Hij vertelde dat hij de keuze had: of illegaal werken, want hij is Bulgaar, en aangezien Bulgarije niet bij de EU hoort, betekent dat: geen sofinummer. Of de Z verkopen. Hij had eerst illegaal gewerkt en daar was hij niet blij van geworden. Dus nu verkoopt hij sinds een aantal jaren de daklozenkrant. Het zou tijdelijk zijn, want Bulgarije zou binnenkort toch écht toetreden tot de EU.
Maar het duurde en duurde maar. Intussen werd hij knap chagrijnig als er weer bijna toestemming was, maar dan toch weer net niet helemaal. Zijn hoop en teleurstelling deelde hij.
Hij verkocht bijna geen kranten meer, vroeg zich af waar dat aan lag. Ik legde hem uit dat hij er te goed uitzag voor een daklozenkrantverkoper. Hij was die dag gekleed in een pak met een krijtstreepje. Hij ontplofte toen ik het zei. "Hoe denk je dat ik aan dit pak kom?", zei hij kwaad. "Gewoon bij het vuilnis lag het hoor, mensen gooien echt alles gewoon maar weg! Waarom mag ik er gvd niet leuk uitzien omdat ik geen cent te makken heb?"
En zoals wel vaker zette hij me aan het denken. Hoe stom sommige dingen werken. Hoe vooringenomen we, of in ieder geval ik, soms zijn.
Ik zal hem nog gaan missen als hij over drie maanden weg is. Hij wist een deel van zijn wereld de mijne te maken. Zonder hem had ik het nieuws over Bulgarije en de EU verveeld weggezapt. Ik ben benieuwd of zijn leven per 1 januari inderdaad gaat veranderen. Het is een mooi onderwerp voor een documentaire. Iemand?
Een reactie op "Sofia in Amsterdam"