Toch vindt de oppassende internetgebruiker maar zelden reclamemailtjes voor viagra, inktpatronen of dure hypotheken in zijn inbox. Naast wetgeving bestaan er namelijk ook verrassend effectieve spamfilters, die door (goede) internetproviders gratis worden aangeboden. Bovendien zijn er hele internetsites vol tips en trucs voor wie zichzelf wil vrijwaren van spam. En voor de enkele keer dat er nog een ongewenst berichtje doorheen glipt heeft de OPTA een heus meldpunt opgezet, zodat de booswichten die spam versturen - theoretisch althans - kunnen worden aangepakt.
Hoe anders is dat met papieren reclame. Bij het gemiddelde Nederlandse huishouden ploft ieder jaar 34 kilo ongeadresseerd reclamedrukwerk op de mat. Uit ervaring weet ik dat dat in Amsterdam fors meer is, vooral in het centrum. Toen we nog op de Haarlemmerdijk woonden, torsten mijn vrouw en ik zakken vol reclamefolders naar de papiercontainer op de hoek. Nu waren we niet van die gedisciplineerde opruimers, dus deden we dat maar eens in de drie maanden. In de tussenliggende maanden stapelden zich overal de folders op: in de gang, in het trappenhuis, op de eettafel, in de keuken...
Op een dag werd het mijn echtgenote te gortig. Ze bedacht een typisch vrouwelijke oplossing:
- Schat, ik denk dat we ergens een papierbak moeten kopen om al die folders op te ruimen.
- Misschien heb je gelijk. Weet jij of ze ergens van die dingen in de aanbieding hebben?
- Geen idee. Kijk eens in de Gammakrant...
We keken elkaar aan. Nog diezelfde middag haalden we bij de gemeente zo'n handige NEE/JA-sticker.
Dat scheelde aanzienlijk. Weliswaar viel er nog driemaal per week een huis-aan-huisblad in de bus, maar de stroom reclamefolders droogde abrupt op. Voor even dan. Want het zijn linkmiegels, die reclamejongens. Niet lang nadat we de sticker op onze brievenbus hadden geplakt, gingen ze ertoe over de reclamefolders in de huis-aan-huisbladen te vouwen. Opnieuw stapelde het oud papier zich op. Maar niet voor lang.
De NEE/JA-sticker werd vervangen door een NEE/NEE-sticker. Weliswaar bleven we toen verstoken van de huis-aan-huisbladen, maar eerlijk gezegd lazen we die toch al nooit. En werkelijk: het hielp. De gang bleef begaanbaar, we konden weer gewoon aan tafel eten en in het trappenhuis was eindelijk ruimte voor fietsen, vuilniszakken en de kerstboom van vorig jaar.
Maar met brievenbusstickers is het net als met spamfilters: er piept altijd nog wel iets doorheen. Want hoewel de professionele verspreiders van reclamedrukwerk zo'n sticker respecteren, bestaat er een enorm leger aan wildfolderaars die zich er niets aan gelegen laten liggen. Meestal gaat het om snackbars of pizzabezorgers, maar die staan niet alleen. Chinese restaurants, stomerijen, vuurwerkhandelaren, garages, modezaken, waarzeggers, kwakzalvers, evangelisten, de SP: de lijst is bijna eindeloos.
Het is verleidelijk om dit te beschouwen als een onvermijdelijk natuurverschijnsel, en in eerste instantie deed ik dat ook wel. Knarsetandend leegde ik de brievenbus en onderweg naar de stad dumpte ik de folders in de papiercontainer bij de Eenhoornsluis. Maar op een kwade dag, toen ik in mijn bus het zoveelste foldertje van een snackbar aan de Haarlemmerstraat vond, besloot ik het te gaan terugbrengen. Ik moest er toch langs. Gelukkig was het juist druk. Ik legde de folder op de koelvitrine. De uitbater keek me niet begrijpend aan.
- Goedemiddag. Op mijn brievenbus zit nu al maanden een sticker waarop staat dat ik geen ongeadresseerd reclamedrukwerk wens te ontvangen. Misschien wilt u zo vriendelijk zijn om uw folders in het vervolg te laten bezorgen door mensen die de kunst van het lezen en schrijven machtig zijn.
Het bleef lang stil. Opmerkelijk lang. Misschien, bedacht ik me, had de man de folders zelf bezorgd. En wie weet was hij, naast lezen en schrijven, ook niet tot andere talige handelingen in staat. Maar net toen ik me wilde omdraaien herstelde hij zich:
- Man, je b-b-ben gestoord!
- Dat sluit ik niet uit, maar u bent beperkt. Goedemiddag.
Ik trok de deur met een klap achter me dicht, de snackbaas en zijn klanten met open mond achterlatend.
Niet dat het hielp, overigens. De snackbarhouder bleef zijn foldertjes vrolijk in mijn bus duwen, zonder zich iets aan te trekken van mijn brievenbussticker. En waarom zou hij ook? De bestaande 'regelgeving' op het gebied van reclamedrukwerk hangt aan elkaar van 'gedragscodes', 'richtlijnen' en 'zelfregulering'. Natuurlijk: het is mogelijk om, wanneer zo'n papieren spammer je klachten niet serieus neemt, een klacht in te dienen bij de Reclame Code Commissie. Maar ik moet aannemen dat een schrijven van die instantie, voor zover het niet ongelezen bij het oud papier belandt, wordt beantwoord met een schouderophalend 'Man, je b-b-ben gestoord'.
Misschien is hier een mooie taak weggelegd voor de gemeente. Want hoewel de lokale overheid zich graag bemoeit met reclame op terrassen, aan lichtmasten of aan gevels (homovlaggen!), is het effectiefste middel dat ons in de strijd tegen reclamedrukwerk ter beschikking staat nog altijd die suffe brievenbussticker. Het wordt tijd dat er een meldpunt komt, en een gemeentelijk beleid om ongewenste brievenbusreclame aan te pakken. Met GroenLinks in het college moet dat toch mogelijk zijn?
Tot die tijd blijf ik de reclamefolders bij de afzenders terugbezorgen, al dan niet voorzien van een stoeptegel. Zoals ik hierboven al aangaf sorteert die methode weinig effect: de schurken blijven hun folders in mijn brievenbus proppen. Maar in elk geval stapelt het drukwerk zich niet meer op in de gang. Bovendien kan ik op deze manier af en toe stevig mijn hart luchten.
En nu we toch bezig zijn: het is ook nog eens goed voor mijn gezondheid. Want onderhand is er in mijn hele buurt geen snackbar meer waar ik nog normaal naar binnen kan.
Op een dag werd het mijn echtgenote te gortig. Ze bedacht een typisch vrouwelijke oplossing:
- Schat, ik denk dat we ergens een papierbak moeten kopen om al die folders op te ruimen.
- Misschien heb je gelijk. Weet jij of ze ergens van die dingen in de aanbieding hebben?
- Geen idee. Kijk eens in de Gammakrant...
We keken elkaar aan. Nog diezelfde middag haalden we bij de gemeente zo'n handige NEE/JA-sticker.
Dat scheelde aanzienlijk. Weliswaar viel er nog driemaal per week een huis-aan-huisblad in de bus, maar de stroom reclamefolders droogde abrupt op. Voor even dan. Want het zijn linkmiegels, die reclamejongens. Niet lang nadat we de sticker op onze brievenbus hadden geplakt, gingen ze ertoe over de reclamefolders in de huis-aan-huisbladen te vouwen. Opnieuw stapelde het oud papier zich op. Maar niet voor lang.
De NEE/JA-sticker werd vervangen door een NEE/NEE-sticker. Weliswaar bleven we toen verstoken van de huis-aan-huisbladen, maar eerlijk gezegd lazen we die toch al nooit. En werkelijk: het hielp. De gang bleef begaanbaar, we konden weer gewoon aan tafel eten en in het trappenhuis was eindelijk ruimte voor fietsen, vuilniszakken en de kerstboom van vorig jaar.
Maar met brievenbusstickers is het net als met spamfilters: er piept altijd nog wel iets doorheen. Want hoewel de professionele verspreiders van reclamedrukwerk zo'n sticker respecteren, bestaat er een enorm leger aan wildfolderaars die zich er niets aan gelegen laten liggen. Meestal gaat het om snackbars of pizzabezorgers, maar die staan niet alleen. Chinese restaurants, stomerijen, vuurwerkhandelaren, garages, modezaken, waarzeggers, kwakzalvers, evangelisten, de SP: de lijst is bijna eindeloos.
Het is verleidelijk om dit te beschouwen als een onvermijdelijk natuurverschijnsel, en in eerste instantie deed ik dat ook wel. Knarsetandend leegde ik de brievenbus en onderweg naar de stad dumpte ik de folders in de papiercontainer bij de Eenhoornsluis. Maar op een kwade dag, toen ik in mijn bus het zoveelste foldertje van een snackbar aan de Haarlemmerstraat vond, besloot ik het te gaan terugbrengen. Ik moest er toch langs. Gelukkig was het juist druk. Ik legde de folder op de koelvitrine. De uitbater keek me niet begrijpend aan.
- Goedemiddag. Op mijn brievenbus zit nu al maanden een sticker waarop staat dat ik geen ongeadresseerd reclamedrukwerk wens te ontvangen. Misschien wilt u zo vriendelijk zijn om uw folders in het vervolg te laten bezorgen door mensen die de kunst van het lezen en schrijven machtig zijn.
Het bleef lang stil. Opmerkelijk lang. Misschien, bedacht ik me, had de man de folders zelf bezorgd. En wie weet was hij, naast lezen en schrijven, ook niet tot andere talige handelingen in staat. Maar net toen ik me wilde omdraaien herstelde hij zich:
- Man, je b-b-ben gestoord!
- Dat sluit ik niet uit, maar u bent beperkt. Goedemiddag.
Ik trok de deur met een klap achter me dicht, de snackbaas en zijn klanten met open mond achterlatend.
Niet dat het hielp, overigens. De snackbarhouder bleef zijn foldertjes vrolijk in mijn bus duwen, zonder zich iets aan te trekken van mijn brievenbussticker. En waarom zou hij ook? De bestaande 'regelgeving' op het gebied van reclamedrukwerk hangt aan elkaar van 'gedragscodes', 'richtlijnen' en 'zelfregulering'. Natuurlijk: het is mogelijk om, wanneer zo'n papieren spammer je klachten niet serieus neemt, een klacht in te dienen bij de Reclame Code Commissie. Maar ik moet aannemen dat een schrijven van die instantie, voor zover het niet ongelezen bij het oud papier belandt, wordt beantwoord met een schouderophalend 'Man, je b-b-ben gestoord'.
Misschien is hier een mooie taak weggelegd voor de gemeente. Want hoewel de lokale overheid zich graag bemoeit met reclame op terrassen, aan lichtmasten of aan gevels (homovlaggen!), is het effectiefste middel dat ons in de strijd tegen reclamedrukwerk ter beschikking staat nog altijd die suffe brievenbussticker. Het wordt tijd dat er een meldpunt komt, en een gemeentelijk beleid om ongewenste brievenbusreclame aan te pakken. Met GroenLinks in het college moet dat toch mogelijk zijn?
Tot die tijd blijf ik de reclamefolders bij de afzenders terugbezorgen, al dan niet voorzien van een stoeptegel. Zoals ik hierboven al aangaf sorteert die methode weinig effect: de schurken blijven hun folders in mijn brievenbus proppen. Maar in elk geval stapelt het drukwerk zich niet meer op in de gang. Bovendien kan ik op deze manier af en toe stevig mijn hart luchten.
En nu we toch bezig zijn: het is ook nog eens goed voor mijn gezondheid. Want onderhand is er in mijn hele buurt geen snackbar meer waar ik nog normaal naar binnen kan.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
zestien reacties op "NEE is NEE"
kan dat in de papierbak?
En de papierbak zelf waar op staat:“geen karton”.
Alsof de mensen het gramgewicht per vierkante meter van het papier kennen...
We zwelgen in de overdadige ongevraagde reclame. Het zijn niet alleen de folders. Vergeten wordt de zg “controlled circulation”, geadresseerde post waartegen geen sticker bestand is, afkomstig van reclamebureaus die adressen kopen van “doelgroepen”,
En verder de zg. informatieve bladen die je worden toegestuurd door de banken, verzekeraars, energiebedrijven, je garagehouder, de waterschappen, de politie !, waartussen je “echte post” verdronken raakt. En dan moet je al die plastic hoesjes er ook eerst nog afstropen.
Hiertegen iets doen ware beter dan preventief fouilleren, al was het maar voor het milieu.
@Engine: die mensen verdienen hun centjes ook wel als ze de brievenbusstickers respecteren.
Zoek hun antwoordnummer op op http://www.antwoordnummer.nl en stuur ze een pakket onzin op. Kost je niks, maar het bedrijf betaalt E7,50 per pakket.
Overigens hebben sommige Nederlandse scholieren hier ook nog last mee.
Neemt niet weg dat het geen groot probleem is en wat je niet wilt hebben gooi je maar weg en is het niet nodig om dingen terug te sturen etc.
Opwinding om niets dus.
Waar staat dat ik iets tegen buitenlanders zou hebben? Stuitend om een dergelijke ongefundeerde opmerking te moeten lezen.
In bovenstaande bijdrage staat in geen geval je gelijk.
Wellicht begrijp je niet zo goed wat er staat maar in Nederland laten wij veel werkzaamheden verrichten door mensen uit andere landen en dan loop je het risico dat het niet goed gaat omdat zij geen of gebrekkig Nederlands kunnen lezen en schrijven.
Wellicht ben ik je van dienst met de mededeling dat ik over Polen in het algemeen juist een beter beeld heb vanwege het feit dat zij, in tegenstelling tot vele anderen, komen werken.
Hoe dan ook, Je bijdrage ervaar ik als summier en ongefundeerd en het zou je niet misstaan om beter te participeren in de onderwerpen waarvan je hebt gevonden dat mijn toonzetting stuitend zou zijn. Met een kreet achteraf bewijs je niemand een dienst.
Je begrijpt thans mijn ongenoegen?
Dat lijkt me geen sluitende verklaring, van die Poolse folderbezorger. Het moet toch zelfs aan iemand die geen Nederlands spreekt uit te leggen zijn wat NEE-NEE betekent.
En ik vind het geen opwinding om niets (nou ja, misschien een beetje, de schrijver probeert ons natuurlijk ook te amuseren). Ik heb zelf ook zo'n sticker en die heb ik niet voor niets. Ik wil die rommel niet in mijn huis, zo moeilijk is het toch niet om dat te respecteren?