Het dilemma van Asscher

De collegevorming lijkt nog allerminst in kannen en kruiken, maar een hoofdstedelijk avondblad was er deze week al volledig van overtuigd dat twee wethouderszetels worden bemand met Asscher en Aboutaleb. Beetje voorbarig? Voor Aboutaleb mag je inderdaad aannemen dat hij wethouder wordt, bij Asscher zou ik me kunnen voorstellen dat hij nog in dubio staat. In de eerste plaats is hij nog niet eens zo lang fractievoorzitter en een verstandig mens (en dat is hij) vraagt zich dan toch even af of het niet beter is om in die functie nog wat te groeien en te rijpen. Immers, hij is jong, uiterst getalenteerd en zijn kans komt sowieso nog wel.

Ook strategisch valt daar wat voor te zeggen. Asscher is als fractievoorzitter onbetwist de leider van de partij in Amsterdam. Als hij wethouder wordt moet hij qua imago en invloed opboksen tegen Aboutaleb. Al tijdens de verkiezingen werd het beeld geschetst dat Asscher in de schaduw stond van Aboutaleb, want hij kreeg minder voorkeurstemmen. Als wethouder krijgt hij daar last van, als fractievoorzitter niet. Vanuit die positie kan hij een dualistische eigen koers varen.

Niet te onderschatten is ook het 'Balkenende-effect'. Toen voor deze CDA-kroonprins het premierschap in zicht kwam werd hem van diverse kanten afgeraden dat te doen. Hij was relatief jong en in politieke kringen is dat synoniem met minder invloed en gezag. Balkenende was eveneens nog een prille fractievoorzitter en partijleider. Toch werd hij premier en het resultaat is inmiddels duidelijk zichtbaar. Hij is de minst populaire eerste minister sinds mensenheugenis, houdt de boel maar met moeite bij elkaar en is dagelijks voer voor columnist en cabaretier. Behalve de premier is hij ook de risee van Nederland geworden.

Best kans dat Lodewijk Asscher dus nog eventjes diep nadenkt over dat wethouderschap. In de Amsterdamse media wordt hij -historisch weinig fijngevoelig- nu al afgeschilderd als 'Lodewijk de Heilige', altijd aardig, innemend, beleefd, netjes. Op zich helemaal geen slechte eigenschappen voor de 'homo politicus', zo zouden we er meer moeten hebben in deze tijden van populistische lompheid. Maar in de beeldvorming is de stap naar 'soft' dan gauw gemaakt. Vraag maar aan Job Cohen.