De kunstenaar, Daniel Buren, heeft in opdracht van het Amsterdamse stadsdeel Zeeburg (weer) een kunstwerk met allure ontworpen, dat tot ver in het buitenland de aandacht zal trekken. Het bestaat uit zestig masten met kleurige windvanen in de top, die – geluidloos, zo wordt beloofd – zullen bollen, deinen en draaien in de wind. Locatie: het Java-eiland, een voormalig verlaten en winderig industrie- en haventerrein, dat in de jaren negentig mondain is bebouwd, volgens een prachtig stedenbouwkundig plan en met architectuur van Sjoerd Soeters. Een komt het zien eiland, een aanwinst voor Amsterdam. Vanaf het begin was er een kunstenplan voor het Java-eiland. De masten van Buren, een monumentale ode aan de elementen, zijn de finishing touch van dit plan.
De buurt komt echter in opstand tegen het kunstwerk. Er zijn voorstanders, maar de meeste mensen die op de door Zeeburg belegde informatieavond afkomen, zijn tegen. Luidkeels. De anarchie van de jaren zeventig en tachtig herleeft op dit destijds door stadsnomaden, ‘fools’ van het Azart ship en krakers van Het einde van de wereld bevolkte Java/KNSM schiereiland. Men vindt het kunstwerk over het algemeen mooi. Maar niet op de plek waar het gepland is: in een parkstrook. En niet in die omvang. De witte masten van 13,5 m hoog, met windvanen van 4,5 m lang nemen het park van de gebruikers af en zullen een dominante blikvanger zijn in een gebied dat toch al zo in de prijzen valt en veel bezoekers trekt. Het park is populair. Op de eerste warme dag liggen er direct tientallen handdoekjes en worden picknickmanden uitgepakt, van mensen uit de wijde omtrek. Kinderen spelen en voetballen er, of drogen er op na een frisse duik in het Binnen-IJ. Het kunstwerk is megalomaan, te veel en te druk in dit dichtbebouwde stuk met duizenden bewoners en veel passanten. Het ontneemt het zicht op de afwisselende en bonte architectuur van de huizenblokken. Het kunstwerk To see which way the wind blows (pdf) past beter op een nog onbebouwd punt als de Kop van het Java-eiland of als markering van een van de oevers van IJ-burg. Not in the front garden op de al zo rijkelijk met schoon bedeelde eilanders.
Dit artikel verscheen eerder op de website van Annemiek Onstenk
De buurt komt echter in opstand tegen het kunstwerk. Er zijn voorstanders, maar de meeste mensen die op de door Zeeburg belegde informatieavond afkomen, zijn tegen. Luidkeels. De anarchie van de jaren zeventig en tachtig herleeft op dit destijds door stadsnomaden, ‘fools’ van het Azart ship en krakers van Het einde van de wereld bevolkte Java/KNSM schiereiland. Men vindt het kunstwerk over het algemeen mooi. Maar niet op de plek waar het gepland is: in een parkstrook. En niet in die omvang. De witte masten van 13,5 m hoog, met windvanen van 4,5 m lang nemen het park van de gebruikers af en zullen een dominante blikvanger zijn in een gebied dat toch al zo in de prijzen valt en veel bezoekers trekt. Het park is populair. Op de eerste warme dag liggen er direct tientallen handdoekjes en worden picknickmanden uitgepakt, van mensen uit de wijde omtrek. Kinderen spelen en voetballen er, of drogen er op na een frisse duik in het Binnen-IJ. Het kunstwerk is megalomaan, te veel en te druk in dit dichtbebouwde stuk met duizenden bewoners en veel passanten. Het ontneemt het zicht op de afwisselende en bonte architectuur van de huizenblokken. Het kunstwerk To see which way the wind blows (pdf) past beter op een nog onbebouwd punt als de Kop van het Java-eiland of als markering van een van de oevers van IJ-burg. Not in the front garden op de al zo rijkelijk met schoon bedeelde eilanders.
Dit artikel verscheen eerder op de website van Annemiek Onstenk
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
zes reacties op "Not in their front garden"
Ik zei niets over die mensen, alleen over het feit dat ze waarschijnlijk te weinig echte zorgen hebben. Ik voer vroeger regelmatig weg van dat eiland naar de West, wat je er ook van zeggen wilt, niemand kan het ontkennen dat het toen karakter had. De Oostelijke haven is verbouwd tot een aanlegkade voor drijvende hotels en dumpplaats voor kubussen. Wie dat mooi vindt mag dat van mij, een kunstwerk van windvanen toont in mijn ogen dan enig respect voor de historie van de plek dus, moeten die kubusbewoners niet zo zeuren: aan het werk en gezwind, net als wij vroeger.
Ik denk dat hier veel is mis gegaan, afgezien van die 'ambtelijke werkgroep' in gewoon nederlands: 'dat er voor de burger gedacht is'. Moet je nooit doen, die burger is mondig genoeg om dat ongevraagde kunstwerk af te serveren...