Één van die mooie momenten waarop Cruijff toepasbaar is, is wanneer u naar Amsterdam Centraal moet. De fysieke locatie bedoel ik dan: u leest amsterdamcentraal.nl natuurlijk omdat u het wilt, u gaat naar Amsterdam Centraal omdat u móet.
Maar om welk mooie moment gaat het dan?
Maar langzamerhand verschuiven de muren van de haastig aangelegde stationsgangen. Langzamerhand zien we nu weer:
De Centrale Hal!
En hier ontvouwt zich het wonder. Want waar ik zes jaar geleden de Centrale Hal beschreven had als een ietwat gemankeerd dwergje naast wat je in London, Parijs of zelfs Antwerpen kon vinden, ben ik nu geneigd te zeggen:
- die zuilen zo mooi hoog naar het dak. Geeft niet dat ze hoekig en lomp, ze zijn namelijk wel mooi!
- dat patroontje op de zuilen helemaal bovenaan, dat goud op groen. Geeft niet dat 't op mijn oma's behang lijkt. 't Is nu best mooi!
- dat harde tegelpatroon op de vloer wat eigenlijk veels te druk was - geeft niet dat zelfs Timothy Leary er een slechte trip van zou kunnen krijgen, 't is wel mooi!
Mooi, inderdaad, bij vergeleken de lelijke bouwput met apocalyptische wandelgang die het enkele weken geleden nog was. Die oude oma die het Centraal Station toch een beetje was, blijkt ineens een prachtige Grande Dame, alleen maar omdat ze er tijden als verrot karkas heeft bijgelegen.
Zo zie je maar weer:
Elluk Foordeel Hep Sun Nadeel.
Inderdaad, je gaat alleen maar naar CS omdat het moet.