De recreatiestrook is een mooi voorbeeld. In dit specifieke geval ligt er een voorstel van een aantal mensen bij de Wijkraad Zuid-West, dat instemt met het plan en subsidie verleent. "De Wijkraad besloot hiertoe omdat hij dergelijke initiatieven van bewoners, die zich verantwoordelijk voelen voor hun woonomgeving en daar op constructieve wijze uiting aan willen geven, toejuicht," aldus Coen Tasman van Amsterdam Anders/De Groenen in de Echo. Een kleine groep buurtbewoners oefent zo dus wel erg veel invloed uit, zonder dat er ook maar een haan naar kán kraaien. Pas toen de bouwvakkers het hek plaatsten, kon ik een mening vormen.
Dat Coen Tasman het gesteggel rondom de recreatiestrook in de Echo "een storm in een glas water" noemt is onterecht. Dat is het namelijk allerminst, een 'onbenullig' probleem als dit toont juist de aard van de stadsdeeldemocratie. Tasman haalt uit naar de hondenbezitter die zich niet betrokken zou voelen bij de woonomgeving, terwijl deze groep geen kans heeft gehad zich te mengen in het debat(je). Tal van groepen voelen zich juist betrokken bij hun woonomgeving.
Zo is het ook op lokaal niveau ons kent ons, wie de weg eenmaal kent kan invloed uitoefenen. De vergelijking met de landelijke politiek is zo gemaakt: let je even niet op, dan kan dat vervelende gevolgen hebben. Schiet de stadsdeelfilosofie zijn doel dus voorbij? Inspraak lijkt alleen maar goed voor een specifieke groep mensen. Tal van buurtbewoners weten namelijk niet eens wat er speelt, door tijdgebrek bijvoorbeeld. Het idee van een vertegenwoordigende democratie is daarom zo gek nog niet, stemmen en de besluitvorming uit handen geven.
Dat Coen Tasman het gesteggel rondom de recreatiestrook in de Echo "een storm in een glas water" noemt is onterecht. Dat is het namelijk allerminst, een 'onbenullig' probleem als dit toont juist de aard van de stadsdeeldemocratie. Tasman haalt uit naar de hondenbezitter die zich niet betrokken zou voelen bij de woonomgeving, terwijl deze groep geen kans heeft gehad zich te mengen in het debat(je). Tal van groepen voelen zich juist betrokken bij hun woonomgeving.
Zo is het ook op lokaal niveau ons kent ons, wie de weg eenmaal kent kan invloed uitoefenen. De vergelijking met de landelijke politiek is zo gemaakt: let je even niet op, dan kan dat vervelende gevolgen hebben. Schiet de stadsdeelfilosofie zijn doel dus voorbij? Inspraak lijkt alleen maar goed voor een specifieke groep mensen. Tal van buurtbewoners weten namelijk niet eens wat er speelt, door tijdgebrek bijvoorbeeld. Het idee van een vertegenwoordigende democratie is daarom zo gek nog niet, stemmen en de besluitvorming uit handen geven.
Het is een korte reactie op een artikel, maar op zich is dat het punt niet. Of dat hek er nu wel of niet staat, hondenbezitters hebben nog genoeg ruimte.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Wie ik wél ken is Coen Tasman. Althans uit de tijd dat ik zelf in dit stadsdeel woonde. Ik praat nu over 20 jaar geleden. Hij manifesteerde zich toen als een bijzonder integere en betrokken buurtbewoner. Hij zette zich onder meer in voor woonbebouwing op het Stadionterrein, voorkwam mede dat Amsterdam de Olympische Spelen kreeg en hielp samen met Jan Pestman het Stadionplein aan een markt.
Ik ben dus wel benieuwd wat eigenlijk precies het punt is bij de recreatiestrook, want niet iedereen in Amsterdam krijgt dezelfde editie van de Echo.