AmsterdamCentraal.nl

Het leek zo'n leuk idee van dominee Rob Visser en wooncoörperatie De Key om pas gescheiden ouders met hun kinderen onder te brengen in een al jaren leegstaand huis in de IJburgse Eva Besnyötraat. De bewoners in de straat dachten daar echter heel anders over. Zij spraken een knalharde NIMBY uit over het project Parenthouse, waardoor De Key zich genoodzaakt zag het plan in de ijskast te zetten.

Heel begrijpelijk natuurlijk. Gescheiden ouders ruiken al niet zo fris. Door alle emoties zorgen ze niet zo goed voor zichzelf en als je ze ook nog eens met z'n allen in een huis met maar één douche stopt, dan ga je dat echt wel ruiken in je straat. Dat zelfde geldt ook voor hun kleren, en die van hun kinderen natuurlijk. En als ze dan al wassen dan moet dat in de tuin hangen, want geld voor een condensdroger is er niet. Lekker als je net in je tuin munt aan het knippen bent voor een verse Mojito, zit je meteen in de stank van goedkope wasverzachter. En dan hebben we natuurlijk ook nog de frituurlucht, want geen geld voor goed eten betekent automatisch elke dag patat, gebakken in te oud vet. Gescheiden ouders grijpen in hun ellende eerder vaak naar de fles en worden dus 's avonds al gauw luidruchtig, om maar te zwijgen over de stalkende ex'en die 's nachts dronken voor de deur staan te schreeuwen.

Gescheiden ouders kunnen geen auto betalen, hooguit een oude die walmt en olie lekt op de toch al spaarzame parkeerplaatsen. Of ze brengen hun kroost naar school op de fiets. Niet in dure bakfietsen waarbij je het jengelen van de kinderen kunt temperen door de plastic kap dicht te ritsen, maar op oude, piepende kadavers zonder licht, zodat je 's avonds ook nog moet uitkijken waar je rijdt, want voordat je het weet heb je er eentje onder je SUV liggen. Kinderen van gescheiden ouders schreeuwen sowieso ook harder, want dat hebben ze geleerd toen hun ouders nog bij elkaar waren. Gescheiden ouders hebben natuurlijk behoeftes. Voordat je het weet zitten ze aan je kinderen, of erger: aan je man of vrouw. De kinderen zelf zijn vast ook vaker geneigd tot seksuele afwijkingen, ook dat schijnt namelijk bij instabiele en liefdeloze huwelijken te horen. Daar wil je je eigen kinderen niet naast laten opgroeien.

Overdreven? Misschien. Feit is dat de bewoners zelf hun mond houden over het waarom van hun weerstand. Eén van hen was moedig genoeg om anoniem iets te roepen over een verstoorde dynamiek in de straat of over de dalende prijs van hun huizen. Dat laatste is wel bijzonder te noemen. Een blik op Funda leert ons dat de gemiddelde prijzen van de huizen die in deze straat te koop staan onder de drie ton blijven hangen. Geen prijzen waaruit je de arrogantie zou kunnen ontlenen om te kunnen roepen dat je geen relationeel gehandicapt gepeupel in je straat blieft. Blijft over: vooroordelen over vermeende instabiliteit en onaangepastheid van gescheiden ouders, wellicht gelardeerd met de wetenschap dat gescheiden mannen en vrouwen die dit soort initiatieven nodig hebben wel armoedzaaiers móeten zijn, die ook nog eens lijden onder de terreur van hun emotioneel beschadigde, luidruchtige kinderen.

Volgens het CBS ligt het scheidingspercentage onder de Nederlandse bevolking op ongeveer 35%. Bij hoogopgeleide mensen iets lager. Dat betekent dat in de Eva Besnyötraat ongeveer een kwart of meer van de gezinnen een scheiding achter de rug, óf nog voor de boeg heeft (waarbij ik er voor het gemak even vanuit ga dat de NCOI cursus Juridische Dienstverlening onder "hoog" valt). Mocht u tot die laatste categorie horen dan hoop ik wel dat u dan het fatsoen heeft om te verhuizen. Niet alleen verstoort u namelijk de dynamiek in de straat van uw buren, u drijft ook nog eens de prijs van hun huizen omlaag.