Compulsief Tutoyeren

Home >

> Compulsief Tutoyeren

Algemeen

door: Daniël Schut 31 Augustus 2004

Ik weet het nog goed, toen ik voor het eerst met 'meneer' werd aangesproken. Ik was 20 en had net mijn lange haar door een extatische kapper laten afknippen. Getooid in het typische uniform van een 20-jarige student (wallen onder de ogen van een permante kater, sloffige kleren die echter wel verrieden dat u hier niet te maken had met een echte werkloze) was ik op weg om boodschappen te doen, toen er iets uit mijn jaszak viel. Een vriendelijke 8-jarige, tegenwoordig een unicum in Amsterdam, riep:

'Meneer! U laat iets vallen!'

Ik was in shock. Flabbergasted, zoals de Engelsen zo mooi zeggen. 'Verdomd', dacht ik, 'In zijn ogen ben ik inderdaad een meneer. Bah.' Zoals met alle trauma's doorliep ik de stadia van rouwverwerking in een kalm, rustig en vooral onbewust tempo: ontkenning, anderhalf jaar, woede, anderhalf jaar en verdriet, ook anderhalf jaar, totdat...

Ik laatst bij de AKO een magazine kwam afrekenen. Ik had een vergadering en dus mijn pak aan. Met mijn wijkende haarlijn, door teveel drank te snel versleten hoofd en de nonchalante wijze waarop ik mijn pak droeg - alsof ik elke dag zo rondliep, telkens pratend over dingen als accounts enzo - moet ik er uitgezien hebben als boven de dertig. Maar de dame achter de kassa gaf me mijn geld terug met de woorden: 'Als-JE-blieft'.

Pardon?

Later die week zat ik op een terras en het was mijn taak de rekening voor die middag te betalen. Een frisse eerstejaarsstudente kwam op me af terwijl ik het laatste slokje van mijn whiskey tot me nam. Een Glenfiddich zonder ijs. Ik vroeg aan de dame, minimaal 6 jaar mijn junior en mij volslagen onbekend, of ik de rekening mocht hebben. 'Natuurlijk!', antwoordde ze, 'Ik kom hem JE zo brengen...'

Pardon? Kennen wij elkaar ergens van? Hebben wij elkaar ergens eerder gesproken, op een feest of festival, zodat ik me je naam niet meer kan herinneren? Nee?

En op steeds meer plekken zie ik en hoor ik mensen tegen hun zin dwangmatig getutoyeerd worden. Een oude man in de bus wordt een stoel aangeboden met: 'wil je zitten?'. Een vriendelijke dame van middelbare leeftijd wordt op het terras geholpen met de zin: 'wat wil je drinken?'. De cassiere bij de mandjeskassa sommeert een heer op leeftijd met zijn winkelwagen in de daartoe bestemde rij te staan met: 'je staat in de verkeerde rij'...

Ik weet het. Ik ben echt een meneer geworden.

ouder:
Het mag niet

nieuwer:
Glazenwasser

35 reacties op "Compulsief Tutoyeren"

-1- Onno:

Ik weet het, je hoort een dame niet naar haar leeftijd te vragen, maar ik ben heel benieuwd hoe oud je precies bent.

Maar je kunt toch niet serieus menen dat je verlangt dat iemand die maar 6 jaar jonger is dan jij je meneer noemt? Toch?

31 Augustus 2004 - 14.54 uur

-2- Rick II:

Ik dacht dat het altijd aan mij lag…...........

31 Augustus 2004 - 16.44 uur

-3- Juno:

Tjezus. Het ruikt hier naar spruitjes.

31 Augustus 2004 - 20.00 uur

-4- Ger:

Als een frisse eerstejaarstudente mij tutoyeert neem ik dat op als een compliment, en als zij mij met u zou aanspreken zou ik mij diep beledigd voelen, heertje Schut…

31 Augustus 2004 - 21.36 uur

-5- Margriet (44):

Ik vind het altijd vreselijk om met mevrouw te worden aangesproken (behalve door echt jonge mensen, onder de 15 of zo). Hebben ze het tegen mij? ja shit ze hebben het tegen mij, pff en meteen voel ik me 20 jaar ouder worden. Misschien komt het omdat ik eigenlijk geen afscheid van m’n jeugd wil nemen maar ik voel me echt geen mevrouw of een u.

1 September 2004 - 02.28 uur

-6- Petra:

Je kunt ‘t ook heel leuk door elkaar gebruiken, hoor. Zoals in: “Wilt u alstublieft met uw grafklauwen van mijn reet blijven?”

1 September 2004 - 08.01 uur

-7- Noorderlicht:

Ik dreef mijn ex-vriendje tot razernij als ik niet had geluisterd naar zijn verhaal en afwezig vroeg: “wat zegt u?”. Anderzijds erger ik me wel aan het dwangmatige Ikea-”jij”: daar bekruipt me echt het gevoel dat ik zwakzinnig ben! Zoals ook de thuiszorg-dame mijn hardhorende en dementerende oma aansprak: “WIL JE LEKKER NOG EEN KOPJE THEE?”

1 September 2004 - 09.17 uur

-8- Florrie C. Snorring:

Glenfiddich is whisky, zonder e-, het lijkt heel wat, maar ‘t is vooral duurdoenerij, geen wonder dat ze -je zei ;o)

1 September 2004 - 10.17 uur

-9- Jelmer:

Ik zou heel boos worden op die mensen… echt, heel boos!

1 September 2004 - 11.07 uur

-10- 51N93:

moet ik er uitgezien hebben als boven de dertig zo schrijf je ook wel een beetje dus dat treft.

en als je het echt zo erg vind kunnen we wel eens in de AKO afspreken, zo ’s ochtends, kan ik voor je balans ff een kwartiertje vlak voor werktijd “u” in je oor brullen. knap je vast wat van op.

1 September 2004 - 12.34 uur

-11- Verbal Jam:

Zoals Noorderlicht al opmerkt: het is allemaal de schuld van Ikea.

1 September 2004 - 13.44 uur

-12- Ger:

u
u en u
uhuhu
uhuhuhuhuhu

1 September 2004 - 19.51 uur

-13- Roodhaar:

Ik noem iedereen die ik
a) niet ken
en
b) ouder is
in het openbaar U.

2 September 2004 - 15.17 uur

-14- Aangespoeld:

Ik ben een dikke man met grijzig haar van 38 en ik ben er nog helemaal niet aan gewend dat iemand ‘U’ tegen me zegt.

Ook soortement van raar. Ik ben een ouwe lul, maar nog niet ingeburgerd als zodanig. Wat doe ik daar nou aan, mensen.
Help me dan eens.

2 September 2004 - 18.26 uur

-15- Danny:

Probeer eens een echte whisky. Glenmorangie is wel wat in de Glenfiddich prijsklasse. JE zal nog opkijken van JE gebrek aan smaak.

Alle mensen zijn gelijk, allemaal JE of allemaal U, wat maakt het uit?

3 September 2004 - 09.25 uur

-16- toine:

Glenmorangie heerst! Ik heb hier nog een ten year old staan, die nog steeds open moet, maar ja de juiste gelegenheid heeft zich nog niet aangediend.
Overigens ben je de eerste die ik tegenkom die het merk kent.

3 September 2004 - 09.54 uur

-17- Ton:

Vanwege mijn 2 dienstverlenende banen, ik zorg dat mensen bier kunnen drinken zogezegd, spreek ik dagelijks een 100-tal personen aan. Ik heb ‘u’ 9 jaar geleden al afgeschaft. Ook mensen die 2 keer ouder zijn dan ik krijgen van mij een gratis, nivellerend, complimenterend, monter ‘alsjeblieft’ aangeboden, gelijk met ‘t product waar ze voor kwamen. Mochten ‘t zo zijn dat zij mij evengoed vousvoyeren, dan staat ‘t zinnetje ‘ik heb geprobeerd meneer te worden, maar ‘t is mij niet gelukt’ ter beschikking, welke ik met een genoegen hanteer.
‘U’ is hopeloos ouderwets, in Scandinavië hebben ze ‘t een ½e eeuw geleden al afgeschaft.

3 September 2004 - 10.34 uur

-18- Yuri:

Waar hebt gij het in godsnaam over?

3 September 2004 - 11.33 uur

-19- daniel:

voor de nieuwsgierigen: ik ben 24.
betreft de glenfiddich: als het cafe niets anders schnekt dan Johnny Walker red, Jack Daniels en Glenfiddich, dan bent u het met me eens dat de glen toch de betere keus is. Voor serieuze whisk(e)ys kunt u naar het L&B of naar De Still. Ik raad de Ben Romach of de Lagavullin aan.

6 September 2004 - 14.48 uur

-20- John:

U en jij, is niet een kwestie van jezelf `meer voelen’ dan de ander, het is gewoon een soort van afstand creeeren. De persoon achter de kassa heeft geen vriendschappelijke relatie met U, zo ook de persoon op het terras die Uw drankje brengt, er `behoort’ altijd een bapaalde `zakelijkheid’ te zijn.
Personen mij onbekend en ouder dan ik, noem ik U.
Kwestie van opvoeding? John (25)

2 November 2004 - 11.20 uur

-21- Robbert:

Geen meneer geworden. Een ouwe zeikerd.

16 November 2005 - 15.54 uur

-22- :

ik zat er laatst nog over na te denken en realiseerde me - het gaat mij niet zozeer om mensen die wel of geen u zeggen in het dagelijks leven. Als ik tegen je opbots op centraal station mag je me gerust u noemen.

Maar wanneer je in een dienstbare functie werkt, zoals in de bediening, zoals achter de kassa, dan moet je altijd u zeggen. Niet omdat ik zo graag meneer genoemd wil worden, maar omdat ik klant van uw winkel ben - en omdat ikmijn geld bij u uitgeef wil ik een beetje een vriendelijke en respectvolle benadering. Iemand van het personeel die dan alsnog je zegt geeft later vaak ook blijk van een slechte werkhouding en creëert een negatief klantencontact. Dát is misschien meer wat me dwars zit dan iets anders.

26 Januari 2006 - 10.51 uur

-23- Maurice van Hulst:

In Belgie kom je deze discussie niet tegen, dus naar Belgie verhuizen?
En wat betreft die wiskey wat dachten jullie van een lekkere Chivas Regal 18 jaar. mmmmmmhh

26 Januari 2006 - 11.28 uur

-24- Martine:

Tja ach... volgens mij kan t nooit goed. Mijn ouders, beide rond de vijftig, vinden het vreselijk om met u aangesproken te worden en nu zit een 24-jarige te zeuren over dat hij niet met u aangesproken wordt... waar gaat t over echt?!?

Als we t dan toch over irritaties rond het woord (eigenlijk de letter) u hebben, dan heb ik er ook nog wel een: waarom zijn er zo veel mensen die denken dat u altijd met een hoofdletter geschreven moet worden? Alsof iedereen die u genoemd wordt God is ofzo :s

26 Januari 2006 - 17.23 uur

-25- Sven:

Eigenlijk erger ik me ook dood aan al dat jij-en jouen. Natuurlijk, familie (ook ooms/tantes en zo), vrienden, zelfs ouderen waar je mee veel mee omgaat is wat mij betreft gewoon “je”. Maar waarom moet dat ook altijd in een winkel, restaurant, of waar dan ook op straat? Wat is er nou mis met “u”?

11 Oktober 2006 - 22.54 uur

-26- Brulaap!:

En wat is er mis met “jij”?

Voor mijn part zegt iedereen wat hij of zij wilt. Ik zeg alleen u tegen bejaarden, omdat zij er vaak duidelijk van schrikken als ze met jij aangesproken worden door een twintiger. Heb alleen liever dat iemand mij niet met u aanspreekt. Het zet je zo op een podiumpje en creeert nodeloze afstand.

12 Oktober 2006 - 09.39 uur

-27- Jochem Floor:

Ik trek toch echt de grens bij een officiele brief van een Nederlandse overheidsinstantie. Informatie Beheer Groep (studiefinanciering) heeft mij tot tegen mijn dertigste schriftelijk gevousvoyeerd. Op het hufterige af! “Je bent ons nog 10.00 euro schuldig, te betalen...”. Je vraagt je af wanneer de knokploeg binnenwandelt.

12 Oktober 2006 - 11.53 uur

-28- :

In principe zou je kunnen zeggen dat tussen personen onderling men gerust mag kiezen: daar kun je in Nederland zelfs afspraken over maken.

Pas later ben ik gaan beseffen wat me zo tegenstond an het 'jij' van de kassamedewerker of bediende: het is iemand in een servicefunctie. En iemand in een servicefunctie hoort, zich, uit hoofde van zijn of hara baan, gedienstig en beleefd op te stellen. Vandaar dat ik eigenlijk vind dat mensen in servicefunctie altijd de term 'u' dienen te gebruiken, zelfs als zij zelf 45 zijn en de klant aan de balie een 19-jarige beroepswerkloze blower is.

Brulaap stelt dat de term u een podiumpje creeert: dat is bij servicefuncties precies de bedoeling! Als ik een manager of baas van de AKO was, had je er bij mij direct uitgelegen als je de klanten structureel met 'je' bleef aanspreken.

12 Oktober 2006 - 12.17 uur

-29- Jochem Floor:

@ Daniel: 'beroeps-werloze-in-spe', bedoel je toch?

12 Oktober 2006 - 19.24 uur

-30- :

@jochem: ach ja,snakes on a plane

13 Oktober 2006 - 10.22 uur

-31- Brulaap!:

Maar ik heb toch niet te maken met het bedrijf, ik heb persoonlijk contact met iemand die daar werkt. Die zal zich in de meeste gevallen (als we het hebben over AKO, supermarkt, etc.) net zo min verbonden voelen met het bedrijf als ik, de klant. Ik zie m.a.w. liever een persoon dan iemand die de regels van boven toepast om maar zo gedienstig mogelijk over te komen. Wat heb ik aan die gedienstigheid? Ik krijg er alleen het gevoel van dat diegene mij iets probeert aan te smeren.

13 Oktober 2006 - 16.22 uur

-32- :

je hebt juist wél te maken met het bedrijf, want bijvoorbeeld: als iemand je onheus bejegent, of een verkeerde service levert: bij wie hoor je dan te klagen? BIJ HET BEDRIJF inderdaad: die is juridisch verantwoordelijk voor de service die zij leveren.

Jouw stellingname dat 'je juist niet met het bedrijf te maken hebt' gaat wat mij betreft in tegen alle regels van de bedrijfsetiquette en communicatie: ik neem maar aan dat je nog nooit in de horeca gewerkt hebt? Anders had je wel beter geweten.

Overigens: ik shop liever bij een bedrijf waar de medewerkers zich wel verbonden voelen met het bedrijf, zelfs al is het 'een AKO, een supermarkt...' et cetera: dat het geen bedrijf betreft uit de 'creatieve sector' kan mij niet bommen: ik vind het gewoon gezelliger winkelen. Neem bijvoorbeeld de C1000 op het Buikslotermeerplein in Noord: ik schreef al eerder dat dáár echt te merken is dat het management haar best doet mensen te betrekken en motiveren. Het is daardoor een gezelliger en véél klantvriendelijker bedrijf, waardoor ik er vaker en meer boodschappen doe dan ik eigenlijk nodig heb.

13 Oktober 2006 - 16.54 uur

-33- Spigt:

ik zeg jij tegen de mensen die ik graag mag en zeg vaak u tegen de mensen die er al wat ouder uitzien en/of respect afdwingen. (maar respect moet je niet afdwingen dat moet je verdienen.) Ik werk in een restaurant en moet vaak u of jij zeggen, dat verschilt bij iedereen. het hangt van je eigen instelling af denk ik.

14 Oktober 2006 - 12.51 uur

-34- s79:

Ik kom zelf uit een gezin waarin alles en iedereen getutoyeerd werd en wordt, wwaardoor het mij lange, lange tijd gekost heeft om mij enig beleefd vousvoyeren eigen te maken. Nu ben ik van mening dat ik door mensen in dienstverlenende functies echt met u aangesproken mag worden (ik ben 28, ter volledigheid, aangeien leeftijd hier nog al een rol speelt). Wie schetst mijn verbijstering toen ik door een jong meisje achter de balie van het cwi, ik schat rond de twintig werd aangesproken met jij, hoi hoe gaat het met je, ben je het er een beetje mee eens? En toen zij voor overleg met een derde belde zei: “ja, ik heb hier zo''n meisje zitten....” terwijl ik daar in krijtstreep overhemd zat en zij in informeel shirtje. Ik heb er op dat moment van pure verbijstering niets over gezegd maar dit vind ik toch, zelfs als notoire jij-zegger, te ver gaan!

11 December 2007 - 13.47 uur

-35- Petra:

Al vrij jong besloot ik dat vousvoyeren voor elke vreemde, ongeacht jonger of ouder de norm was. Met als gevolg dat ik als zeventienjarige, soms vijftienjarigen bij de bakker met u aansprak en mijn moeder corrigeerde. Voor mijn studie heb ik gesprekken moeten voeren waarbij ik soms iemand uit automatisme met u bleef aanspreken ondanks herhaardelijk verzoek om je en jij te zeggen. U zeggen creert een afstand en daarbij voor mij ruimte. Docenten zijn u en mevrouw en meneer, ook al zijn ze net afgestudeerd, in de afstand en het respect dat die manier van aanspreken geeft is wat mij betreft juist ruimte voor bijvoorbeeld kritiek. Het is echter lastig als het u zeggen niet als respectvol wordt opgevat.
Wat betreft bedrijven kan dit lastig zijn, wanneer het bedrijf een zekere informele sfeer wil uitdragen past het niet om iedereen met u aan te spreken en sowieso vindt blijkbaar niet iedereen het prettig om met u aangesproken te worden.

18 Juni 2008 - 04.21 uur

Reageren?

Lees vooraf even de regels voor discussies op Amsterdam Centraal door.

Eigen afbeelding bij reacties? Ga naar gravatar.com en meld je aan met het mailadres dat je ook hier voor reacties gebruikt.

AmsterdamCentraal.nl

De onafhankelijke opinie- en discussiesite over Amsterdam