Dat leek ons wel wat! Ter redactie inventariseerden wij hoeveel vierkante meters wij gezamenlijk konden inbrengen. Die tochtige zolders en die vochtige kruipruimtes moesten maar eens hun rendement gaan opbrengen, vonden wij. En als onze lastige tienerdochters nu eindelijk eens bij die enge vriendjes van ze gingen wonen, konden we hún kamers ook nog verhuren.
De toeristen zouden ons aangeleverd worden door de geheimzinnige bemiddelaar van het reclameblaadje. Tegen een commissie van 20 procent. Kijk eens aan, hoe makkelijk wil je het hebben?
Maar wie zat er achter deze reclame? Op het blaadje stond alleen een email-adres en een 06-nummer. We gingen dus maar eens informeren.
Het bleek te gaan om een man uit de Van Woustraat die samen met zijn moeder een gat in de markt had ontdekt. Voor zichzelf en voor ons, want Amsterdam had immers een schrijnend gebrek aan hotelkamers. Hij had een mooie webpagina gemaakt met foto's van nette gemeubileerde en gestofzuigde kamers.
We hadden nog wél wat vragen.
In de eerste plaats: was dit eigenlijk wel legaal? Want we wilden natuurlijk geen gedonder met de gemeente en de belastingen. Er werd ons door de bemiddelaar verzekerd dat kamertje verhuren gewoon mocht en van hem zou de Belastingdienst niks te horen krijgen. Onze verdiensten konden we desnoods contant bij hem ophalen.
Dat was een pak van ons hart. We zaten bovendien niet vast aan een contract en we mochten zelf bepalen in welke periodes we de kamer ter beschikking wilden stellen. Netjes geregeld, want we wilden tijdens de kerstdagen niet met een stelletje jinglebellende Amerikanen opgescheept zitten.
Maar hoe zat het dan met de badkamer en de wc? Die zouden we moeten delen met de toeristen. Hmm, dat werd dus eventjes remsporen bikken, maar goed, je moet wat over hebben voor een extra zakcentje. Misschien kon er van dat geld zelfs wel een illegale schoonmaakster uit Kazachstan vanaf, dus daar was overheen te komen.
Bijna vergeten: zouden wij geen problemen krijgen met onze huisbaas? Wij hadden tenslotte allemaal een huurwoning. Ze zijn tegenwoordig zo fel op illegale onderverhuur en voor je het weet sta je dan zelf op straat.
Nee, geen zorgen, het was toegestaan één kamer te verhuren.
Ons enthousiasme kende inmiddels geen grenzen meer. Dit was kat in 't bakkie! In gedachten waren wij onze mega-winsten al aan het uitgeven bij de Mediamarkt en de Masarati-dealer. De heren althans, de dames droomden van de PC Hooftstraat.
Maar bange poepertjes als wij zijn, gingen we toch eerst nog maar even bij de gemeente kijken wat nu precies de regels zijn voor dit soort kamerverhuur.
Het werkt aldus: wanneer wij besluiten in deze lucratieve markt te stappen, zijn wij meteen een Bed-and-Breakfast. Dat is een onderneming. Wij dienen dat te melden bij ons stadsdeel en ons in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. De gemeente wil vijf procent toeristenbelasting van ons en het rijk stuurt ons een voorlopige aanslag voor de inkomstenbelasting. Want wij zijn een zogeheten actieve verhuurder. Wij verstrekken immers ontbijt en linnengoed en werven actief toeristen via onze zakenpartners uit de Van Woustraat.
Op de achterkant van een bierviltje rekenenden wij uit of deze hele onderneming nog wel lonend was. De bemiddelaar wil 20 procent van ons, de gemeente 5 procent, de inkomstenbelasting toch al gauw 30 procent, de Kamer van Koophandel wil contributie, we moeten linnengoed aanschaffen, wassen, stofzuigen, ramen lappen, ontbijt klaar maken, koffie zetten, remsporen schrapen en kots dweilen van dronken Engelse toeristen.
Voor ons is de lol eraf, dat begrijpt u. Dit is ons véél te veel moeite! We kunnen geloof ik beter gaan 'bemiddelen'.
We hadden nog wél wat vragen.
In de eerste plaats: was dit eigenlijk wel legaal? Want we wilden natuurlijk geen gedonder met de gemeente en de belastingen. Er werd ons door de bemiddelaar verzekerd dat kamertje verhuren gewoon mocht en van hem zou de Belastingdienst niks te horen krijgen. Onze verdiensten konden we desnoods contant bij hem ophalen.
Dat was een pak van ons hart. We zaten bovendien niet vast aan een contract en we mochten zelf bepalen in welke periodes we de kamer ter beschikking wilden stellen. Netjes geregeld, want we wilden tijdens de kerstdagen niet met een stelletje jinglebellende Amerikanen opgescheept zitten.
Maar hoe zat het dan met de badkamer en de wc? Die zouden we moeten delen met de toeristen. Hmm, dat werd dus eventjes remsporen bikken, maar goed, je moet wat over hebben voor een extra zakcentje. Misschien kon er van dat geld zelfs wel een illegale schoonmaakster uit Kazachstan vanaf, dus daar was overheen te komen.
Bijna vergeten: zouden wij geen problemen krijgen met onze huisbaas? Wij hadden tenslotte allemaal een huurwoning. Ze zijn tegenwoordig zo fel op illegale onderverhuur en voor je het weet sta je dan zelf op straat.
Nee, geen zorgen, het was toegestaan één kamer te verhuren.
Ons enthousiasme kende inmiddels geen grenzen meer. Dit was kat in 't bakkie! In gedachten waren wij onze mega-winsten al aan het uitgeven bij de Mediamarkt en de Masarati-dealer. De heren althans, de dames droomden van de PC Hooftstraat.
Maar bange poepertjes als wij zijn, gingen we toch eerst nog maar even bij de gemeente kijken wat nu precies de regels zijn voor dit soort kamerverhuur.
Het werkt aldus: wanneer wij besluiten in deze lucratieve markt te stappen, zijn wij meteen een Bed-and-Breakfast. Dat is een onderneming. Wij dienen dat te melden bij ons stadsdeel en ons in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. De gemeente wil vijf procent toeristenbelasting van ons en het rijk stuurt ons een voorlopige aanslag voor de inkomstenbelasting. Want wij zijn een zogeheten actieve verhuurder. Wij verstrekken immers ontbijt en linnengoed en werven actief toeristen via onze zakenpartners uit de Van Woustraat.
Op de achterkant van een bierviltje rekenenden wij uit of deze hele onderneming nog wel lonend was. De bemiddelaar wil 20 procent van ons, de gemeente 5 procent, de inkomstenbelasting toch al gauw 30 procent, de Kamer van Koophandel wil contributie, we moeten linnengoed aanschaffen, wassen, stofzuigen, ramen lappen, ontbijt klaar maken, koffie zetten, remsporen schrapen en kots dweilen van dronken Engelse toeristen.
Voor ons is de lol eraf, dat begrijpt u. Dit is ons véél te veel moeite! We kunnen geloof ik beter gaan 'bemiddelen'.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
veertien reacties op "Amsterdam Centraal gaat kamertje verhuren"
Wat een beunhazen...
Een belangrijke toevoeging is dat je een B&B mag starten als:
- je niet meer dan 40% van je woning verhuurt
- je er zelf ook woont
- je aan niet meer dan 4 personen verhuurt (anders drijf je een hotel, en daarvoor is een vergunning nodig)
Als ik zo door de site blader, zie ik bijv. een appartement dat wordt aangeboden voor 5 personen.
Ook vraag ik me af of de genoemde studio's wel minder dan 40% van een woning zijn. Dat kan zo zijn, maar dubieus is het wel, bij bijv. een appartement van 55m2.
Als het zelfstandige appartementen zijn, kan je niet zomaar aan iemand verhuren, en zeker niet voor minder dan 1 week, en ook ben je gebonden aan een maximaal redelijke huurprijs (het puntenstelsel).
Verder: als bemiddelaar heb je een bemiddelingsvergunning nodig - aan te vragen bij Dienst Wonen. Die willen leges (E 728), en alle informatie over de te verhuren objecten (namen, adressen, etc.).
Verder komt er nog een nieuw handhavingsinstrument voor de gemeente aan: zie http://www.wonen.amsterdam.... .
Kortom, voordat je aan b&b begint, moet je wel weten waar je aan begint.
En blijkens de website bemiddelen ze in zelfstandige etages, dus Dienst Wonen, sla uw slag en beboet deze illegale bemiddelaar ten spoedigste (zie de link bij Jan Westerhof)
soppen, dweilen en stofzuigen is voor de slaven.
'coachen' is nog lucratiever, wegens de engelse kreet.
deze kamertjes verhuurderij lijkt me iets voor naïevelingen om mee in zee te gaan. als je dan toch wilt binnenlopen, dan kun je maar beter ramen gaan verhuren!
Kijk naar de Wallen, daar zitten inmiddels toch alleen maar kunstenaars?
Overigens wordt er rondom het Oudekerksplein s'ochtends nog opvallend veel geboend en gedweild...
Een Bed and Breakfast loont pas als je meer dan een kamer te bieden hebt en ook een behoorlijk ontbijt aan de gasten kunt aanbieden. (afgezien van het vele andere werk dat eraan vast zit; elke dag kamers schoonmaken en bedden opmaken -en al die handdoeken en beddenlakens wassen!)
Daarnaast moet er altijd iemand thuis zijn om er op toe te zien dat de gasten zich behoorlijk gedragen in JOUW huis. En dat is inderdaad een onderneming die heel makkelijk mis kan gaan als je er mensen voor gaat inhuren van buitenaf.
Zelfs in Engeland -de bakermat van de B&B- gaat dat regelmatig mis!
Vorig jaar waren mijn man en ik in Engeland en verbleven in een B&B waar wij al jaren komen. Deze B&B was van eigenaar veranderd en de nieuwe eigenaar was zelf nooit aanwezig tot op de dag dat wij vertrokken.
Deze eigenaar had anderen ingehuurd om de tent te 'runnen'
Op de laatste dag van ons verblijf kwam hij met ons kennis maken.Niet omdat hij ons wilde kennen, maar vooral om uit te zoeken welk personeel er -in een jaar tijd- nu WEER met de kas en het beddengoed ervandoor was gegaan! (en hij was maar wat blij met het feit dat wij een verklaring aan de politie wilden afleggen)
Terecht verwacht de overheid dat je als B&B ondernemer aan bepaalde voorwaarden voldoet in het belang van jezelf (als ondernemer) EN in het belang van je gasten.
In Groot-Brittanie valt het toezicht op deze ondernemingen onder de plaatselijke tourist- information offices -zij zijn geregistreerd- waar de B&B houders terecht kunnen over akelige gasten, en andersom!
Wat je nooit moet doen is een B&B beginnen met 'slaven' en zelf lekker niks doen. Dat is bij voorbaat vragen om moeilijkheden!
De gasten komen JOUW huis en dus kies je ze zelf uit!
Ik ben blij te constateren dat er eindelijk wat bestuurlijk moed ontstaat om het scheefwonen eens aan te pakken. Uitbuiters hebben altijd bestaan.
Klik op de sites van B&B's in deze stad en dan wordt duidelijk dat velen zich niet aan de 40/60%-regeling houden en ook nog een heel scala van appartementen in de aanbieding heeft. Meestal zijn dit app. die worden aangeboden door een eigenaar vanwege bijv. langdurig verblijf in het buitenland of de B&B-uitbater heeft het app. gewoon gehuurd of aangekocht, op naam van een partner of tegen betaling aan iemand die zich op zo'n adres wil inschrijven, maar er niet daadwerkelijk gaat wonen. Sommigen maken er geen probleem van deze volstrekt illegale praktijken op het internet te zetten, terwijl anderen een site tonen die comform de regels is, maar men heeft wel degelijk app. achter de hand, zodat men de toerist geen nee behoeft te verkopen.
Dit is dus een verkapte vorm van Short Stay, een fenomeen waar Stadsdeel Centrum al jaren mee worstelt en waar alleen de VVD, zonder al te veel regelgeving, voorstander van is. Logisch natuurlijk, iedere zich respecterende stad kent Short Stay, maar nog steeds wordt er geroepen dat Short Stay onveiligheid met zich meebrengt en dat men woningen zou onttrekken, alsof de Amsterdammer in de rij staat om een woning van 2000 euro of meer te gaan betrekken.
Er dient er dus eerst orde op zaken gesteld te worden; ook stadsdeel Centrum kan op het internet de illegale B&B-praktijken opsporen, Mevrouw Iping (ja, daar is ze weer) weet als geen ander hoe dit moet. Pas dan heeft men inzicht welke partijen zich op de legale manier met Short Stay bezighouden en hoeven er geen idiote voorstellen zoals spreiding van 1.350 woningen over de gehele stad die dan als Short Stay-accomodatie mogen worden aangemerkt. Het komt mij overigens voor dat expats of de wat beter gesitueerde toerist, luxueus in het centrum wil zitten; spreiding lijkt dan ook onzinnig.