Echtenstein stond langs de Daalwijkdreef opgewekt en trots een Bijlmerflat te wezen. Wie Zuidoost binnenfietste (want echt: het is niet ver) begroette zij met gedateerde maar vrolijke kleuren: bruinrood, beige, geel, zachtblauw. In het donker twinkelden de lichtjes achter de ramen. Op een balkon wapperde vergeten wasgoed in de avondbries. Welkom thuis, zei Echtenstein dan. Hier eindigt het woonerf dat Diemen heet.
Maar ineens, sinds een week of twee, zijn de kleuren dof, de lichten uit. De laatste bewoners zijn vertrokken, het wasgoed is weg. Echtenstein straalt niet meer. Donkere ramen zijn holle ogen geworden. Ze wacht achter een hoog ijzeren hek op het onvermijdelijke. De weelderige bomen waarachter zij soms verstoppertje speelde, zijn al gerooid, en over een paar weken zullen zware machines haar laagje voor laagje ontmantelen.
Het frisse Vinexwijkje dat straks op haar plaats zal verrijzen wordt vast netjes aangeharkt, met iedereen een eigen tuintje en een Toyota voor de deur. Het is vast beter zo. Maar Diemen komt wel akelig dichtbij.
drie reacties op "Diemen rukt op"