AmsterdamCentraal.nl

De veelgeplaagde en naar eigen zeggen veelgediscrimineerde Marokkanen kunnen opgelucht adem halen. Hoewel alle andere bevolkingsgroepen kwaad denken over de Marokkanen (net zoals de Marokkanen zelf over zichzelf, trouwens), zijn het deze keer niet zij, maar een andere groep 'allochtonen' die een multiculturele misser begaat: nog erger voor de 10% racistische Nederlanders, het betreft hier de bevolkingsgroep die men cultuurhistorisch bezien met recht 'de échte Ariërs' zou mogen noemen.

Goddank voor de moslimhaters onder u zijn Afghanistan en Pakistan Islamitische landen, dus onder die groepen zal het waarschijnlijk Moslims betreffen, maar blijkbaar vind het dus ook onder Hindoestanen plaats - en als die een geloof hebben, zijn ze eerder Hindoe dan Moslim, hoewel er natuurlijk ook Hindoestaanse Moslims voorkomen. Evengoed blijft het volgende punt staan: terwijl Geenstijl-lezend Nederland moord en brand schreeuwde om het maatschappelijke, maar kleinburgerlijke leed van overlast door 'allochtone' (lees: Marokkaanse) jongens, bekommerde vrijwel niemand zich om het hartverscheurende, maar individuele en daarom oh zo eenzame leed van 'allochtone' (lees: Afghaanse, Pakistaanse, Hindoestaanse en overige) meisjes.

Eerwraak is natuurlijk een ontzettend verkeerd iets - de vraag is wat er dan aan gedaan moet worden. De PvdA pleit voor meer opvanghuizen. Maar zouden die genoeg helpen? In de jaren '70 hielpen opvanghuizen heel goed. Door naar een stad aan de andere kant van het land te vluchten werd je nagenoeg onvindbaar voor je kwaadwillende man en familie: immers, in de jaren '70 had nog niet iedereen een auto en internet bestond ook nog niet. Maar in de 21ste eeuw lijkt dat steeds minder opgeld te doen: na 2 minuten googlen vond ik al het telefoonnummer van een Blijf-van-mijn-Lijf-huis in Amsterdam: het zal me niets verbazen als een ziedende, zich in de steek gelaten voelende echtgenoot na een hele dag lang heel gemotiveerd googlen gewoon het adres tevoorschijn tovert. De zorginstellingen staan hier voor een dilemma van Homerische proporties: aan de ene kant moeten ze vindbaar genoeg zijn voor de vrouwen die ze nodig hebben, aan de andere kant moeten ze zo onvindbaar mogelijk zijn voor de mannen die die vrouwen achterna zitten.

Opvanghuizen zijn daarom slechts een nood-oplossing. De langdurige oplossing is het uitroeien van het fenomeen 'eerwraak'. Een belangrijke rol daarin wordt mijns inziens gespeeld door de rechter. Wanneer de rechter een uitvoerder van eerwraak moet bestraffen, dan staat hij/zij voor een probleem: het Nederlandse strafrecht 'snapt' eerwraak niet. Volgens het Nederlands recht plegen mensen moorden óf omdat ze koude kikkers zijn die zo hun eigenbelang dienen (denk aan roofmoord) óf omdat ze door emoties bevangen zijn en verkeerde dingen doen (denk aan crime passionelle) - daarbuiten kent de rechter geen andere verklaringsgronden. Juriste Hermine Wiersinga probeerde in 2001 dan ook al om 'eerwraak' als motivatie voor moord te duiden binnen het Nederlands strafrecht. Haar conclusie was dat rechters uitvoerders van strafrecht lichter zouden moeten bestraffen: de uitvoerders staan namelijk onder druk van de rest van de familie en groep, en staan daarom niet geheel en al voor zichzelf in. De culturele achtergrond van de pleger moet zodoende als verlichtende omstandigheid aangemerkt worden.

Mijns inziens is dat nu nét de verkeerde conclusie. Een constitutionele democratie is gebaseerd op respect voor de basisrechten van het individu, en die basisrechten zijn er juist weer voor bedoeld om de keuzevrijheid van het individu te beschermen. De culturele dwang die er bestaat om 'de familie-eer' hoog te houden, is een grove schending van dat fundamentele recht op individuele keuzevrijheid: vanwege de familie-eer mag een jongedame niet uitgaan met de jongeman op wie ze verliefd is, vanwege de familie-eer mag een jongedame niet naar bed gaan met wie ze wil, en vanwege de familie-eer mag een jongedame niet trouwen met wie ze wil. Het culturele instituut 'familie-eer' en de bijbehorende eerwraak als afdwingingsmechanisme is een rechtvaardigheidsopvatting, en die gaat regelrecht in tegen het constitutioneel gegarandeerde recht op individuele keuzevrijheid. Daarmee is eerwraak niet alleen een bedreiging voor deze jongedames, maar als concurrerende rechtsorde ook een bedreiging voor de basisrechten van de constitutionele democratie.

Daarom dus moeten er niet alleen maar meer opvanghuizen komen: zowel de politie, als justitie, als de rechterlijke macht, moeten er veel meer tijd en moeite in steken om eerwraak te bestrijden. Niet alleen maar omdat het hier het zoveelste failliet van onze multiculturele samenleving betekent, of omdat het een bedreiging voor onze rechtsorde betekent, maar vooral omdat de slachtoffers van eerwraak niet uit zichzelf uit de problemen komen: de met de dood bedreigde, door hun cultuur onderdrukte slachtoffers van eerwraak verdienen onze hulp. Wat dat betreft heeft Geert Wilders het gelijk dus al in ieder geval een jaar aan zijn zijde.