<%image(5/040717-brouwersgracht2.jpg|140|140|Brouwersgracht)%>
Waar Prinsengracht en Brouwersgracht elkaar kruisen stromen vele mensen samen. Het is een wonder van verkeer daar op de brug. Zittend met een kop koffie op een bankje van café Papeneiland kun je zien hoe de mensen zich schijnbaar met elkaar vermengen. Maar als je goed kijkt zie je dat ze alles in het werk stellen om elkaar net niet te raken.Van drie kanten tegelijk aankomend verplaatsen de marktgangers zich heen en weder over de brug. Karren, rollators, buggy's, auto's, bakfietsen, wandelstokkers, tassentrekkers, kinderzitjes, brommers, rolstoelen, canta's, vrachtwagens, scooters, landrovers, wandelmensen, de opstapper, groepjes dames, eenlingen; alles krioelt er als in een mierenkolonie waarvan het nest met grof geweld geopend is.
Alsof ze gestuurd worden door een eigen magnetisch veld weten ze allemaal, ondanks alle hindernissen, moeilijke hoekjes, te veel gekochte waren, steile hellingen, stoepranden, huppelende kinderen, fotograverende toeristen, bijna botsingen, mobiele telefoongesprekken en te grote bossen bloemen hun eigen route weer te vinden. En dat allemaal zonder ongelukken.
De draaikolk van mensen met nog lege tassen valt van de brug af uiteen in twee richtingen. De ene naar de Lindenmarkt, de andere naar de boerenmarkt. Via de kleine straatjes en aan de koppen van de markten mengen de stromen zich nog even tot brak water. Maar verder de markten op worden de mensenstromen al eenvormiger. De bio's willen op de Lindenmarkt nog wel eens goedkope kaas kopen. En ook voor de vis die daar niet te krijgen is duwen ze zich even met de ellebogen tussen de Lindenmarkters in. Maar zichtbaar opgelucht vluchten ze daarna met volle tassen naar de eigen biotoop. De Lindenmarkters begeven zich weer niet graag op de boerenmarkt. Zij hoeven geen pastinaak en geitenkwark. En andijvie is andijvie; dat hoeft toch niet zo duur te zijn. Het gehalte wikkelrokken en haarwrongdames is hen daar ook veel te hoog. Er valt minder mee te lachen. Annie en Bep lopen er, richting Westerstraat, in een grote boog om heen. In de koffiehuizen en op de terrassen zitten de mensen nog gebroederlijk door elkander. Maar als de tassen, karren en zakken zijn gevuld en de koffie of een wijntje is gedronken zoekt men weer de snelste route naar eigen wijk, straat of gracht.
Bio's, zilvergrijze dames, yuppenvaders, sandalendragers, geblondeerde dochters en hun even oude moeders, Jordanezen uit Almere, weekendkokkerrellers, rieten mandendraagsters, nichtenstellen, jongvolwassen corpsballen, rasechte Amsterdammers en die uit de provincie; ieder heeft zijn eigen lijstje. Want in deze voornamelijk blanke smeltkroes van Amsterdam staat op elke tafel een ander menu. Het is niet altijd duidelijk of de marktgang wordt bepaald door eetpatroon en status of dat men toch simpelweg van twee walletjes eet. Als je in de tassen zou mogen kijken kun je zien of zij trouw zijn gebleven aan de eigen groep of dat zij stiekeme overlopers zijn geweest.
Op de weg terug voegen zij zich weer in de kluwen op de brug, hun soortgenoten nog even groetend langs de gracht. Terwijl een nieuwe golf marktgangers al tegen de brug aanspoelt begeven zij zich huiswaarts. En zelfbewust, zonder de ander ook maar even aan te raken, brengen zij de buit naar eigen bron.
De draaikolk van mensen met nog lege tassen valt van de brug af uiteen in twee richtingen. De ene naar de Lindenmarkt, de andere naar de boerenmarkt. Via de kleine straatjes en aan de koppen van de markten mengen de stromen zich nog even tot brak water. Maar verder de markten op worden de mensenstromen al eenvormiger. De bio's willen op de Lindenmarkt nog wel eens goedkope kaas kopen. En ook voor de vis die daar niet te krijgen is duwen ze zich even met de ellebogen tussen de Lindenmarkters in. Maar zichtbaar opgelucht vluchten ze daarna met volle tassen naar de eigen biotoop. De Lindenmarkters begeven zich weer niet graag op de boerenmarkt. Zij hoeven geen pastinaak en geitenkwark. En andijvie is andijvie; dat hoeft toch niet zo duur te zijn. Het gehalte wikkelrokken en haarwrongdames is hen daar ook veel te hoog. Er valt minder mee te lachen. Annie en Bep lopen er, richting Westerstraat, in een grote boog om heen. In de koffiehuizen en op de terrassen zitten de mensen nog gebroederlijk door elkander. Maar als de tassen, karren en zakken zijn gevuld en de koffie of een wijntje is gedronken zoekt men weer de snelste route naar eigen wijk, straat of gracht.
Bio's, zilvergrijze dames, yuppenvaders, sandalendragers, geblondeerde dochters en hun even oude moeders, Jordanezen uit Almere, weekendkokkerrellers, rieten mandendraagsters, nichtenstellen, jongvolwassen corpsballen, rasechte Amsterdammers en die uit de provincie; ieder heeft zijn eigen lijstje. Want in deze voornamelijk blanke smeltkroes van Amsterdam staat op elke tafel een ander menu. Het is niet altijd duidelijk of de marktgang wordt bepaald door eetpatroon en status of dat men toch simpelweg van twee walletjes eet. Als je in de tassen zou mogen kijken kun je zien of zij trouw zijn gebleven aan de eigen groep of dat zij stiekeme overlopers zijn geweest.
Op de weg terug voegen zij zich weer in de kluwen op de brug, hun soortgenoten nog even groetend langs de gracht. Terwijl een nieuwe golf marktgangers al tegen de brug aanspoelt begeven zij zich huiswaarts. En zelfbewust, zonder de ander ook maar even aan te raken, brengen zij de buit naar eigen bron.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Een reactie op "Marktbewust"