AmsterdamCentraal.nl

Vrouwenhandel
Het hoofdstuk over de Wallen heeft de PvdA-lijsttrekker zelf geschreven. In zijn vorige boek ‘Nieuw Amsterdam’ van december 2005, constateerde Asscher dat vrouwenhandel op de Wallen werd gedoogd. Hij vond dat ‘uit den boze’. Kennelijk beschikte hij over informatie dat de gemeente Amsterdam strafbare feiten gericht tegen prostituees oogluikend toeliet. In plaats van burgemeester Cohen en de politie te confronteren met hun nalatigheid, leek het Asscher beter om de raamprostitutie op de Wallen actief te gaan ontmoedigen. ‘Liever een toeristenattractie minder dan medeplichtigheid aan vrouwenhandel’. Je zou als bestuurder ook voor een betere en effectievere inzet van politie kunnen pleiten maar Asscher heeft politie en justitie helemaal niet nodig in zijn ‘ontsluierde stad’. Hij zoekt de oplossing liever op de vastgoedmarkt met een nogal kortzichtige redenering: door prostitutiepanden op te kopen en er een andere bestemming aan te geven zou het misbruik van vrouwen vanzelf afnemen, want als er minder ramen zijn, is er automatisch minder sprake van vrouwenhandel.

Mannen met koffertjes
In zijn nieuwe boek openbaart Asscher hoe tijdens het Bethaniënoverleg op 12 december 2006 het besluit tot het opkopen van prostitutiepanden tot stand is gekomen en wat daarbij de ‘onnavolgbare rol’ van Parool columnist Felix Rottenberg (PvdA) is geweest. Het verhaal gaat als volgt:
Internationale criminele organisaties, ‘Joegoslaven, Turken en Israeli’s’, stonden op het punt om met bedreiging en geweld prostitutiepanden over te nemen van de ‘oude penoze’, die inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd had bereikt. ‘Er werden grove bedragen geboden die niets te maken hadden met marktprijzen.’ Dit zou blijken uit een uitzending van AT-5 en verhalen in de pers over mannen die ‘met koffertjes geld en een mes’ panden wilden overnemen. ‘De oude garde’ moest daarom worden verleid om hun panden aan de gemeente te verkopen want als die panden ‘in bonafide handen’ kwamen, had de veronderstelde maffia geen kans meer. Als de prostitutiebestemming daarna van de verworven panden was gehaald konden andere ondernemers ‘een eerlijke kans’ krijgen op de Wallen en op die manier kon het gebied weer aan de Amsterdammers worden teruggegeven.

Forse klappen
Asscher vervolgt: ‘Sinds 2000 was de gemeente voorzichtig bezig met het aankopen van pandjes in het Wallengebied. Het Van Traa-team was speciaal opgericht om de criminele infrastructuur op de Wallen te bestrijden. Maar tot meer dan een pandje hier en daar, een paar per jaar, had de aanpak tot dat moment nooit geleid. Na de presentatie van de Bethaniënclub zouden we kunnen proberen een paar forse klappen te maken.’
Voorzichtig? Een pandje hier en daar? Een paar per jaar? Het Van Traa-team meldt in haar rapport ‘Grenzen aan de handhaving’ dat er sinds 1998 liefst 80 panden zijn aangekocht met een ‘Van Traa-bijdrage’ en dat hiermee ‘spectaculaire resultaten’ zijn bereikt. Er is dus al vele jaren sprake van gemeentelijke vastgoedpolitiek op de Wallen en niet sinds eind 2006, zoals Asscher zijn lezers wil doen geloven. Maar goed, we weten dat de wethouder moeite heeft met de feiten en zijn daarom alert.

NV Stadsgoed
In september 2007 kocht NV Stadsgoed uiteindelijk 18 panden van Charles Geerts voor 25 miljoen euro en bracht daarmee het totaal op 98. De snelheid waarmee deze deal rondkwam verbaasde Asscher en was naar zijn idee te danken aan de onderhandelingskwaliteiten van Ronald Wiggers van NV Stadsgoed, ‘een echte vastgoedman die nog met de duivel kan onderhandelen’. Deze Wiggers zou tijdens het ontbijt aan Rottenberg en Asscher hebben gevraagd of zij de deal met Geerts wel echt aan durfden. Opmerkelijk is dat de Parool columnist hierin een stem had. Nou en of, dachten de PvdA‘ers. De gemeente zou voor 15 miljoen euro garant staan, ‘voor het geval de waarde van de prostitutiepanden zou dalen wanneer zij een andere bestemming zouden krijgen.’ En die andere bestemming moest er komen, anders zou de vrouwenhandel volgens de theorie van Asscher niet afnemen.

Einde van een toeristische trekpleister
Het Van Traa-team kwam toen met het lumineuze idee om de voormalige peeskamers van Geerts beschikbaar te stellen aan kunstenaars. Philips was enthousiast en sponsorde de verlichting van de etalages en op 19 januari 2008 was ‘Red Light Fashion’ geboren. Voor modeontwerper Bas Kosters kwam het project ‘als geroepen’, want hij stond op dat moment ‘weer eens op straat’, zegt hij in Het Parool van 24 december 2009. De ontwerpers hoefden voor hun atelier en bijbehorende etalage gelukkig alleen de energierekening te betalen. Blijkbaar is dit wat Asscher bedoelde met ‘het gebied terug geven aan de Amsterdammers’.

Uiteraard is Kosters zeer te spreken over het project: "Red Light Fashion Amsterdam heeft ongelofelijk veel gedaan voor de stad. Het heeft de hele wereld hiernaartoe gebracht. Zelfs America’s next topmodel kwam filmen." Het is spijtig voor Kosters maar toeristen vinden de slecht onderhouden etalages met modepoppen helemaal niks en blijven massaal weg, zoals al door veel Engelse, Duitse, Franse en Amerikaanse kranten was voorspeld. Talloze goedwillende wallenondernemers die wel gewoon de huur moeten betalen ondervinden daar nu de dramatische gevolgen van.‘De gemanipuleerde stad’ was denk ik een betere titel geweest voor het boekje van Lodewijk Asscher.

Deze gastbijdrage van Marcel Kaatee, wallenondernemer, verscheen eerder op zijn weblog