Gelukkig kon ik haar op de valreep overhalen om een blik in de babykamer te werpen. Ik had ten slotte niet voor niets het hele huis van boven tot onder geboend. Met een professionele blik keurde ze het kamertje. "Ziet er lekker fris uit." Ja, het blijft lastig om spontaan te reageren als je dagelijks tientallen babykamers te zien krijgt.
En dat was het dus, het bezoek van de rompertjesinspectie. Nou, ze had nog een klein puntje. Bij de voordeur viel het de kraammevrouw op dat we geen naambordje hebben. "Kunnen jullie zorgen voor een bordje bij de bel? Want het is een beetje lullig als we midden in de nacht per ongeluk bij de buren aan bellen."
Waarom heb ik eigenlijk geen naambordje op de deur? Ik heb toch niets te verbergen? Jaren geleden, toen ik pas in Amsterdam woonde zat ik in onderhuur en toen was het logisch om geen naam op de deur te spijkeren. Maar met een eigen huis is daar geen reden meer voor. En nu ik er zo op let is er bijna geen enkel huis meer in de straat met een naam.
Ook in mijn vriendenkring zijn er meer mensen zonder dan met bordje op de deur. Dat bleek wel toen ik deze kwestie aansneed tijdens een etentje. Waarom is het naambordje op zijn retour? Hebben mensen iets te verbergen of is het gemakzucht? De meeste mensen die ik ken hebben een baan en een legaal gekochte of gehuurde woning. Ze hebben geen tijd of geen zin om een naambord te laten maken. Of ze willen niet dat vreemden weten waar ze wonen. Want, zeggen ze, echte vrienden weten me toch wel te vinden.
Ook in mijn vriendenkring zijn er meer mensen zonder dan met bordje op de deur. Dat bleek wel toen ik deze kwestie aansneed tijdens een etentje. Waarom is het naambordje op zijn retour? Hebben mensen iets te verbergen of is het gemakzucht? De meeste mensen die ik ken hebben een baan en een legaal gekochte of gehuurde woning. Ze hebben geen tijd of geen zin om een naambord te laten maken. Of ze willen niet dat vreemden weten waar ze wonen. Want, zeggen ze, echte vrienden weten me toch wel te vinden.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
36 reacties op "Een huis met een naam"
Ik heb (in de Dapperbuurt, ook lage inkomens, maar lekker aan het veryuppen) wel een bordje op de voordeur: eerst mijn voor- en achternaam, met op de regel daaronder die van mijn partner. De meeste van onze buren in dit nieuwbouwblok ook, overigens. Zo kunnen we kerst- en geboortekaartjes makkelijk aan elkaar adresseren en weten we welk kind bij welke ouder hoort.
Het argument dat vrienden toch wel weten waar je woont pleit voor het afschaffen van huisnummers en straatnaamborden, niet echt handig lijkt me. Bovendien wonen we in een blok met 72 precies dezelfde beneden-bovenwoningen, ik herken mijn eigen voordeur nog steeds niet.
Wat maakt het in hemelsnaam uit dat “vreemden” (lees: je buren!) je naam weten? Kunnen ze dan makkelijker je bankrekening plunderen of je kind ontvoeren? Waarom zo paranoïde? Dek je bij thuiskomst ook je nummerplaat af (want misschien dat er een “vreemde” bij de RDW werkt en dan kunnen ze zien waar je woont!)? Heb je wel de kopie van je paspoort teruggevraagd toen je je bij de bank moest indentificeren? En op je werk? Zorg je ervoor dat je nog ongeboren kind onder een valse naam terecht komt bij de kraamzorgorganisatie? Die meisjes van tegenwoordig zijn echt niet te vertrouwen hoor!
Vind het altijd lichtelijk asociaal staan, zo'n voordeur met drie bellen zonder bruikbare aanwijzingen. Die anonimiteit is precies de reden dat sommige buurten achteruit gaan.
Wat een kolder. Omdat een vriend van een collega een onterechte bekeuring kreeg heb jij geen naambordje op de deur.
Denken ze allemaal zo in ZO.
dit, tot mijn immense verbazing, was na de scheiding ondanks alle pogingen van de overheid en emancipatiebewegingen (niet dat ik daar wat mee had) nog steeds niet helder, dat er vrouwen bestonden die contracten tekenden, hemel, zelfs hypotheken afsloten!!! ik kocht de ex uit en nam de hypotheek over. brieven en telefoontjes dat ik echt niet DHR was, hielpen niet. pas toen ik de contactpersoon (M) bij “even apeldoorn bellen”, een brief schreef gericht aan MEVROUW huppeldepup: JA t kwartje viel!!!
en geniet ik nog steeds van de callcenterbellers die beginnen met: “spreek ik met MENEER huppeldepup?”
nee mijn vader is in 1994 overleden.
“ooo sorry...”
of deze: “dag mevrouw huppeldepup, we willen wat vragen, maar we zoeken een mannelijke respondent op uw adres”.
ja jammer dan, de kater is niet thuis op dit moment.
nog een fijne uit t verleden, toen ik weigerde een paspoortaanvraag te ondertekenen waarin mij werd “gevraagd” aan te geven: “echtgenote van”. de ambtenaar (M) in kwestie zei: “u staat hier geregistreerd als gehuwd, dan moet u dat invullen.”
mijn vraag: is dat ook zo op t formulier dat mijn echtgenoot moet invullen voor een paspoortaanvraag?
nee dus. “dan hoef ik dat dus ook niet in te vullen.”
“dan krijgt u zeker problemen, want dan kan uw STEMBILJET door de postbode niet worden bezorgd als hij op t naambordje bij de deur de naam van uw MAN leest.” (zie boven)
2008: nee ik heb GEEN naambordje. de post bezorgt even zo vrolijk brieven en pakjes op naam van de zoon, met dezelfde achternaam als paps natuurlijk, die voor t gemak (want hij woont en werkt in t buitenland) mams adres gebruikt als t zo uitkomt.
t misverstand blijft evenwel hardnekkig, de meisjesnaam. de zoon van een verweduwde vriendin boekte een gezamenlijke vliegreis met mams. op haar mans naam. bij t inchecken werd mams zo ongeveer “geweigerd”. haar identiteitskaart stond op haar meisjesnaam (uiteraard, zou ik bijna zeggen). pas toen de zoon de kaart “omgedraaid” toonde, waar in minuscule lettertjes stond “weduwe van pietjepuk”, kreeg hij voor mams alsnog een boardingpass. overigens: ook deze vriendin ontbeerde al jaaaaren een naambordje bij/op de voordeur: bij de schilderbeurt van t huis na manliefs overlijden, verdween zijn door manlief eigenhandig GROOT gecalligrafeerde achternaam op de voordeur bij t overschilderen...
Afgedelte telefoonnummers sta ik niet te woord en vertel dat ook meteen aan het begin van het gesprek en het achterwege laten van naambordjes zou bij wet verboden kunnen worden. Hierdoor ontstaan voor de postbezorging de mogelijkheid om post met een andere tenaamstelling retour te zenden.
Daar hebben we de kreet: “ik heb niets te verbergen dus...” weer, in een iets andere vorm. Eigenlijk zegt u “ik ben goed en de anderen deugen niet”.
Even terzijde: Hoe komt u aan die rare naam Pensionado?...
Er kunnen heel goede redenen zijn als mensen liever geen naambordje op de deur hebben.
Wel eens van “stalking” gehoord meneer Pensionado?
Ik wel, ik ken ook slachtoffers daarvan.
En denk dus wat genuanceerder over dit feit.
Postcodes en huisnummers zijn voor bezorgers bepalend voor het bestellen van post, dus zolang een brievenbus maar aan een huisnummer gekoppeld is, is er niets aan de hand. Ongewenste post kun je altijd retour afzender sturen, ook al heb je geen naambordje op de huisdeur of bij de bus.
De man die me belde wist namelijk meer dan alleen mijn naam. Hij lijkt mijn hele naam van mijn deur te hebben afgelezen en mijn telefoonnummer erbij te hebben gezocht.
Inmiddels is mijn deurpost leeg en mijn telefoonnummer geheim. Gelukkig heeft hij mijn naam niet onthouden, want ik wordt sindsdien niet meer lastiggevallen.
Heer Zwart, wat mijn naam betreft is dat een positie waarin ik verkeer en daarom gedeeltelijk in het buitenland woonachtig ben.
Mijn echte naam staat op mijn naambordjes.
Uiteraard steun(de) ik mensen die met deze vorm van terreur te kampen hadden.
U mag dan wel een naambordje op uw woonhui(s)/(zen) hebben, hier verschuilt u zich achter een rare fantasienaam, dat maakt uw beschouwing 'niets te verbergen hebben' er niet geloofwaardiger op.
Daar heeft u een goed punt. Meneer Pensionado was wel erg kort door de bocht. Enfin, daar hebben een aantal personen hem al op gewezen.
Vraag ik me toch af: zou er iemand in het huis wonen van de heer Pensionado als hij de expat uithangt? (en wat hangt er dan aan zijn voordeur?)
Op internet kun je niet voorzichtig genoeg zijn, vandaar de naam.
Ik weet van het feit dat mannen het hun exen lastig kunnen maken maar verdiep je eens in het hedendaagse echtscheidingsrecht. Ik heb mij nogal verbaasd over het feit dat vrouwen daarin oppermachtig zijn dus daar schuilt wellicht een stuk ongenoegen en wellicht wraak. Hier helpt trouwens het niet plaatsen van een naambordje helemaal niet. Tegen dit soort mensen is slechts hard optreden de beste oplossing en wellicht is het ook beter om ziets in eigen beheer uit te (laten) voeren.
Maar ik heb (on-topic) inderdaad niets te verbergen. Waarom zou er trouwens iemand in mijn huis zijn terwijl ik elders ben?
Je slaat de spijker op zijn kop.
en de post? tijdens vakanties van de “vaste” postbodes, ontvang ik post van veel andere adressen. zelfs op totaal andere postcodes en namen, de bankafschriften van mijn buurvrouw, en kreeg eens met dikke excuses mijn opengescheurde telefoonrekening van een straatgenoot op een totaal ander nummer. volgens mij wordt er echt niet GEKEKEN, of de naam op t poststuk correspondeert met een naambordje...
overigens: stalkers hebben heel andere en zeer gewiekste methoden om hun “slachtoffer” te vinden, zoals een collega van mij al jaren ondervindt. ze is gestopt met verhuizen, t helpt nl niet.
Toen mijn vroedvrouw mij kwam 'verlossen' van onze jongste 30 jaar geleden heeft ze het nooit gehad over ontbrekende naamplaatjes, noch heeft zij een 'rompertjes-inspectie' gehouden. Je kreeg gewoon een lijst met spullen die je nodig hebt mocht je zo gelukkig zijn om van een gezond kind te bevallen! Volgens mij is -en was- daar helemaal niets mis mee.
Mij verwonderd het feit dat ik gisteren een jongedame aan de deur kreeg met een enquete vanuit de gemeente. Zij heeft zich keurig gedragen en wees er ook op dat zij zich kon legitimeren. Maar zij wilde de HOOFDBEWONER spreken en nam geen genoegen met het feit dat ik aangaf dat ik mede-eigenaar ben van onze woning.
Daar krijg IK nou de kriebels van!
Stalkers aan de deur en foon heb ik heus weleens gezien of gehoord.
Hoe lackonieker je reageert , des te sneller is de lol eraf..
Aan de deur helpt de videofoon enorm.
Aan de foon ; de mededeling dat het hun rekening is en dan de haak ernaast leggen , kussen erop tegen het meeluisteren ...1 min later is de lijn vrij!
Ik ben voor hardhandig terugslaan maar met een laconieke instelling zou het wellicht ook kunnen lukken.
Maar voor de rest lijkt me een naambordje heel normaal en gewenst. Ik vind het namelijk nogal irritant wanneer ik bij iemand voor het eerst op bezoek kom en ik moet gokken op welke bel ik moet drukken.
Nog enkele losse puntjes:
- Rudi, wat betekent het woord 'afgedelte'?
- Wat betreft de 'hoofdbewoner' van een woning: onze bevolkingsadministratie schijnt er de eigenaardige gewoonte op na te houden om stomweg de oudste bewoner als hoofdbewoner aan te merken. Moet volgens de wet, blijkbaar.
Er schuilt soms een tikduiveltje in mijn toetsenbord.
Ik denk dat mensen die geen naambordje aan de deur willen hebben, een angstfobie hebben. Misschien kijken ze ook wel onder hun bed of er geen enge monsters zitten voordat ze gaan slapen??
overigens: ik kan me heel goed voorstellen dat bij een huis met meerdere etages en meerdere bellen en bewoners, er verwarring kan ontstaan. want zelf woonde ik als kind op 4 hoog VOOR, er woonden dus 8 gezinnen, met 8 naambordjes en 8 bellen. en EEN brievenbus. helaas: 3 v.d. 8 gezinnen hadden dezelfde achternaam... en daarover is nog een daverende ruzie geweest, toen de post voor mijn ouders niet boven water kwam aangezien 1 van die gezinnen een eigen brievenbus knutselde, en heel vals de post op de “andere voorletter” er niet uithaalde... tot mijn vader er dus de schroevendraaier tussen zette! 3 weken post kwam eruit. waaronder een oproep t contract te tekenen voor een grotere woning waar een toewijzing voor was gegeven (eind jaren 50, mijn zus en ik sliepen bijna 12 jaar in de uitgebroken bedstee, dus ja... vader was redelijk hels)
bij mijn voordeur zit een bel. geen naambordje. ook niet nodig: alle 3 etages van mijn huis worden door mij en alleen door mij bewoond. de postbode zwaait, die kent me. pakjes voor de buren, dat is bekend, die pak ik aan. en omgekeerd. dus wat is t probleem???
Ik bén slachtoffer van een stalker. En ik kan je zeggen het valt niet mee. In het begin dacht ook ik dat negeren wel zou helpen. Inmiddels, bijna 2 jaar later weet ik dat negeren ervoor zorgt dat ie steeds ergere dingen doet, zo heeft hij tijdens de jaarwisseling mortierbommen op ons dak gegooid. We hebben geluk gehad dat ons huis niet is afgebrand. Mijn stalker woont naast mij en mijn dochter en ik hebben geen leven meer, elke stap die wij doen kent ie, vrijwel dagelijks valt ie ons lastig. Onze hondjes kunnen niet meer lekker spelen in onze eigen tuin en onze katten kunnen niet naar buiten in de kattenren i.v.m. het gevaar voor vergiftiging. We doen niet eens meer boodschappen in ons eigen dorp.
Als ik verhuis (hopelijk zeer binnenkort) dan komt er nooit meer een bordje op de deur. Stel je voor dat hij ons vindt, of dat een andere malloot op welke wijze dan ook misbruik maakt van het feit dat mijn naam bekend is. Nee, dan maar geen naamborje, veiligheid boven alles.
In mijn familie/vrienden kring zouden wij een stalker zo ver niet laten komen......
Het zou ook verkeerde lezers maar op ideeën kunnen brengen.
Het gaat meestal om gefrustreerde mannen tegenover alleenstaande vrouwen of éénoudergezinnen met alleen een moeder. Mannen die het niet kunnen velen dat een zelfstandige vrouw haar eigen weg gaat en niet om hulp komt bedelen, zoals in zijn ogen de wereld in elkaar hoort te zitten.
De eerste aanleiding kan iets heel simpels zijn dat na jaren allang niet meer speelt, maar de escalaties zijn dan al ver gevorderd. Bij een vriendin van mij was het de veronderstelling dat een pot verf die op het dak van zijn op de parkeerplaats wintergestalde caravan werd leeggegoten. Niemand wist wie dat gedaan had, maar de stalker was vast en zeker overtuigd dat het een man-relatie van een van zijn zelfstandig wonende buurvrouwen was. Vanaf dat moment werd haar leven vergald, tot overspannenheid en arbeidsongeschiktheid toe.
En wat je eigenrichtings suggesties betreft, die ik je eerder onder dit item zag geven: ik kan je vertellen dat stalkers zich maar heel moeilijk op hun daden op heterdaad laten betrappen.
En als het dan een keer lukt heb je alleen maar dat ene feit, dat hij tegenover politie glashard ontkent. Waarna alles weer doorgaat op de oude voet. Alleen een graadje erger.
Maar bega niet de fout een stalker op zijn gezicht te timmeren. Vanaf dat moment is hij het slachtoffer en klaagt je aan voor de meest verschrikkelijke mishandeling die in zijn hoofd opkomt. Hij gaat desnoods dagenlang mank lopen simulerend hoe verschrikkelijk hij, arme man, die van de prins geen kwaad weet, te pakken is genomen. Het resultaat kan zijn dat je zelf een strafblad oploopt.
Dus geloof niet dat alle stalkerslachtoffers dom en naief zijn en dat je het wel eventjes makkelijk zal kunnen regelen, dat is namelijk een veel te optimistische kijk op de zaak en daar blijkt ook wel uit dat je nog nooit werkelijk met dit soort zaken van doen hebt gehad.
Ik heb alle begrip voor alleenwonende vrouwen een moeders van eenoudergezinnen als die vinden dat ze liever geen naambordje op de deur hebben en ook in het telefoonboek niet te vinden zijn.
Al helpt dat natuurlijk niet als het je naaste buurman betreft, dan is soms verhuizen echt het allerlaatste redmiddel.
En bemoei je je de eerste tijd niet met je nieuwe buren en schroeft geen naambordje op de deur. Triest ja, triest maar wáár!
Secundair meen ik dat het echtscheidingsrecht (vrijwel alle macht over de kinderen bij de vrouw) in ons land dergelijke frustraties bij stalkers versterkt, maar dat terzijde.