AmsterdamCentraal.nl

Soms is er (kleine) rampspoed voor nodig om ons te laten zien waar het leven om draait: schoonheid, pure, toevallige, volledig zelf onbewuste schoonheid.

Ik zat in de tram op weg naar centraal, tram vijf, en bij het museumplein gebeurde het ongebeurbare: er was een miniscule wisselstoring, dus ging tram vijf niet rechtsaf zoals ze moest maar rechtdoor. Met een extreem lullig langzame snelheid van 2 kilometer per uur vleide deze tram vijf zich tegen een tram vijf uit de andere richting aan,  die wel de goede wissel had. Maar het mooie weer zorgde ervoor dat dit geen ongeluk leek: het leek er eerder op dat die eerste tram zo blij was die andere te zien, dat in een jeugdig enthousiasme ze de ander een kusje in de zij wilde geven. Slechts iets te ruw, waardoor wij reizigers die twee maar aan elkaar moesten overlaten, en te voet verder moesten.  

Ik besloot naar centraal te lopen in plaats van op de 1 te wachten op het Leidseplein. Omdat de zon zo mooi scheen. En iedereen leek het met me eens te zijn, en begon terstond aan een eigen pelgrimstocht door het goedgemutste Amsterdam.

En de zon verwarmde de stad, bescheen ontluikend groen en wakkerde de prille lenteliefdes aan die hand in hand de Leidsestraat afstruinden. Mijn oog en oor hoorde en zag dingen die anders niet opvielen: de schakers op het Max Euwe-plein, een paartje, blij en hand-in-hand hier, een kus op de wang daar,  tegenover de Maoz, boven de Cynthia een tegelschildering van Christiaan Huygens, een gebouw dat volgens zichzelf uit 1581 kwam, met een fries van kleine cherubijntjes, dame 1 die bewonderend keek naar de Manolo's van een haar onbekende dame 2 voor haar, een moeder en dochter op een bankje in de zon, twee duiven op de gevel van de Macdonald's in de Kalverstraat die de eeuwige daad deden in de zon...

Op de een of andere manier leek iedereen vandaag te weten komen wat ik ook ontdekte: vandaag, hier en nu, begon, jong maar zelfverzekerd, de lente. Nog geen greintje van het kwaad van teveel zonneschijn, de vermoeidheid van een lange zomer, geen enkel bewustzijn van een leven vol niet ingeloste beloften en teleurgestelde verwachtingen, maar met krachtige, jonge stem en vol zingend zelfvertrouwen de wereld positief tegemoet ziend: vandaag begon de lente en vandaag was alles goed.

Vandaag was alles goed en heel even liet Amsterdam mij weer zien waarom ze onze hoofdstad is. Noem mij een stad waar iedereen zo blij kijkt als deze stad, waarin iedereen zo openhartig en eerlijk de wereld in blikt zoals deze, waarin de lente zich zo vroeg van haar beste kant laat zien, waar mens en dier tegelijk vol vertrouwen met soezend toegeknepen ogen de zon begroeten en aanbidden, ook al doet de winter nog een poging zichzelf te bevestigen als alleenheerser van de stad. Noem mij een stad waarin zoveel rebellen, rijkelui en rollebollers hun hoogste levensdoelen en laagste levensbehoeftes vervuld zien worden...die stad is er niet, die stad is alleen Amsterdam.

En iedereen die zeurt dat Amsterdam lang zo hip niet is als Rotterdam tegenwoordig: vraag jezelf eens af, wie zegt dat Rotterdam hip is? Inderdaad, de Amsterdammers zelf. Heel even was Rotterdam de hipste stad van Nederland omdat de Amsterdammers het even behandelden als hun favoriete buitenwijk. In plaats van eten in De Pijp gingen we even naar de Lijnbaan.

Vandaag echter niet. Vandaag ontvlamde de lente, in een duizeling van kleuren, vormen, geluiden en geuren, een gratis trip die zelfs de beste LSD je niet kan kopen. Vandaag ontvlamde de lente, in Amsterdam.