AmsterdamCentraal.nl

‘Gooi die deur even dicht, dat gelul daarboven hoef ik niet te horen’, zegt Puister terwijl hij plaats neemt op een stoel in de officierskamer. Puister oogt als traditioneel scheepsman, grote handen, snor, felblauwe ogen, werkkleren en een petje los op zijn hoofd. Als wachtsman en vrijwilliger is hij bijna permanent aanwezig op Hare Majesteit de Mahu. Hij timmert en schildert aan het schip en houdt een oogje in het zeil. Met een sigaret in de mond vertelt hij over het marineschip, dat in de toekomst deel moet gaan uitmaken van een maritiem museum. ‘Ooogh wát een geluid toen die motor voor het eerst aansloeg. Hij draait als een zonnetje.’

‘Het schip was in slechte staat toen we het van de Marine overnamen, afgelopen jaar hebben we het hele dek onder handen genomen. Op de knietjes schuurden en dichtten we alle gaten.’ Terwijl hij een wolkje rook uitblaast, kijkt Puister trots de oude officierskamer door. ‘Geen enkel lek meer.’ Het is een klassieke scheepshut. Donkerbruin gelakt hout, plaquettes van verschillende schepen en een kalender met foto’s van goed gevormde vrouwen. Puister grijpt naar een fotoboek met afbeeldingen van de laatste renovatie. ‘We hebben net de hele spiegel, de achterkant van het schip, vervangen. De hele onderzijde is ook opgelapt.’ Bij elke foto heeft Puister wel een nieuw verhaal.

De geboren Amsterdammer werkte als matroos bij de marine, op de binnenvaart, ging later aan de slag als timmerman, begon een eigen doe-het-zelf zaak en eindige zijn arbeidsleven als pathologisch-assistent. ‘Ik verrichtte secties. Later specialiseerde ik me in ogen. Op een gegeven moment nam ik het grootste deel van de hoornvliesdonaties in Nederland voor mijn rekening.’ Willem Neugebauer, gepensioneerd buschauffeur en vrijwilliger op de Mahu, komt binnen en haakt meteen in: ‘Het is echt ongelooflijk die vent. Afgelopen jaar werd hij nog door één of andere professor gebeld, of hij even naar Limburg kon reizen. De ogen van een overleden vrouw met een bijzondere oogziekte moesten worden weggehaald.’ Puister lacht. ‘Ik heb wat ervaring. Ik word ook nog steeds uitgenodigd voor allerlei congressen van oogartsen.’

Het marineschip werd belangrijker voor Puister nadat zijn vrouw en zijn gehandicapte dochter overleden. ‘Eerste kerstdag 2006 stierf mijn dochter op 42-jarige leeftijd’, zegt Puister tussen de verhalen over het schip door. Sindsdien brengt Puister vrijwel al zijn tijd op het marineschip door. De Mahu als therapie. Puister steekt opnieuw een sigaret op en praat verder over zijn kindje, de oude mijnenveger. ‘Van deze boten zijn er maar zestien gemaakt, dit is nog de enige in originele staat. Hij stamt uit 1961’ Op het schip kijken we naar de oude radiohut, de mitrailleur op het voordek en de apparatuur waarmee mijnen werden opgespoord. ‘Dit soort boten heeft de marine niet meer.’

De volledig houten boot is voor het grootste deel weer in ere hersteld. Het dek is onder handen genomen en de motoren draaien weer. ‘Geef de Marine een week of drie en ze kunnen het schip zo weer inzetten’, zegt Puister trots. Toch moet er nog veel gebeuren. Omdat de Stichting Promotie Maritieme Tradities enkel met vrijwilligers werkt kost de renovatie veel tijd. ‘Ons kernploegje bestaat uit zo’n vijf a zes man’, legt Puister uit. ‘Donateurs kunnen we altijd gebruiken, dat moet je eigenlijk opschrijven in het stukkie dat je gaat schrijven.’

NDSM, pier 1

De Mahu ligt aan een pier met verschillende andere oude schepen. Het 33 meter grote schip is samen met een voormalig landingsvoertuig ondergebracht bij de Stichting Promotie Maritieme Tradities. De schepen worden opgeknapt door vrijwilligers zodat bezoekers in de toekomst kunnen zien hoe het er op marineschepen aan toe gaat. Het is de bedoeling dat er nog een groot schip van 144 meter lang bijkomt. Deze Kruizer moet gaan dienen als congrescentrum en museum, waarvan de andere schepen onderdeel gaan uitmaken. Aan dezelfde pier ligt ook de Sirius, een voormalig actieschip van Greenpeace dat nu dient als educatieschip voor jongeren.