AmsterdamCentraal.nl

Als we samen op weg gaan, krijg ik de kans om de stad weer eens door een frisse blik te bekijken. We gaan met de tram. Het is niet druk, mijn neefje kan de overige tramgebruikers goed bestuderen. Als er iemand instapt met een fiets, vraagt hij "waarom gaat die meneer met de fiets in de tram? Heeft hij een lekke band?" "ja, misschien" zeg ik, "of misschien moet hij heel ver". Mijn neefje inspecteert ondertussen de fietsbanden (vol...) en vult aan "of misschien is hij gewoon lui". De eigenaar van de fiets glimlacht wat bedremmeld en stapt 2 haltes verder uit. Waarschijnlijk had m'n neefje gelijk... Bij de volgende halte merkt hij op "die mensen stempelen helemaal niet. Dat mag toch niet!!" Ik opper "misschien hebben ze een abonnement" Mijn neefje knikt, dat kent hij, van het zwembad.
Zo gaat het nog een tijdje door, en ook in de Kalverstraat zijn er mensen genoeg om uitvoerig aan te staren of allerlei vragen over te stellen. De speelgoedwinkel voldoet aan zijn verwachtingen en na uitvoerig wikken en wegen koopt hij een mooie trein. Dat gaan we vieren met een frietje. Als we een zijstraatje inlopen op zoek naar een snackbar, blijft mijn neefje voor een coffeeshop staan. Voor het raam zit iemand een jointje te draaien. "Is dat nou drugs?" vraagt m'n neefje. Ik glimlach om zijn blik (diep onder de indruk) en knik. Een brede grijns, dat gaat hij maandag op school vertellen.
Na een bezoek aan madam Tussauds gaan we terug naar huis. M'n neefje zwaait enthousiast naar enkele dames voor een roodverlicht raam. Kennelijk is hij moe, want er volgen geen vragen meer. Ik laat het maar zo.

Sinds die tijd laat ik soms mijn kritische blik even varen en bekijk Amsterdam door de ogen van m'n neefje. Wat een stad...