De uitritconstructie
Oud Zuid - Ter hoogte van de Stadionkade schiet een fietser de Parnassusweg over. Een automobilist weet ter nauwer nood zijn auto tot stilstand te brengen. De fietser vloekt, steekt een middelvinger in de lucht en vervolgt zijn weg, alsof er niets aan de hand is. Verbaasd schreeuwt de automobilist nog wat terug, trekt langzaam op en vervolgt hoofdschuddend zijn weg. Ik sta erbij en kijk ernaar. Voor de zoveelste keer, want sinds de herprofilering is het kruispunt alleen maar gevaarlijker geworden. Stoplichten verdwijnen, uitritten verschijnen. En of dat gunstig is voor de verkeersveiligheid vraag ik me af.
Onlangs is er nog een fietser doodgereden in de Linnaeusstraat. Een vrachtwagen slaat rechtsaf, een fietser negeert enkele
verkeersregelaars en wordt doodgereden. Ook hier is er sprake van een uitritconstructie, met daaroverheen een fietspad. Op het eerste gezicht heel veilig. Fietsers worden gescheiden van het autoverkeer en soms nog beschermd door een rij geparkeerde auto’s. Toch heb ik mijn vraagtekens bij de constructie, temeer omdat fietsers zich op een fiets vaak onsterfelijk wanen. Het vrijliggende fietspad versterkt dat idee alleen maar, terwijl de waarheid anders is. In ieder geval bij mij om de hoek.
Automobilisten moeten namelijk rekening houden met fietsers op het doorgaande fietspad, dat over de uitrit heen loopt. Voorsorteren op drukke momenten is haast onmogelijk, want eenmaal op het fietspad halen fietsers de raarste capriolen uit om een auto voorbij te komen. Voor veel fietsers reden om de desbetreffende automobilisten de huid vol te schelden. Vreemd, want andere mogelijkheden zijn er simpelweg niet. Dat is allemaal anders wanneer fietsers en automobilisten op één weg rijden. Deze dubbele constructie belemmert bovendien het zicht op de weg. Het gevolg: aanrijdingen.
Een causaal verband is moeilijk aan te tonen, het aantal aanrijdinkjes op de Parnassusweg is echter schikbarend toegenomen sinds de herprofilering. Ik fiets, wandel of rijd er dagelijks: het is schering en inslag. De constructies verschijnen inmiddels overal in de stad. Allemaal leuk en aardig, maar bevordert het de verkeersveiligheid ook daadwerkelijk?
De fietsstroken, gewoon tussen rijweg en trottoir/parkeerplaatsen in, waren duizendmaal veiliger in mijn ogen. Iedereen bleef er alerter door. Met name de overal verschijnende tweerichtings-fietspaden op onlogische plekken zijn levensgevaarlijk. Als automobilist weet je op een gegeven moment absoluut niet meer waar nu weer ineens fietsers vandaan kunnen komen.
Ik fiets vaak en rijd ook vaak auto in de stad en naast roekeloos gedrag is het gewoon lastig om je in de andere verkeersdeelnemer in te leven: fietsen of autorijden zijn zeer verschillende belevingen.
Het doel van de aparte fietspaden was het scheiden van de verkeersstromen. Het werkt niet omdat ze elkaar te vaak treffen en dan ook nog zeer onverwacht.