Eerst werd het ding slechts 1 maal per week van stal gehaald voor een rondje boven de stad op donderdagavond.
Zo kon de sterke arm de winkelende massa in de Kalverstraat en omstreken goed observeren ("besteden ze wel genoeg?"), en passant nog wat wietplantages opsporend.
Sinds een weergaloze misdaadgolf onze stad overspoelt, echter, is het bijna dagelijks raak.
Rondjes vliegend over Slotervaart, soms met een zoeklicht.
Onlangs mocht ik me zelfs verheugen in de surveillance van een heuse legerhelikopter. Wat een indrukwekkend apparaat.
Waarom een legerhelikopter? Kan de politie het niet meer alleen af?
In gedachten verkeerde ik een moment in Uruzgan.
Natuurlijk snap ik dat die wentelwiek niet zomaar de lucht in wordt gestuurd.
Maar wat er dan aan de hand is, daar lees ik niets over. Niet bij AT5, niet in het Parool, niet in de Westerpost, de Echo: niets.
Is het omdat ik in Nieuw-West woon en de Amsterdamse media gewoonlijk in de ban van de ring zijn en niet verder kijken dan de grachtengordel?
Of mogen we het niet weten omdat we anders een “gevoel van onveiligheid” krijgen?
Of omdat ondanks inzet van de helikopter de boeven niet gepakt worden?
Ik zie, ik zie
Met (afluister-)camera’s, zoekende helikopters, en de DNA-douche bekruipt mij steeds meer het gevoel dat ik in een politiestaat woon.
En dat geeft me geen gevoel van veiligheid.
Dat geeft me een beklemmend gevoel van onvrijheid.
Ik wil niet overal gefilmd worden. Ik wil niet preventief gefouilleerd worden. Ik wil niet afgeluisterd worden. Toch gebeurt het. En ik heb het maar te pikken.
Omdat ik moet bewijzen dat ik niets te verbergen heb.
Dat moet ik over hebben voor een gevoel van veiligheid.
En dat is inderdaad niet meer dan een gevoel.
En Big Brother gaat wel voor ons bepalen wat “voor ons eigen bestwil” is...