AmsterdamCentraal.nl

Afijn, ik ben dus in het bezit van een werkende fietsbel. En als ik tegenwoordig een verdwaalde toerist voor mijn wielen heb lopen - óp het fietspad - dan maak ik dankbaar gebruik van mijn fietsbel. De eerste tring horen ze meestal niet, dus bel ik nog maar een paar keer. Soms wijs ik de verschrikt om zich heen kijkende toeristen, of ander onbestemd obstakel op het fietspad, er tijdens het voorbijfietsen nog even op dat dit een fietspad is. Daar maak ik niet al te veel woorden aan vuil. Meestal vier: dit is een fietspad. Of in het Engels, dan zijn het er vijf: this is a bicycle lane. Maar meestal trek ik alleen maar geïrriteerd mijn wenkbrauwen omhoog en schud in het voorbijgaan met mijn hoofd zachtjes heen en weer. Soms nog vergezeld van een duidelijke zucht: diep inhalen en met een lange uithaal een diepe puf laten horen bij het uitademen, alsof ik zojuist een loodzware backpackersrugzak van mijn rug afhaal en op de grond neerzet.
Duidelijk, toch? De 'fietsverhinderaars' aanspreken op hun gedrag doe ik eigenlijk nooit. Ten eerste kun je dan wel bezig blijven in een stad als Amsterdam. Ten tweede ben ik nooit zo van het betuttelende en corrigerende geweest, in ieder geval niet in volzinnen. En last but not least: ik ga een mogelijke optater liever zuchtend en wenkbrauwophalend uit de weg.

Spookrijder

Maar laatst kon ik er gewoon niet omheen. Op de Hoofdweg reed een fietsende spookrijder. Op het fietspad. En hij kwam recht op mij af. Eerst dacht ik nog, "Ja doei, ik ga dus echt niet schuiven voor jou." Maar mijn tegenligger bleek precies hetzelfde te denken. Uiteindelijk was het toch ik die al staande op de pedalen met volle kracht op haar remmen trapte. Ik raakte het voorwiel van de spookrijder zachtjes, maar had nog op tijd weten te stoppen. Van de schrik bekomen keek ik naar mijn tegenligger. Die lachte me vrolijk aan en stond zelfs speels met zijn voorwiel tegen mijn voorwiel aan te wiebelen.
"Je moet wel opletten hoor, je kunt niet zomaar tegen de richting in fietsen op het fietspad", zei ik, enigszins van de schrik bekomen. De enige reactie die ik kreeg, was een ondeugende lach. Ik boog voorover, zodat ik op gelijke hoogte stond met de kleuter op de fiets met zijwieltjes tegenover me. Geen ouder in de buurt te bekennen. Ik besloot er een schepje bovenop te doen, ook voor zijn eigen, jonge bestwil. "Dit is gevaarlijk hoor. Ik had heel hard tegen je aan kunnen botsen en je pijn kunnen doen." Nog steeds geen teken dat mijn boodschap aankwam. "Je mag echt niet zomaar op het fietspad fietsen, je moet op de stoep blijven", probeerde ik de jongeman alsnog een wijze verkeersles mee te geven.
Toen kwam er eindelijk een reactie. Een allesverklarende reactie bovendien. "Ik ben al vier!" zei de kleuter met luide stem, en stevende vervolgens weg op zijn fietsje. Op de stoep, dat dan weer wel.