Gapend zit ik met mijn zoon een puzzel te maken voordat ik naar mijn werk ga.
Om ons heen zitten Turkse moeders hetzelfde te doen met hun peuters.
Te zitten, te gapen en en een puzzel te maken.
Er hangt een zekere saamhorigheid in de lucht.
Totdat één van de moeders een gesprek begint in het Turks.
Al snel wordt er levendig geconverseerd in een taal die ik niet versta.
Mijn zoon kijkt niet op of om. Als één van de zeldzame Nederlandse kindjes in zijn groep is hij meertaligheid in zijn omgeving gewend.
De juf, eveneens van Turkse afkomst, kijkt echter verstoord op als de moeders haar in hun gesprek proberen te betrekken.
Ze staat op en torent boven ons puzzelende moeders uit als ze zegt:
'Dames! Wat hadden wij nu afgesproken?'
Vragend en enigszins bedremmeld kijken de dames haar aan.
'Jullie zouden na de vakantie geen Turks meer spreken in de klas! Nederlands! Nederlands! Ik kan niet genoeg zeggen dat jullie Nederlands moeten leren!'
Uitgeput door haar emotionele uitbarsting zijgt ze weer neer op haar stoel.
Ze veegt haar voorhoofd af.
Ik zie ineens het enorme contrast tussen haar en de moeders.
Zij, perfect Nederlands sprekend, in moderne kleding, met een zelfstandige baan.
De moeders, in djellaba's en met hoofddoeken op, geen andere taal dan Turks sprekend en voor zover ik weet geen andere baan dan voor de kinderen zorgen.
Als ik opsta om naar mijn werk te gaan zegt ze: 'Ja, ik moet ergens beginnen toch?' tegen niemand in het bijzonder.
In stilte steun ik haar.
De kinderen iets leren en ook de meeste moeders nog op weg helpen, dat is niet misselijk.
Mijn zoon kijkt niet op of om. Als één van de zeldzame Nederlandse kindjes in zijn groep is hij meertaligheid in zijn omgeving gewend.
De juf, eveneens van Turkse afkomst, kijkt echter verstoord op als de moeders haar in hun gesprek proberen te betrekken.
Ze staat op en torent boven ons puzzelende moeders uit als ze zegt:
'Dames! Wat hadden wij nu afgesproken?'
Vragend en enigszins bedremmeld kijken de dames haar aan.
'Jullie zouden na de vakantie geen Turks meer spreken in de klas! Nederlands! Nederlands! Ik kan niet genoeg zeggen dat jullie Nederlands moeten leren!'
Uitgeput door haar emotionele uitbarsting zijgt ze weer neer op haar stoel.
Ze veegt haar voorhoofd af.
Ik zie ineens het enorme contrast tussen haar en de moeders.
Zij, perfect Nederlands sprekend, in moderne kleding, met een zelfstandige baan.
De moeders, in djellaba's en met hoofddoeken op, geen andere taal dan Turks sprekend en voor zover ik weet geen andere baan dan voor de kinderen zorgen.
Als ik opsta om naar mijn werk te gaan zegt ze: 'Ja, ik moet ergens beginnen toch?' tegen niemand in het bijzonder.
In stilte steun ik haar.
De kinderen iets leren en ook de meeste moeders nog op weg helpen, dat is niet misselijk.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
29 reacties op "De juf"
Je zult zien dat deze Turkse kinderen dat prachtig vinden!!
En ik, als rechtgeaarde 'Mokummer' van joodse origine zou graag veel Nederlands willen horen doorspekt met Turkse wijsheden..Net als elke andere immigrant dat deed vanaf 'pakweg' 1400.Iedereen deed toen moeite om de voertaal te spreken. En dat moest, want dan begrepen wij elkaar beter en dat was goed voor de 'handel'
Wat mij heeft gestoord aan jouw epistel is dat jij de juf 'in stilte' hebt gesteund. Wil jij alsjeblieft in het belang van alle kinderen in die peuterspeelzaal de peuterjuf LUIDRUCHTIG steun geven aan haar missie? Ze is daarmee beter gediend dan wanneer jij je mond houdt, en later een stukje schrijft op AC! Liefs; Yanny
@ Suffie: Dat 'béést van een dilemma', zoals jij dat noemt, mist waarom het belangrijk is Nederlands te praten: niet integratie maar kansen op succes voor hun kinderen en zichzelf. De taal spreken betekent zelfredzaamheid. Dat is iets heel anders dan 'overgave aan integratie'.
Maar het gaat om ondersteuning. Als iemand in mijn nabijheid had gezegd; “Ik moet toch ergens beginnen?” Dan zou ik dat mondeling hebben bevestigd. Met vingergezwaai heeft dat niets van doen. (en nergens voor nodig!)
Wat ik nu zo badinerend vindt, is dat je als Nederlandse kennelijk je mond dicht moet houden. Mij dunkt dat juist door die houding, grote problemen zijn ontstaan! Groet; Yanny
En dat is het probleem .Wij durven onze mond niet meer open te doen omdat wij zo bang zijn anderen te kwetsen. Intussen wonen die 'anderen' al zo'n 30 jaar in ons midden en spreken nog steeds geen Nederlands en kunnen daarom ook niet hun spreekwoorden en gezegdes aan ons doorgeven.
Daarom vind ik dat die Turkse juf best een ietsie pietsie meer steun had mogen hebben van Esther!
Zij had ,bijvoorbeeld, even kunnen zingen; Een nieuw schooljaar, een nieuw geluid.. Ik durf te wedden dat iedereen dat leuk had gevonden. Alles is beter dan weer zwijgen, lijkt mij. Liefs; Yanny
@Yanny: Steun is goed, maar vaak is het beter om iemand die afspraken gemaakt heeft dit vanuit zijn eigen authoriteit te laten handhaven.
Wat ik vervelend vindt is dat Esther dan begint over Nederlanders die badinerend zijn en met vingers staan te zwaaien, en dan niet ingaat op mijn onderbouwing. Als ik een stuk zou schrijven op een discussie-site zou ik ook discussie terug verwachten en daar serieus op ingaan!
Intussen leef ik erg mee met de juf. Zij heeft een heel verantwoordelijke functie en als zij ook nog de moeders moet 'opvoeden' lijkt mij dat een behoorlijke taakverzwaring! Zelf heb ik ook zo'n soort publieke functie; 'Biebjuf' en ik weet hoe grillig mijn publiek kan zijn..Na een 'aanvaring' met iemand die zich niet aan de huisregels houdt (gewoon gezellig blijven) is het heel fijn om te horen; “dat heb je goed afgehandeld hoor!” Je staat dan gewoon weer wat steviger in je schoenen. En dat had ik de juf van Esthers kind ook graag gegund; een stukje verbale erkenning!
Dat Esther er anders over denkt kan zijn omdat zij heel ander werk doet. En Kokkie, in de Bibliotheek merk ik niets van verschillen tussen bevolkingsgroepen; er zijn horken en zeurpieten genoeg, bij allen! Maar ook...heel veel leuke (gelukkig in de meerderheid) mensen!
Suffie, Met de ratio alleen is het soms heeeel lang reizen..de emotie mag/kan niet worden genegeerd. Het grote gelijk van mensen komt dan vanzelf waar het thuishoort: In het midden. (Zei mijn Mamme altijd) Lieve groet aan allen; Yanny
Je schreef hier o.a. “wat ik vervelend vindt”...
Sorry hoor, de 'T' is echt overbodig.
Ik plaag graag. Ben je blont of swart?
Blijf wel plagen...
Zij moet zich veel te veel bezig houden met volwassenen. Die moeten tevreden gesteld worden.. Al die moeders (en vaders,( Nederlands of niet) WEG! uit het klaslokaal. Dan komt zij misschien nog eens toe aan lesgeven! (Dat geldt natuurlijk ook voor Esther)
Mischien komt het er dan ook eens van dat de kinderen weer eens leuk een schoolreis kunnen hebben. Samen met hun leraar. In mijn, en dat van mijn dochters , was dat altijd een hele beleving in de schooltijd! Kortom; leren lezen en schrijven en een mooie schoolreis gun ik elk kind! En dan zijn ouders even NIET gewenst. Groet; Yanny
Maar iemand begon over die Mammoetwet waardoor mijn gedachten een duik in de tijd namen vandaar mijn laatste reactie. Ik heb meegemaakt dat op de school ,waar mijn dochters op zaten , zo ongeveer werd overgenomen door een aantal ouders en de directeur van die school kon daar weinig tegen uitrichten. Ik ben nog steeds van mening; kinderen IN de klas, ouders ERUIT. Het contact tussen tussen ouders ,leraren en kinderen moet, omwille van die kinderen, duidelijk blijven. Ik bedoel er zijn medezeggenschapsraden en ouderavonden en gek genoeg, zie je die ouders daar dan weer niet! Gegroet en tot de volgende ronde! (ook om van mening te verschillen) Yanny