‘Maar we doen niks meneer’
‘Nee, nu nog niet, maar kijk eens om je heen’, ik wijs de drie jongens op de pisplas in de hoek, de rondzwervende bierflessen en de talloze peuken op de grond, ‘wat mensen hier allemaal doen.’
‘Dat zij wij niet, dat zijn waarschijnlijk die kleine jongens, wij draaien alleen even een jointje.’
‘Maakt me niets uit, je mag gewoon niet binnen staan, ik snap überhaupt niet dat je in deze stank wil staan.’
‘Jullie kunnen vóór de deur overdekt staan, maar niet bij mij binnen.’
‘Dit is helemaal niet bij u binnen, meneer, en bovendien hebben we hier nog op school gezeten.’
‘Het is wel binnen, kijk, je staat achter de deur, hier zit de achterkant van mijn brievenbus en de school is ook allang weg.’
‘Ik ga niet met u discussiëren, meneer.’ (Hmm, had dat niet mijn zin moeten zijn?)
‘En ik ga niet naar boven voor dat jullie vertrekken.’
Na de deur met een demonstratieve knal dicht te hebben geslagen, zijn de woordvoerder en zijn twee kompanen vertrokken.
Dat ging soepel. Eerder heb ik jongelui, die elkaar met stenen aan het bekogelen waren, uit mijn ‘afgesloten’ portiek moeten duwen ('Eé man, raak me niet aan!'). Ook heb ik al een paar keer (tevergeefs) de politie proberen over te halen om agressieve lieden te verwijderen ('politietelefonist: 'ik geef het direct door aan mijn collega's op straat').
Vroeger mocht een slapende dronkaard nog wel eens blijven liggen en ook kaartende mannen heb ik wel eens rustig laten spelen, maar tegenwoordig laat ik, hoe vriendelijk de heren (het zijn altijd heren) ook mogen zijn, niemand meer met rust. Zeker niet nadat vorige week een groepje van vijf lafhartig een huisgenoot, die midden in de nacht alleen thuiskwam, probeerde te beroven, er in diezelfde week een stapeltje oude kranten de fik in ging en al helemaal niet nu mijn vrouwelijke huisgenoten steeds vaker met slet (of nog veel ordinairder) worden aangesproken.
‘Zero tolerance’-beleid, inclusief een blowverbod, is het enige dat mij, in mijn eigen portiek, nog rest (en natuurlijk een beetje hulp van de woningbouwvereniging om eindelijk deuren te maken die je niet met één schopje open krijgt).
‘Dit is helemaal niet bij u binnen, meneer, en bovendien hebben we hier nog op school gezeten.’
‘Het is wel binnen, kijk, je staat achter de deur, hier zit de achterkant van mijn brievenbus en de school is ook allang weg.’
‘Ik ga niet met u discussiëren, meneer.’ (Hmm, had dat niet mijn zin moeten zijn?)
‘En ik ga niet naar boven voor dat jullie vertrekken.’
Na de deur met een demonstratieve knal dicht te hebben geslagen, zijn de woordvoerder en zijn twee kompanen vertrokken.
Dat ging soepel. Eerder heb ik jongelui, die elkaar met stenen aan het bekogelen waren, uit mijn ‘afgesloten’ portiek moeten duwen ('Eé man, raak me niet aan!'). Ook heb ik al een paar keer (tevergeefs) de politie proberen over te halen om agressieve lieden te verwijderen ('politietelefonist: 'ik geef het direct door aan mijn collega's op straat').
Vroeger mocht een slapende dronkaard nog wel eens blijven liggen en ook kaartende mannen heb ik wel eens rustig laten spelen, maar tegenwoordig laat ik, hoe vriendelijk de heren (het zijn altijd heren) ook mogen zijn, niemand meer met rust. Zeker niet nadat vorige week een groepje van vijf lafhartig een huisgenoot, die midden in de nacht alleen thuiskwam, probeerde te beroven, er in diezelfde week een stapeltje oude kranten de fik in ging en al helemaal niet nu mijn vrouwelijke huisgenoten steeds vaker met slet (of nog veel ordinairder) worden aangesproken.
‘Zero tolerance’-beleid, inclusief een blowverbod, is het enige dat mij, in mijn eigen portiek, nog rest (en natuurlijk een beetje hulp van de woningbouwvereniging om eindelijk deuren te maken die je niet met één schopje open krijgt).
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Een reactie op "Zero tolerance in het portiek"