijn vader vertoont uitputtingsverschijnselen, maar laat zich niet kennen. Hij heeft vroeger veel aan sport gedaan, zegt hij ter geruststelling.
Met een stralende lach worden wij weer keurig ontvangen door de baliemedewerkster. Ze hebben het gehaald, haar cliënten! Binnen de tijd!
Dan nu ons testoordeel over het publieke deel van het Stadsdeelkantoor.
Plus: aardige mensen daar.
Min: te lang parcours naar de ingang en de sta-balie. Niet of onduidelijk aangegeven invalideningang. Saaie wachtruimte. Te lage stoelen. Maar de ergste misser van alles: er staat geen pasfotoautomaat, terwijl dat idee wel degelijk schijnt te zijn aangekaart.
In de Gemeente Haarlemmermeer bestaat de Belangengroep Gehandicapten (BGH). Die wordt betrokken bij alle infrastructurele zaken. Ideetje voor Stadsdeel Slotervaart?
En hoe is het nou met je ouders? Nou, gaat wel, dank u... Volgende week mogen ze hun Donnerausweis zélf komen ophalen! Ik hoop ze voor die tijd te hebben opgelapt ...
Reageer op "Nieuw stadsdeelkantoor Slotervaart getest"