Gelukkig ontmoette ik al op de eerste dag mijn nieuwe buurvrouw. Een lieve, oude mevrouw die erg nieuwsgierig bleek naar alles wat er in de buurt gebeurde. "Bent u de nieuwe bewoner?", klonk het toen ik mijn eerste verhuisdozen naar binnen bracht. Een klein hoofdje tuurde om een deurportiek. We kletsten wat over de voorgeschiedenis van mijn huis. Mijn voorganger scheen 'n enge jongen te zijn die nooit buiten kwam en zijn ramen afplakte.
Ooit had de politie bij mijn buurvrouw aangebeld, om eens te vragen of ze meer wist over die vreemde bewoner. De politie is uiteindelijk bij haar in de tuin over het hek geklommen, om via de achtertuin hier in dit huis naar binnen te kijken. Door de overwoekerde tuin heen zagen ze dat binnen het vuilnis een meter hoog lag.
Of hij er nou echt woonde of niet, is ons onbekend. De huur werd lange tijd gewoon betaald. Soms moest mijn buurvrouw ’s nachts pakketjes aannemen voor hem, van andere enge mannen die aan de deur kwamen. "Maar dat mocht niet meer van de politie, " vertelt ze. Uiteindelijk is de woning ontruimd en schoongemaakt, en mocht ik erin.
In de eerste dagen dat ik hier woonde, was er niks. Geen vloer, geen meubels. Een schaar en handschoenen waren sneller gekocht dan een nieuwe inboedel, dus al na twee dagen besloot ik maar te beginnen met de tuin. Het was een compleet oerwoud. Tot ongeveer anderhalve meter hoog groeiden de brandnetels en ander parasiterend gespuis, en daaronder verrees een berg zand met andere troep.
De tuin bleek al snel een soort tovertas van Mary Poppins, waar een schijnbaar oneindig arsenaal aan goederen uit tevoorschijn kwam: Twee stapels stoeptegels en bakstenen, vijftig wasknijpers, een vogelhuisje, een fietswiel, pannen, algemeen vuilnis, talloze slakken en wormen, en als klap op de vuurpijl lag er een volledige kruiwagen ingegraven!
Toen ik die aan het uitgraven was tuurde mijn nieuwe buurvrouw over de schutting. Ze sprak me opnieuw aan: "Bent u de nieuwe bewoner?" Enigszins verbaasd draaide ik me om. Exact hetzelfde gesprek als enkele dagen eerder ontstond.
"Je hebt de vergeetachtige buurvrouw al ontmoet zag ik," merkt mijn bovenbuurman een tijdje later op. "Na vijf minuten kent ze je niet meer. Echt grappig!" Ik weet ’t inmiddels. Elke keer als ik haar zie denkt ze dat ze me voor het eerst ontmoet, en vertelt ze opnieuw haar verhaal over de politie en de pakketjes. Ik ben er zelfs al op de koffie geweest, maar ik blijf een vreemde voor haar.
Mijn bovenbuur vertelt me dat de buurvrouw bang was voor mijn vorige bewoner. "Ze hebben jouw deur al heel vaak geforceerd. Brandweer en politie, ik heb alles al gezien," zegt hij. Inmiddels zien we samen de brievenbus van een andere bovenbuur. Hij wordt al maanden niet leeggehaald. Brieven die eruitzien als rekeningen waaien inmiddels de straat op. Misschien een volgend slachtoffer van een ontruiming? Mijn bovenbuur en ik kijken ernaar, als opeens de deur van de buurvrouw opengaat: "Hallo! Bent u de nieuwe bewoner?"
Of hij er nou echt woonde of niet, is ons onbekend. De huur werd lange tijd gewoon betaald. Soms moest mijn buurvrouw ’s nachts pakketjes aannemen voor hem, van andere enge mannen die aan de deur kwamen. "Maar dat mocht niet meer van de politie, " vertelt ze. Uiteindelijk is de woning ontruimd en schoongemaakt, en mocht ik erin.
In de eerste dagen dat ik hier woonde, was er niks. Geen vloer, geen meubels. Een schaar en handschoenen waren sneller gekocht dan een nieuwe inboedel, dus al na twee dagen besloot ik maar te beginnen met de tuin. Het was een compleet oerwoud. Tot ongeveer anderhalve meter hoog groeiden de brandnetels en ander parasiterend gespuis, en daaronder verrees een berg zand met andere troep.
De tuin bleek al snel een soort tovertas van Mary Poppins, waar een schijnbaar oneindig arsenaal aan goederen uit tevoorschijn kwam: Twee stapels stoeptegels en bakstenen, vijftig wasknijpers, een vogelhuisje, een fietswiel, pannen, algemeen vuilnis, talloze slakken en wormen, en als klap op de vuurpijl lag er een volledige kruiwagen ingegraven!
Toen ik die aan het uitgraven was tuurde mijn nieuwe buurvrouw over de schutting. Ze sprak me opnieuw aan: "Bent u de nieuwe bewoner?" Enigszins verbaasd draaide ik me om. Exact hetzelfde gesprek als enkele dagen eerder ontstond.
"Je hebt de vergeetachtige buurvrouw al ontmoet zag ik," merkt mijn bovenbuurman een tijdje later op. "Na vijf minuten kent ze je niet meer. Echt grappig!" Ik weet ’t inmiddels. Elke keer als ik haar zie denkt ze dat ze me voor het eerst ontmoet, en vertelt ze opnieuw haar verhaal over de politie en de pakketjes. Ik ben er zelfs al op de koffie geweest, maar ik blijf een vreemde voor haar.
Mijn bovenbuur vertelt me dat de buurvrouw bang was voor mijn vorige bewoner. "Ze hebben jouw deur al heel vaak geforceerd. Brandweer en politie, ik heb alles al gezien," zegt hij. Inmiddels zien we samen de brievenbus van een andere bovenbuur. Hij wordt al maanden niet leeggehaald. Brieven die eruitzien als rekeningen waaien inmiddels de straat op. Misschien een volgend slachtoffer van een ontruiming? Mijn bovenbuur en ik kijken ernaar, als opeens de deur van de buurvrouw opengaat: "Hallo! Bent u de nieuwe bewoner?"
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
acht reacties op "Een mysterieus huis met tovertuin"
Vind je misschien nog een doos van Pandora...
Er is me verteld dat er soms wel voetstappen te horen zijn. Erg apart...
grote voorkamer, 4 grote slaapkamers,washuis en een hele grote schuur waar 3 auto's in kunnen staan, en het heeft 2 verdiepingen met een aparte badkamer. Wat een verschil he?. Het was niet prettig leven toen - maar dat wisten wij toen niet want daar waren wij mee opgegroeid. Ik zou niet meer zo kunnen leven als vroeger.
Het bleek trouwens een wietplantage, die bovenbuur. Vanochtend kwamen ze de sloten vervangen. Nu gaan ze de boel leeghalen.