'ER' was chaos waar het altijd wel weer goed kwam. Op een of andere manier was na een paar seizoenen de magie verdwenen en ben ik afgehaakt. Maar nog steeds, als ik aan de eerste hulpafdeling van een ziekenhuis denk dan zie ik de beelden van ER voor me.
Wat een desillusie toen ik deze week midden in de nacht op de eerste hulp van het BovenIJ ziekenhuis belandde. Vriend J. had tijdens het afwassen iets te hard zijn hoofd gestoten aan een openstaand keukenkastje. Niet echt een spannend ongeluk voor een televisieserie maar wel een gevalletje Eerste Hulp.Vooral omdat zijn wenkbrauw was veranderd in een gapend gat waar het bloed in twee kleine straaltjes uitliep.
Een kwartier na het incident kwamen we aan op een leeg en verlaten parkeerterrein van het ziekenhuis. Geen loeiende sirenes of racende ambulances, dat viel een beetje tegen. Het duurde even voor dat we de ingang van de spoedeisende hulp hadden gevonden. De slagboom ging open op en we mochten ons melden bij een zeker gezien het tijdstip bijzonder vrolijke portier. Een paar vragen (wat is er gebeurd, weet u zeker dat het een keukenkastje was, Wat is uw naam?) en formulieren verder mochten we plaats nemen achter een grote paarse deur. En toen was de romantiek van 'ER' voor mij helemaal weg. We kwamen terecht in een sfeerloze, kale ruimte met zwarte stoelen en fel Tl-licht. Het was er stil, in de hoek stond de snoep- en koffieautomaat zacht te zoemen. Nu zijn ziekenhuizen natuurlijk nooit hele warme en gezellige plekken (behalve 'ER' met kerst en Thanksgiving). Maar dit was toch wel heel erg. Geen schreeuwende verpleegsters, botsende brancards, of levensgevaarlijke gewonden. In de wachtruimte zat nog een meneer te wachten. Zo op het eerste gezicht ook met een saaie huis-tuin-en keukenverwonding.
Na een kwartiertje waren we aan de beurt. En nog een kwartier later stonden we weer op het verlaten parkeerterrein. De wond van vriend J. was geplakt. Hechten was tot zijn grote teleurstelling niet nodig. Gelukkig kreeg hij nog wel een tetanusinjectie.
Ons avontuur op de Eerste Hulp van het BovenIJ Ziekenhuis duurde ongeveer evenlang als een aflevering van 'ER' maar dan zonder cliffhanger.
Na een kwartiertje waren we aan de beurt. En nog een kwartier later stonden we weer op het verlaten parkeerterrein. De wond van vriend J. was geplakt. Hechten was tot zijn grote teleurstelling niet nodig. Gelukkig kreeg hij nog wel een tetanusinjectie.
Ons avontuur op de Eerste Hulp van het BovenIJ Ziekenhuis duurde ongeveer evenlang als een aflevering van 'ER' maar dan zonder cliffhanger.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
zes reacties op "ER in Amsterdam-Noord"
goeie vraag, “wet u zeker dat het een keukenkastje was”. (echt niet sarcastisch bedoeld)
De telefonische doktersdienst wilde ons voor het verwijderen van het ding eerst naar het OLVG doorsturen, maar daar waren blijkbaar ER-achtige toestanden aan de hand, dus we moesten naar het Prinsengrachtziekenhuis. Ik wist niet eens dat dat ziekenhuis bestónd.
De benodigde tetanusprik moesten we echter eerst zelf ophalen bij de Etos-Apotheek in de Leidsestraat, want die hebben ze daar niet standaard op voorraad!
Zo zette ik mijn vriend dus na wat zoeken af bij het ziekenhuis (niks portier, gewoon aanbellen bij de deurbel!), parkeerde mijn auto na drie rondjes rijden in een bizar dure garage, holde tussen het brallende zaterdagavondpubliek naar de Etos, pinautomaat was stuk, ging bij de bank pinnen, betaalde cash voor de medicatie, holde terug naar het ziekenhuis en daar werd de injectie gezet. Toen weer auto opgehaald, hinkende vriend ingeladen en naar huis.
Volgende keer gráág een leeg parkeerterrein en een geïnteresseerde portier