Laat ik nou sinds de vorige gemeente- en deelraadsverkiezingen het onaangename gevoel hebben dat alles steeds meer wordt beslist door partijpolitiek. En dat ik dus sowieso niet mag meepraten?
Ik moet het me niet zo aantrekken, denk ik...
Het gevoel begon met de samenvoeging van een aantal stadsdelen. Hebben wij als kiezer ooit onze mening mogen geven over deze toch zeer ingrijpende herstructurering van een bestuurslaag? Nee. Het heeft zich boven ons hoofd voltrokken.
Vervolgens kregen we onder meer een stadsdeel Nieuw-West. De sheriff van Slotervaart, Ahmed Marcouch, had wel trek in een nieuw voorzitterschap. Ik schat in dat in elk geval de meerderheid van de inwoners van Slotervaart dat wel zag zitten. Marcouch had de afgelopen vier jaar immers veel inzet getoond.
Hoe het ook zij, wat de inwoners van de samengevoegde stadsdelen ervan vonden zullen we nooit weten, want de lokale ledenvergadering van de PvdA en de partijbonzen zorgden ervoor dat het Achmed Baâdoud werd. Zo'n ledenvergadering in een stadsdeel stelt natuurlijk getalsmatig weinig voor, het is een aantal mensen dat in het niet valt bij het aantal kiezers alhier. Maar De Partij heeft gesproken.
Marcouch stelde zich na dit persoonlijk drama verkiesbaar voor de gemeenteraad en werd zowaar met veel voorkeurstemmen gekozen. Conclusie: de kiezers willen dat Marcouch in de gemeenteraad komt en een goede kans maakt wethouder te worden.
Maar zo werkt dat natuurlijk niet! Daar had het partijbestuur niet op gerekend! Dat was een streep door de carrière van de andere kandidaten op de lijst. Die Marcouch moet de boel niet voor de voeten gaan lopen!
Weet je wat? We laten Job Cohen roepen dat hij Marcouch bij zich in de Tweede Kamer wil hebben! Zij wij hier in Amsterdam van hem af. Zie wat hier dus nu gebeurt: ruim 12.000 Amsterdammers hebben via voorkeurstemmen te kennen gegeven dat zij Marcouch in de gemeenteraad willen, daar komt hij ook, maar één man beslist dat hij Marcouch in het parlement wil en lapt daarmee de wens van de kiezer aan z'n laars.
Ander puntje. D66 wint bij de verkiezingen. Het ligt voor de hand dat de partij deelneemt in een coalitie van PvdA, GroenLinks en D66. Maar aanvoerster Telleman gaat moeilijk doen over zoiets futiels als het waarnemend burgemeesterschap van Lodewijk Asscher. Het draait erop uit dat D66 buitenspel komt te staan vanwege deze onbenulligheid en dat al die D66-stemmers dus net zo goed thuis hadden kunnen blijven op 3 maart. Partijpolitiek, en dan ook nog van de klungeligste soort.
Nu nog even naar Nieuw-West. De coalitie is gevormd hoor! De partijen hebben in hun wijsheid besloten dat wij allerlei bestuurders krijgen die helemaal niet uit dit stadsdeel kómen! Maar schijnt tegenwoordig zo te horen. Met professionele bestuurders van buitenaf hebben wij immers heel goede ervaringen. We denken nu allemaal aan Marijke Vos.
Nou, eens even kijken, waar staan we nu? Sinds wij met z'n allen onze democratische plicht hebben vervuld, hebben de gestaalde partijkaders in Amsterdam besloten dat: een benoemde burgemeester voortijdig de benen mag nemen om bij de landelijke verkiezingen zijn partij aan te voeren. Hij denkt dat hij premier wordt.
Je zou toch zeggen dat als jou de eer te beurt valt dat je buiten alle democratische kanalen om een bijzonder eervol ambt verwerft, je dan ook het fatsoen kunt hebben om je termijn uit te dienen. Gewoon, als tegenprestatie. Maar, naief van mij, zo werkt dat niet.
Amsterdam zit dientengevolge een tijdje zonder burgemeester. Lodewijk Asscher neemt waar. Dit heeft weer tot gevolg dat D66 haar eigen kiezers buitenspel zet en dat Amsterdam een andere coalitie krijgt dan de kiezer heeft gewild. Ahmed Marcouch moet van de Partij naar Den Haag, terwijl de kiezer hem niet kwijt wilde (dat blijkt wel uit het hoge aantal voorkeurstemmen).
In Nieuw-West hebben we inmiddels een stadsdeelbestuur dat we voor bijna de helft niet hebben gekozen.
Nou, uiterst geslaagde verkiezingen, ik kan niet anders zeggen. De bananenrepubliek Amsterdam, dat is het.
Maar zo werkt dat natuurlijk niet! Daar had het partijbestuur niet op gerekend! Dat was een streep door de carrière van de andere kandidaten op de lijst. Die Marcouch moet de boel niet voor de voeten gaan lopen!
Weet je wat? We laten Job Cohen roepen dat hij Marcouch bij zich in de Tweede Kamer wil hebben! Zij wij hier in Amsterdam van hem af. Zie wat hier dus nu gebeurt: ruim 12.000 Amsterdammers hebben via voorkeurstemmen te kennen gegeven dat zij Marcouch in de gemeenteraad willen, daar komt hij ook, maar één man beslist dat hij Marcouch in het parlement wil en lapt daarmee de wens van de kiezer aan z'n laars.
Ander puntje. D66 wint bij de verkiezingen. Het ligt voor de hand dat de partij deelneemt in een coalitie van PvdA, GroenLinks en D66. Maar aanvoerster Telleman gaat moeilijk doen over zoiets futiels als het waarnemend burgemeesterschap van Lodewijk Asscher. Het draait erop uit dat D66 buitenspel komt te staan vanwege deze onbenulligheid en dat al die D66-stemmers dus net zo goed thuis hadden kunnen blijven op 3 maart. Partijpolitiek, en dan ook nog van de klungeligste soort.
Nu nog even naar Nieuw-West. De coalitie is gevormd hoor! De partijen hebben in hun wijsheid besloten dat wij allerlei bestuurders krijgen die helemaal niet uit dit stadsdeel kómen! Maar schijnt tegenwoordig zo te horen. Met professionele bestuurders van buitenaf hebben wij immers heel goede ervaringen. We denken nu allemaal aan Marijke Vos.
Nou, eens even kijken, waar staan we nu? Sinds wij met z'n allen onze democratische plicht hebben vervuld, hebben de gestaalde partijkaders in Amsterdam besloten dat: een benoemde burgemeester voortijdig de benen mag nemen om bij de landelijke verkiezingen zijn partij aan te voeren. Hij denkt dat hij premier wordt.
Je zou toch zeggen dat als jou de eer te beurt valt dat je buiten alle democratische kanalen om een bijzonder eervol ambt verwerft, je dan ook het fatsoen kunt hebben om je termijn uit te dienen. Gewoon, als tegenprestatie. Maar, naief van mij, zo werkt dat niet.
Amsterdam zit dientengevolge een tijdje zonder burgemeester. Lodewijk Asscher neemt waar. Dit heeft weer tot gevolg dat D66 haar eigen kiezers buitenspel zet en dat Amsterdam een andere coalitie krijgt dan de kiezer heeft gewild. Ahmed Marcouch moet van de Partij naar Den Haag, terwijl de kiezer hem niet kwijt wilde (dat blijkt wel uit het hoge aantal voorkeurstemmen).
In Nieuw-West hebben we inmiddels een stadsdeelbestuur dat we voor bijna de helft niet hebben gekozen.
Nou, uiterst geslaagde verkiezingen, ik kan niet anders zeggen. De bananenrepubliek Amsterdam, dat is het.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
ik ben het wel met je eens, maar ik denk dat het alternatief nog erger is.
Dit is uiteindelijk een gevolg van het feit dat we in Nederland op partijen stemmen, en niet op personen. Dat werkte tot een jaar of 20 geleden best goed, met ideologiën en zo, maar tegenwoordig voelen mensen zich meer verwant met personen (lijsttrekkers, in dit geval) dan partijen.
Maar: als je meer op personen wilt kunnen stemmen ontkom je bijna niet aan een districtenstelsel. En een korte blik op de UK of USA geneest mij altijd snel van dat soort dromen...