De avondspitstrein van Utrecht naar Amsterdam Centraal. Een slecht gekapte man in slobbertrui komt de coupé binnen. Hij wil onze aandacht. Hij wil geld. Voor de daklozen. Voor de thuislozen. De coupé zwijgt. Ik denk: toch zielig - maar houd toch mijn tas extra stevig vast.
Een willekeurige dag bij de ingang van de Dirk. Een magere vrouw met slechts een paar tanden vraagt of ik de Daklozenkrant wil kopen. Ik denk: je bent de zoveelste vandaag. Als ik naar buiten loop met een tas vol boodschappen, ga ik met een grote boog om haar heen. Haar vragende ogen ontwijkend.
Zondagmiddag op het Damrak. Een man zit bibberend op de grond en houdt een bordje vast: "I'm from New Zealand, far from home". Ik denk: in Nederland hoef je niet te bedelen - en ga nog snel even naar de Bijenkorf.
Laatst in de metro naar Diemen-Zuid. Halverwege stapt een man met gitaar binnen. Hij speelt een paar akkoorden. Neuriet vals mee en gaat dan de coupé door met een lege koffiebeker. Ik denk: ga weg, je stinkt… en ik lees rustig verder in mijn krant.
Zomaar op straat. Een speedy man vraagt een euro. Hij heeft geld nodig voor z'n overnachting. Ik denk: niet geven, niet aankijken, niet laten overhalen. Hij koopt er straks toch weer z'n dope van.
Vanmiddag bij de deur van Albert Heijn op de hoek. Hij staat daar altijd. Lachend houdt hij de deur open. Ik geef hem 1,50 en hij geeft mij de Daklozenkrant. Mijn schuldgevoelens zijn weer voor een week afgekocht.
Achter al deze mensen zit vast een tragisch verhaal. Ik zou ze graag allemaal wat geven. Dat kan niet. Zoveel geld heb ik niet en eerlijk gezegd heb ik ook niet altijd zin in gebedel aan mijn hoofd. Dus loop ik ze vaak met schuldgevoelens voorbij. Denkend aan mijn warme huisje, goedgevulde koelkast en de baan waar ik morgenochtend weer vroeg voor op moet. Waar is het misgegaan in de levens van deze mensen dat ze op straat om geld moeten vragen? Is daar niets aan te doen? Soms weet ik het niet meer. Schuldgevoelens - gebedel aan mijn hoofd.
zestien reacties op "Gebedel aan mijn hoofd"
eigenwaarde trots
onderdanigheid de kunst om gelijkte zijn (klinkt tegenstrijdig)
met bedelen verlaag je je als persoon
je eigenwaarde
we zijn gelijk dus kan je als gelijke iets vragen maar in duidelijkheid.
niet smekend pathetisch.
er is dus verschil
natuurlijk geef je die lachende jongen wat ik geef die zingende man ook wel es wat als hij mooi zingt want medelijden heb ik niet medeleven wel.
xxx
16 jaar geleden een maand in New York rondgelopen. Werd daar na een tijdje behoorlijk depressief van alle bedelaars en zwervers en de grote tegenstellingen. Je komt uit de Trump Tower alles goud wat er blinkt en 2 meter naast de ingang ligt een nauwelijks als mens te herkennen hoopje vodden op/in karton.Ik was blij om weer terug in Amsterdam te zijn waar de situatie toen veel beter was. Je zag heel af en toe eens iemand uit de vuilnisbak eten. Dit is nu inderdaad wel anders. Wat je eraan moet /kunt doen? Ik weet het niet. Meer opvang? (ook psychiatrisch, een hoop zwervers schijnt psychisch ziek te zijn). Wat was er vroeger wel wat er nu niet meer is en kan dat niet terug? Ik hoop niet dat het een situatie is waar we maar aan moeten wennen (en hopen dat we er zelf niet in terecht komen… vrees zelf bijvoorbeeld voor het vrijgeven van de huren)
Improve the world, support your local homeless!
Verder voel ik me niet schuldig dat hij daar staat. Het is tenslotte mijn schuld niet. Irritant is wel dat je dat schuldgevoel ergens wordt opgedrongen.
Maar absoluut, 100%, nooit-van-zijn-lang-zal-ze-leven en onder geen enkele voorwaarde ga ik er in de trein of de metro op in. In Rotterdam zijn ze ermee begonnen en het gaat me er veel te assertief toe, om niet te zeggen intimiderend. Daar zou ik nu eens graag een collectieve (gedrags)lijn in het zand getrokken zien.
HAHAHAHAHAHAHA!!!
Dat is een automatische schuifdeur!!!
En dat duurt net zolang totdat je hen
een plaats geeft in jouw hart punt .nl