Afgelopen week stapte ik na een lange werkdag van 18 uur om 2 uur 's nachts mijn kantoor uit. Openbaar vervoer was niet meer voorhanden, dus ik veroorloofde me de luxe van een taxi.
Aangekomen bij het Leidseplein zag ik een groepje mensen staan bij de kop van de rij wachtende taxi's. Beteuterde gezichten bij de potentiële passagiers, boze gezichten bij de chauffeurs. "Ze willen me niet meenemen", zei een meneer van middelbare leeftijd. Vol ongeloof sprak ik de chauffeur aan, nadat hij tergend langzaam z'n raampje liet zakken. "Haarlemmerplein zei u?, dat is te dicht bij, zoek maar iemand anders!". Ik viel van de stoep van verbazing: iedereen in de rij weigerde me mee te nemen.
Gedesillusioneerd besloot ik maar naar huis te lopen. In de Marnixstraat werd ik aangesproken door een taxichauffeur die het tafereel gezien had: "Waar wilt u heen meneer, ik breng u overal waar u maar wilt". Binnen notime was ik thuis, met een visitekaartje van de chauffeur. "Als u volgende keer weer een taxi nodig heeft, bel dan gerust Karim", zei de man met een grote glimlach.
Eindelijk een chauffeur die het snapte!
(He? Geen Job meer???)