Zo heeft de storm die Amsterdam op 18 januari teisterde menige publieke dienst danig van streek gebracht. Vooral het openbaar vervoer was in paniek. Enkele cruciale tramlijnen zagen hun weg versperd door omgevallen bomen en moesten worden omgeleid. Trams gingen allerlei verdwaasde omleidingsrondjes rond de kerk rijden, zelfs als er geen kerk in de buurt was. Met als gevolg grote groepen gestrande reizigers op de tramhaltes, dikwijls in uithoeken van de stad waar ze helemaal niet wilden zijn.
Door de omleidingen zwierven de meeste trams op lijnen waar ze niet thuishoorden. De tramhaltes stonden vol met passagiers die althans nog een klein stukje verder richting huis hoopten te komen. Maar ook al was er wind genoeg, die vlieger ging niet op! Blijkbaar mochten alleen trams die origineel op de lijn hoorden passagiers opnemen. En die kwamen meestal niet.
Dit beleid kán natuurlijk een reden hebben gehad, maar zolang je dat de mensen niet vertelt bestaat die reden niet.
Passagiers bonsden op deuren van de andere trams om binnengelaten te worden. Tevergeefs. Want steevast zat de trambestuurder met de blik op onaanspreekbaar strak voor zich uit te kijken, alsof er verderop een gouden tientje op de rails lag.
Het GVB was duidelijk dusdanig in zichzelf gekeerd, dat het bedrijf kennelijk in de veronderstelling verkeerde dat het als enige was getroffen door de storm. De passagiers werden vergeten.
Dit roept de vraag op of de jongens en meisjes wel eens hebben geoefend op dit soort situaties. Of er tenminste over hebben nagedacht. In elk geval wekten ze op de reiziger de indruk volkomen overvallen te zijn door het natuurgeweld. Bomen op de trambaan zijn in het verleden immers nog nóóit voorgekomen!
Ik heb me er maar niet over opgewonden. Ik ben gaan lopen. Dat waren vele kilometers, maar dat is ook wel eens gezond. Onderweg kon ik mooi bedenken dat ze volgende keer maar een OV-alarm moeten geven in plaats van een weeralarm. Want van de storm heb ik eigenlijk weinig last gehad.
Dit beleid kán natuurlijk een reden hebben gehad, maar zolang je dat de mensen niet vertelt bestaat die reden niet.
Passagiers bonsden op deuren van de andere trams om binnengelaten te worden. Tevergeefs. Want steevast zat de trambestuurder met de blik op onaanspreekbaar strak voor zich uit te kijken, alsof er verderop een gouden tientje op de rails lag.
Het GVB was duidelijk dusdanig in zichzelf gekeerd, dat het bedrijf kennelijk in de veronderstelling verkeerde dat het als enige was getroffen door de storm. De passagiers werden vergeten.
Dit roept de vraag op of de jongens en meisjes wel eens hebben geoefend op dit soort situaties. Of er tenminste over hebben nagedacht. In elk geval wekten ze op de reiziger de indruk volkomen overvallen te zijn door het natuurgeweld. Bomen op de trambaan zijn in het verleden immers nog nóóit voorgekomen!
Ik heb me er maar niet over opgewonden. Ik ben gaan lopen. Dat waren vele kilometers, maar dat is ook wel eens gezond. Onderweg kon ik mooi bedenken dat ze volgende keer maar een OV-alarm moeten geven in plaats van een weeralarm. Want van de storm heb ik eigenlijk weinig last gehad.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
vier reacties op "Het spoor bijster als het stormt"
Wel erg makkelijk om daar een klaagstukje over te schrijven.
Je zou ook eens kunnen schrijven dat Amsterdam (op dagen dat het niet zo hard stormt) een prima en snel openbaar vervoer heeft met zijn vele vrije trambanen. Want 99 van de 100 keer gaat het wel goed en ben je in een poep en een scheet op de plaats van bestemming.!!
Maar goed, de het natte voorjaar moet nog komen en daarna de extreem warme zomer..De rails kunnen er niet tegen want die worden waarschijnlijk niet meer uit het juiste 'hout' gesneden!
We gaan nog wat beleven! (-: Yanny