Lijstduwers heten zulke kandidaten (al was die eer bij AADG eigenlijk voorbehouden aan voormalig raadslid Hansje Kalt). Ze staan primair op de lijst om aandacht te trekken, niet om daadwerkelijk gekozen te worden. Toch is dat Marijke Vos en Frits Bolkestein per abuis overkomen: zij kregen voldoende voorkeursstemmen (PDF) om in de raad te mogen plaatsnemen.
Dat kan wezen, maar dat had Vos ook kunnen bedenken voordat ze instemde met het verzoek lijstduwer te worden. Kennelijk vreest ze niet dat ze nu 6400 "zeer teleurgestelde" Amsterdamse kiezers achterlaat. En de 24.988 kiezers die haar steunden bij de laatste Tweede-Kamerverkiezingen kunnen alsnog de boom in als GroenLinks tot het college mag toetreden: dan verlaat Vos doodleuk het parlement om wethouder te worden.
Eerlijk is eerlijk: Vos hééft van tevoren aangekondigd dat ze niet in de raad wilde. Maar ik krijg er toch een vieze smaak van in mijn mond. Als je geen kandidaat bent, moet je je niet kandideren. Vos' betrokkenheid bij de stad is blijkbaar afhankelijk van haar persoonlijke ambities: het raadslidmaatschap is haar te min, alleen als bestuurder is ze bereid zich voor Amsterdam in te spannen.
Als ik het college mocht aanstellen, dan zou ik Vos voor straf passeren. Wie garandeert me immers dat zij de deur van de Stopera over een jaar niet weer net zo gemakkelijk achter zich dicht zal trekken, als ze straks minister kan worden in een links kabinet?
drie reacties op "Kiezersbedrog"
Gewoon de Raad in zou ik zeggen.
Het lijkt mij dat het dan met het op de lijst zetten van stemmentrekkers die toch geen zitting nemen snel gedaan is.