Mijn Super Overburen

Wist ik veel, ik dacht dat het gewoon gewoon was hier. Toch woon ik in de Vrolikstraat. Ik had beter moeten weten. Ik blijk super overburen te hebben.

Drie maal, met stomheid ben ik geslagen, op dezelfde dag.

Ik zie de Portugese overbuurman T. met de Marokkaanse overbuurman M. Beiden keurig gekleed en met de mouwen opgestroopt, op het speelpleintje in de straat samen in de weer. De één met een ouderwetse schep en de ander met een blik op een steel, een blik van een stoffer en blik, weet je wel. T. heeft het putdeksel op het speelpleintje gelicht en schept verwoed in de derrie. Kleine beetjes schept hij vervolgens behoedzaam op het blik van M. En M. loopt vervolgens heen en weer naar de Gemeentelijke Prullenbak, leegt daarin telkens zijn blik. Omzichtig, want hij wenst niet te morsen op de mooie groene stoeptegels.

Dat gaat zeker twintig minuten zo door. Als de prullenbak vol is, is de volgende prullenbak aan de beurt.

Dan, nog diezelfde middag, zie ik de Portugese overbuurvrouw P. in de weer. Met een engelengeduld stiefelt ze heen en weer, van de kraan naar de plantenbak, en naar de volgende plantenbak. Met de grote, met watergevulde gieter. Net zolang tot alle 14 plantenbakken in het muurtje weer lekker nat zijn.

Ergens in de avond besluit ik nog even een luchtje te scheppen op mijn Frans balkon. Mijn blik valt op de Amerikaanse overbuurman P. Hij heeft net hardgelopen in het park. Hij steekt het speelpleintje zigzaggend over, bukt diverse malen en raapt álle stukken papier en ongerechtigheid op, onderwijl vers zweet morsend op de groene tegels. Op de hoek duwt hij het verzamelde afval in de Gemeentelijke Prullenbak, bij de derrie uit de straatput.