1. Het percentage uitkeringsontvangers onder niet-Westerse allochtonen is ongeveer twee keer zo groot als dat onder autochtonen. Vooral de Turkse en Marokaanse bevolkinsgroep komt er beroerd van af: daarvan is zelfs bijna 30% ontvanger van een uitkering.
2. Het opleidingsniveau van de niet-Westerse allochtonen ziet er ook verdomd slecht uit: en ook hier zijn het weer hoofdzakelijk de Turken en de Marokkanen die de laagste opleidingsniveaus het meeste bezetten, terwijl de autochtonen in grotere mate naar het VWO en HAVO gaan.
3. Marokkaanse jongeren nemen, samen met Antilliaanse jongeren, de toppositie in als het gaat om zogeheten 'commune criminaliteit', dat wil zeggen, die criminaliteit waarbij een duidelijk slachtoffer aanwezig is - dat is dus die criminaliteit waar wij allen dagelijks last van hebben.
Deze gegevens zijn al langer bekend - Justitie gebruikt zelfs cijfers uit 1995. En toch durfde de Marokkaanse gemeenschap pas gisteren te erkennen: er is een probleem!
Hoe komt het dat dat zo lang duurde? Waarom heeft de Marokkaanse gemeenschap zelf zich zo lang blindgestaard op een illusie?
En dan ineens: PATS BOEM! staat er een kale homo op uw stoep. Een man die u niet kent, en hij staat in uw gezicht te schreeuwen dat uw kind een rotkind is, dat uw kind de rotte appel van onze maatschappij is, dat uw kind de wortel van al het hedendaagse kwaad is. Wat zou u dan doen?
Natuurlijk: u neemt uw kind in bescherming. Het is tenslotte uw kind. U heeft er jaren over gewaakt en ervoor gezorgd, en u voelt dat u dat nu ook moet doen. Die rare kale homo valt immers uw kind aan!
Die rare kale homo wordt neergeschoten, en dat is heel erg. Dat verdient niemand, ook niet de man die uw kinderen zomaar uitscheldt. Maar toch hoopt u dat men nu eens wat redelijker en netter praat. Maar nee hoor; In elke krant, op elk TV-programma, op elke straathoek hoort u dezelfde mantra: uw kind is slecht! Uw kind is slecht! Uw kind is slecht!
Dat wordt alleen maar erger nadat een kind uit uw gemeenschap een gruwelijke misdaad pleegt door een roemruchte filmmaker neer te steken. Tot voor zijn dood vond iedereen die filmmaker maar een walgelijk dikke querulant, maar na zijn dood werd de papzak ineens de nationale knuffelbeer. De sfeer wordt met de dag grimmiger en grimmiger, en u voelt zich meer en meer aangevallen.
Dat is het klimaat waarin de Marokkaanse gemeenschap al jaren verkeert. Dat is wat de Marokkaanse ouders al jaren voelen. In zo'n atmosfeer verdient het niet meer dan lof dat de Marokkaanse gemeenschap gisteren al toegaf wat iedereen al wist: er is een probleem met de Marokkaanse jeugd. Zullen we dan vanaf nu gewoon ons best doen dat op een eerlijke, vriendelijke en menslievende manier op te lossen?
En nu graag deze preek voor liberale parochie in den lande. Lukt dat je in de komende weken?