Kleurig, maar ook niet te glossy. Precies goed.
Op de voorpagina juichte ons stadsdeel: 'Lelylaan, van snelweg tot stadsstraat'.
Het bijbehorende artikel ging over de komende werkzaamheden rondom het station Lelylaan en de Cornelis Lelylaan, die daar onderdoor loopt.
Gretig begon ik het stuk te lezen, want die snelweg dwars door de stad (70 km per uur) is mij al veel langer een doorn in het oog.
Toen ik het artikel uit had bleef ik achter met een ietwat teleurgesteld gevoel.
En veel vragen. Ik aarzel ze te stellen. Want straks krijg ik weer van de wethouder op mijn donder, wegens 'gezeur'.
Maar ik doe het lekker toch...
De Cornelis Lelylaan is een bijna 3 kilometer lange, verhoogde weg die vanaf het Surinameplein naar Osdorp loopt .
Hij is grotendeels vierbaans.
De gepresenteerde plannen betreffen zo te zien vooral het eerste stuk van 1,25 kilometer tussen Surinameplein en het station.
Het Andreas-ensemble is al gerealiseerd.
En de rest?
Maar hoe staat het met die overige anderhalve kilometer van de Cornelis Lelylaan?
Het gedeelte tussen het station en Osdorp?
Gaat dat gedeelte ook een 'stadsstraat' worden met 'gelijkvloerse kruisingen'? Gaat ook hier de snelheid van het autoverkeer omlaag, zoals bij zo'n stadsstraat hoort? Want achterin Slotervaart en Osdorp wonen óók mensen die eindelijk wel eens af willen van het verkeerslawaai en de luchtverontreiniging.
Tramhaltes
En dan hebben we ook nog de drie tramhaltes die voor invaliden, ouderen en ouders met kinderwagens niet of nauwelijks bereikbaar zijn.
Om er te komen moet je flinke trappen op en af. Er zijn geen liften.
Vijf jaar geleden (!) schreef ik hierover een eerste artikel.
Naar aanleiding daarvan beloofde de toenmalige stadsdeelwethouder Liesbeth Stricker hier op Amsterdam Centraal dat de haltes op de schop zouden gaan.
Helaas moest ik er twee jaar later nóg een artikel over schrijven, want de beloftes waren nog niet waargemaakt.
Ook nu kwam er netjes een reactie: de zaak was vertraagd, maar Lian Kosse van de Dienst Infrastructuur zag in de zomer van 2009 de eerste mogelijkheid op de haltes op de schop te nemen.
Sindsdien is er nooit meer iets vernomen.
Verwaarloosd stadsdeel
Het is nu 2011. Op het laatste deel van de Cornelis Lelylaan rijdt men nog steeds 70 en liefst harder.
De trappen naar de haltes zijn nog regelmatig een smerige bende. Iedereen die slecht ter been is moet door medereizigers de trappen op worden gezeuld.
De haltes zijn regelrecht gevaarlijk. Alleen een aftakelend hekje scheidt de reizigers van het langsrazende snelverkeer.
Het viaduct over de Johan Huizingalaan -waar een van de haltes is ingebouwd- heeft wél een likje verf gekregen, de rotonde eronder is vernieuwd, maar voor de rest bleef alles bij het oude.
Eén van de krakkemikkige lichtbakken die de reizigers de weg naar de halte moeten wijzen is inmiddels geheel verdwenen.
Station Lelylaan gaat straks Station Amsterdam-West heten. Het moet de 'Poort van West' worden naar ons mooie nieuwe stadsdeel, aldus wethouder Paulus de Wilt in een reactie bij een artikel hierover.
Ik mag toch hopen dat het straks niet de poort is naar een verwaarloosd stadsdeel, dat herinnert aan loze beloftes van stadsvernieuwing en stadsstraten.
Hij is grotendeels vierbaans.
De gepresenteerde plannen betreffen zo te zien vooral het eerste stuk van 1,25 kilometer tussen Surinameplein en het station.
Het Andreas-ensemble is al gerealiseerd.
En de rest?
Maar hoe staat het met die overige anderhalve kilometer van de Cornelis Lelylaan?
Het gedeelte tussen het station en Osdorp?
Gaat dat gedeelte ook een 'stadsstraat' worden met 'gelijkvloerse kruisingen'? Gaat ook hier de snelheid van het autoverkeer omlaag, zoals bij zo'n stadsstraat hoort? Want achterin Slotervaart en Osdorp wonen óók mensen die eindelijk wel eens af willen van het verkeerslawaai en de luchtverontreiniging.
Tramhaltes
Om er te komen moet je flinke trappen op en af. Er zijn geen liften.
Vijf jaar geleden (!) schreef ik hierover een eerste artikel.
Naar aanleiding daarvan beloofde de toenmalige stadsdeelwethouder Liesbeth Stricker hier op Amsterdam Centraal dat de haltes op de schop zouden gaan.
Helaas moest ik er twee jaar later nóg een artikel over schrijven, want de beloftes waren nog niet waargemaakt.
Ook nu kwam er netjes een reactie: de zaak was vertraagd, maar Lian Kosse van de Dienst Infrastructuur zag in de zomer van 2009 de eerste mogelijkheid op de haltes op de schop te nemen.
Sindsdien is er nooit meer iets vernomen.
Verwaarloosd stadsdeel
De trappen naar de haltes zijn nog regelmatig een smerige bende. Iedereen die slecht ter been is moet door medereizigers de trappen op worden gezeuld.
De haltes zijn regelrecht gevaarlijk. Alleen een aftakelend hekje scheidt de reizigers van het langsrazende snelverkeer.
Het viaduct over de Johan Huizingalaan -waar een van de haltes is ingebouwd- heeft wél een likje verf gekregen, de rotonde eronder is vernieuwd, maar voor de rest bleef alles bij het oude.
Eén van de krakkemikkige lichtbakken die de reizigers de weg naar de halte moeten wijzen is inmiddels geheel verdwenen.
Station Lelylaan gaat straks Station Amsterdam-West heten. Het moet de 'Poort van West' worden naar ons mooie nieuwe stadsdeel, aldus wethouder Paulus de Wilt in een reactie bij een artikel hierover.
Ik mag toch hopen dat het straks niet de poort is naar een verwaarloosd stadsdeel, dat herinnert aan loze beloftes van stadsvernieuwing en stadsstraten.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Maar 70 rijden op een doorgaande weg geeft minder vervuiling (met name door afremmen en weer optrekken) dan 50 op een weg met kruisingen. En alsof zo'n maatregel zoden aan de dijk zet met de A10 op een steenworp afstand....