Toen ik de hoek om kwam bij de rotonde, bleef ik als aan de stoeptegels gemetseld staan.
Dit was te wijten aan een acute gemoedstoestand die het midden hield tussen verbijstering en ontzetting.
Laat ik dit rustig toelichten, om paniek in de wijk te voorkomen.
In onze buurt staat tegenwoordig het Medisch Centrum Amsterdam West.
In het voormalige onderkomen van een kledingbedrijf zijn wat huisartsen, de fysiotherapeut, de kringapotheek en nog een hele trits gezondheidsondernemers samen een medische commune begonnen.
Het is een wat saai, rechthoekig gebouw.
Het wordt niet beschouwd als een architectonisch hoogtepunt.
Het staat niet op de monumentenlijst.
Dacht ik.
Tenminste, dit leid ik af uit de geëtaleerde ambities van ons medisch centrum.
Vanaf de overkant zag ik hoe het gebouw zich de allure en de grandeur van een rijksmonument had aangemeten.
Enorme schijnwerpers deden de gevel van het eertijds zo grauwe gebouw baden in een zee van licht.
Ons eigen Medisch Centrum eiste nadrukkelijk zijn plaats op tussen andere markante gebouwen in de stad, zoals de Westertoren, het Koninklijk Paleis op de Dam, het Rijksmuseum en het kantoor van Bram Moszkowicz.
Ik hoop niet dat deze mega-verlichting een trend wordt onder de medische centra in Nederland.
Anders staat ons binnen afzienbare tijd weer een aanzienlijke verhoging van de ziektekostenpremie te wachten.
Want ergens zal de energierekening van deze aan grootheidswaanzin grenzende verlichting toch van betaald moeten worden.
Anderzijds vervult ons Medisch Centrum Amsterdam West mij toch ook wel weer met trots.
Een plaats op de Werelderfgoedlijst is immers niet ver meer...
twee reacties op "Kandidaat voor de Werelderfgoedlijst"