Iedereen heeft zich verzameld rondom de vergadertafel. De koffiemachine spuugt tientallen koppen koffie uit. De thee smaakt ook naar koffie. De vakantie is voorbij en we willen er zijn en niet zijn. We praten over de vakantie en dat die te kort is. Dat het leven zo anders is en zoveel langer duurt als je vrij bent. Dat alles licht en draagbaar lijkt. Dat de zon soms schijnt en de regen veel valt en het bed warm is.
De waan van de dag knaagt aan ons. We maken roosters die soms wel en vaker niet kloppen, we bespreken nieuwe leerlingen en geven ze een klas, we bedenken taal- en rekenlessen voor alle schooldagen, we bekijken de schoolregels en stellen nieuwe. De gesprekken zijn verhit in een poging alles in één keer goed te regelen. Dat is nog nooit gelukt. En elk jaar proberen we het weer, tegen beter weten in.
Er wordt geklopt. Eerst valt het niemand op. De vergadering eist alle aandacht op. Het kloppen houdt aan. Dan gaan de eerste blikken naar de glazen deur. Er staat een man. Hij lacht vriendelijk, zijn ogen dicht geknepen. Zijn grijze haren staan overeind. Hoofden draaien zich om. Een welkome afleiding. Wat komt hij doen? Komt hij ons vertellen dat er een vergissing is? Dat deze vergadering niet echt is? Dat de vakantie nog niet om is? Dat we naar huis kunnen? Hij wijst naar een van ons en lacht.
‘Oh, pap’ roept Gaby. Lachend komt hij binnen. Hij duwt een pak kattenvoer in haar handen. ‘Alsjeblieft lieverd’ zegt hij en hij schuifelt weer richting deur. Er wordt gelachen en er worden complimenten gemaakt. ‘Ik heb de liefste vader, hij doet alles voor me’ lacht ze en haar wangen kleuren rozerood.
Terwijl de vergadering doorzaagt, denkt ze aan haar vader. Ja, hij doet echt alles voor haar. Hij kan haar niets weigeren. Hij zal nooit niet van haar houden. Hij houdt altijd en overal van haar. Dat gaat nooit over. Hij vliegt voor haar naar de maan en weer terug. Ze zet het pak kattenvoer op haar schoot en legt haar handen erop. Het rozerood van haar wangen wijkt niet, haar lach evenmin. Ze lijkt op haar vader.
Haar vader staat op het schoolplein. Langzaam vouwt hij zijn vleugels onder zijn jas vandaan. Eerst de linker, dan de rechter. De vleugels ruisen zacht. Ze zijn groot en glanzend wit en hangen prachtig van zijn schouderbladen. Hij streelt ze glad met zijn hand. Voordat hij de lucht in vliegt, zet hij een witte helm op zijn hoofd. Hij klappert met zijn vleugels en neemt een aanloop. Hij raakt net het hek niet. Zijn benen bewegen langzaam op en neer als hij de hoek omvliegt.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Reageer op "Een engel van een vader"