De Egyptenaar

De Egyptenaar

door: Merel Roze 14 April 2006

Een goede snackbar is een vereiste. Als immer geopend baken als het koken niet wil lukken, als redding wanneer de drank op is, als veilig vluchtoord in het geval van een kater. Jarenlang had ik een goede snackbar om de hoek, op de Van Woustraat. Volgens mij heette de snackbar De Linde, maar het kan ook zijn dat die naam nog op de ramen stond van de lunchroom die ervoor zat. In de periode dat ik er kwam, werd hij gerund door een Egyptenaar.

Toen de Egyptenaar begon, was zijn zaak niet veel soeps en sprak hij niet best Nederlands. Een paar jaar later sprak hij de taal vloeiend, had hij de zaak helemaal opgeknapt en uitgebreid en had hij een leesbril nodig. Het was er druk en de man deed altijd opgewekt alsof jij zijn dag goed maakte. Zijn specialiteit was de hamburger. Bestelde je een hamburger, dan vroeg hij steevast: die hamburger, of mijn eigen gemaakte hamburger? En wee je gebeente als je ging voor die eerste hamburger! Een heel pleidooi over waarom zijn hamburgers niet alleen veel groter maar ook veel lekkerder waren. En het klopte, nergens heb ik ooit meer zo'n lekkere hamburger gegeten als daar, al kwam dat ook door het enthousiasme erom heen. Het was me een raadsel waarom hij überhaupt nog die andere hamburgers verkocht.

De snackbar is niet meer. Een jaar of twee, denk ik, geleden is de snackbar gesloten. Eerst dacht ik dat de Egyptenaar weer aan het verbouwen was geslagen, maar toen de verbouwing klaar was, was ook de Egyptenaar weg.

Ik mis de Egyptenaar. Ik mis zijn grappige praatjes, zijn leergierigheid (altijd even vragen of hij iets goed uitsprak) en zijn leesbril. En natuurlijk zijn hamburgers.

Erger nog is dat ik niet weet waarom hij weg is. Was hij een van de 26.000? Is hij vrijwillig vertrokken? Heeft hij met zijn familie een nieuwe goudmijn ontdekt in een andere buurt, een ander land? Ik weet het niet. Wat weet je toch weinig van de ondernemers in de buurt.