Voel ik me slecht? Even langs de papierbak!
Nu ik weer een krantenabonnement heb, kan ik de gang naar de oudpapierbak extra vaak maken. Mijn brave burgerschap groeit met de dag!
Elke keer dat ik de stapel papier in de diepte van de bak zie verdwijnen, heb ik het idee dat Job Cohen mij persoonlijk bedankt. Ik voel zijn hand op mijn schouder als ik de vele bankenveloppen, stadsdeelkrantjes, theateragenda’s en gidsen door de gleuf zie vallen. Vooral de kattengritdoos, netjes opgevouwen, duikt prettig naar beneden.
Maar wat zie ik nu?
Op de bakken staat sinds kort dat KARTON er ALLEEN VERSCHEURD in mag.
Het staat er dreigend. Mijn goede burgergevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik doe blijkbaar iets verkeerd. Mijn kattengritdozen zijn onmogelijk te verscheuren. Hoe ik ook probeer, de doos blijft intact.
Nu heb ik elke keer een slecht gevoel bij de oudpapierbak. Alsof ik iets fout doe.
Maar ik snap het ook niet.
Zijn er voor het scheuren van het karton nou niet juist die machines uitgevonden?
(Ik heb vroeger staan vlóeken bij die dingen, als ik na een nacht Volkskrantverkopen de niet verkochte exemplaren ontkopt en al zo’n verstopte container in probeerde te stouwen. En ze ernaast leggen kon niet, slecht voor de business)