De Britse psychiater Theodore Dalrymple stelt dat we in een slachtoffercultuur leven die verhindert dat mensen hun lot in eigen handen nemen. We zouden veel harder moeten optreden. Dalrymple werkte jarenlang in een Engelse achterstandswijk, daar viel het hem op dat zijn patiënten nooit de oorzaak van probleemgedrag bij zichzelf zoeken. Uit zijn boek: "Een alcoholist die zijn wangedrag in dronken toestand wil uitleggen, zal zeggen: ‘Het bier werd gek.’ Een heroïneverslaafde die uitlegt waarom hij zijn toevlucht zoekt tot de naald, zal zeggen: ‘Heroïne is overal.’ Alsof het bier de alcoholist drinkt en de heroïne de verslaafde spuit." Volgens Dalrymple moeten we af van deze slachtoffercultuur. "Want veel wijst erop dat de onderklasse gewroken zal worden op ons allemaal." Eigen verantwoordelijkheid dus, Dalrymple komt niet voor niets voor in een CDA-rapport over het gezin.
Controversieel is Dalrymple echter om de concrete maatregelen die volgen uit zijn betoog. Zo is hij bijvoorbeeld van mening dat uitkeringen gekoppeld moeten worden aan het gedrag van mensen, alleenstaande ouders zouden geen uitkering mogen krijgen. Verslaafden en alcoholisten moeten sowieso gekort worden op hun uitkering. "Wie zo wil leven, moet ook maar de consequenties dragen", aldus de psycholoog. PvdA-lid en politicoloog Jos de Beus, die CDA stemde, ziet veel in de kritiek van Dalrymple. De lange jaren zestig zijn volgens de politicoloog sinds de verkiezingen definitief voorbij, compleet met het ideaal van het vrije, ruimdenkende individu. Volgens De Beus staan we we na de recente verkiezingen zelfs mogelijk aan het begin van een conservatieve golf. Dalrymple past daar in. Bij velen "heerst een toenemende weerzin tegen het levensgevoel van de lange jaren zestig en een groeiende behoefte aan een nieuw beschavingsoffensief. Mensen willen dat hun gezin, hun stad, hun land bij elkaar blijft", aldus de, aan de UvA verbonden, politicoloog.
Maar wat zou dat concreet moeten impliceren voor Amsterdam, een stad die een verscheidenheid aan mensen herbergt? Zowel De Beus als Dalrymple willen morele vervlakking tegengaan. Terugkeer van fatsoen moet echter ten koste van de onderklasse terugkeren, zo lijkt het. Het is ongelooflijk dat in tijden van onvrede altijd tegen de zwakste medemens moet worden aangeschopt. Want je gelooft toch zelf niet dat de onderklasse in Amsterdam een negatieve invloed op anderen kan hebben? Een aso springt in de sloot, dus doe ik het ook. Volgens mij is dat allerminst de lijn van de, door De Beus, geprezen Asscher. Getuige het boekje van de wethouder is dat sociaal en hard, maar rechtvaardig. Precies zoals het zou moeten zijn.
Als er iets bijdraagt aan de morele vervlakking en de verharding in de maatschappij dan is het wel de neoliberale koers die Balkenende en zijn voorgangers de afgelopen jaren hebben gevaren. Asociaal gedrag is niet per definitie een eigen keuze. De recente verkiezingsuitslag die duidt op angst en behoudzucht moet in goede banen worden geleid doormiddel van een progressieve geest, gericht op de ontplooiing van het individu. Dat is juist dé oplossing om morele vervlakking tegen te gaan.
Controversieel is Dalrymple echter om de concrete maatregelen die volgen uit zijn betoog. Zo is hij bijvoorbeeld van mening dat uitkeringen gekoppeld moeten worden aan het gedrag van mensen, alleenstaande ouders zouden geen uitkering mogen krijgen. Verslaafden en alcoholisten moeten sowieso gekort worden op hun uitkering. "Wie zo wil leven, moet ook maar de consequenties dragen", aldus de psycholoog. PvdA-lid en politicoloog Jos de Beus, die CDA stemde, ziet veel in de kritiek van Dalrymple. De lange jaren zestig zijn volgens de politicoloog sinds de verkiezingen definitief voorbij, compleet met het ideaal van het vrije, ruimdenkende individu. Volgens De Beus staan we we na de recente verkiezingen zelfs mogelijk aan het begin van een conservatieve golf. Dalrymple past daar in. Bij velen "heerst een toenemende weerzin tegen het levensgevoel van de lange jaren zestig en een groeiende behoefte aan een nieuw beschavingsoffensief. Mensen willen dat hun gezin, hun stad, hun land bij elkaar blijft", aldus de, aan de UvA verbonden, politicoloog.
Maar wat zou dat concreet moeten impliceren voor Amsterdam, een stad die een verscheidenheid aan mensen herbergt? Zowel De Beus als Dalrymple willen morele vervlakking tegengaan. Terugkeer van fatsoen moet echter ten koste van de onderklasse terugkeren, zo lijkt het. Het is ongelooflijk dat in tijden van onvrede altijd tegen de zwakste medemens moet worden aangeschopt. Want je gelooft toch zelf niet dat de onderklasse in Amsterdam een negatieve invloed op anderen kan hebben? Een aso springt in de sloot, dus doe ik het ook. Volgens mij is dat allerminst de lijn van de, door De Beus, geprezen Asscher. Getuige het boekje van de wethouder is dat sociaal en hard, maar rechtvaardig. Precies zoals het zou moeten zijn.
Als er iets bijdraagt aan de morele vervlakking en de verharding in de maatschappij dan is het wel de neoliberale koers die Balkenende en zijn voorgangers de afgelopen jaren hebben gevaren. Asociaal gedrag is niet per definitie een eigen keuze. De recente verkiezingsuitslag die duidt op angst en behoudzucht moet in goede banen worden geleid doormiddel van een progressieve geest, gericht op de ontplooiing van het individu. Dat is juist dé oplossing om morele vervlakking tegen te gaan.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Uit je stukje blijkt echter wel dat óf jij, óf De Beus, of jullie beiden het werk van Dalrymple óf niet gelezen hebben óf niet begrepen hebben. Dalrymple's werk draait helemaal niet om “Mensen willen dat hun gezin, hun stad, hun land bij elkaar blijft” - het draait om wat mensen zijn en hoe ze vanuit het standpunt van een psychiater, want dat is Dalrymple, werken. Het innovatieve van Dalrymple is dat hij het ontzettend succesvolle model van het psycholgisch behavioralisme vertaalt in beleidsmaatregelen. Zodoende is zijn analyse meer empirisch, over wat zou werken, dan normatief, over wat hij of 'de mensen' zouden willen.
Zelfs in De Groene stond een half jaar geleden een artikel over Dalrymple met de strekking: “ik kan niet anders dan geheel tegen mijn principes in die man gelijk geven”. De analyse van Dalrymple is zo dodelijk omdat hij als geen ander kennis heeft van hoe mensen écht werken - tegen dergelijke empirische analyses kan geen ideaal op.