Thuiskomen

Thuiskomen

Gisteren was ik in Rotterdam. Ik ben niet geboren in de stad, heb er ook geen familie wonen en toch voelde het alsof ik thuiskwam toen ik het Centraal Station uitstapte. Hoe kan dan nou?

Amsterdam bouwt ijverig de kades van het Y vol, en toch krijg ik bij al die projecten niet het gevoel dat het ‘wereldprojecten’ zijn. Fietsend over de Oostelijke handelskade waan ik me in een gebied met de allure van de gemiddelde provinciestad. Waarschijnlijk is het gebrek aan hoogbouw wat Amsterdam parten speelt. Rotterdam heeft de mazzel gehad dat de gehele binnenstad plat lag na de oorlog, en er geen beschermde stadsgezichten zijn zoals in Amsterdam. Kantoor- en woontorens domineren delen van het Rotterdamse centrum. Ik meen dat in Amsterdam hoogbouw niet vanaf de grachtengordel te zien mag zijn. Als je de stad een beetje aanzien wilt geven, zal die regel als eerste moeten sneuvelen. Op de dam, waar nu het koninklijk paleis staat, zou een prachtige woontoren kunnen verrijzen.

Ook op andere gebieden verschilt Rotterdam van Amsterdam. Er zijn bijvoorbeeld minder toeristen. Het centrum van Amsterdam is verworden tot openluchtmuseum. Soms lijkt het wel alsof Amsterdam leunt op de glorie van het verleden, zonder te werken aan de toekomst. Rotterdam heeft het imago van werkstad. Projecten als de renovatie van de Van Nelle Fabriek tot werkruimten voor (kleine) bedrijven voeden het imago van bedrijvigheid. Ook de havens spelen hierin natuurlijk een rol.

Ik vraag me af of zaken als stedenbouw en bedrijvigheid bijdragen aan mijn gevoel van ‘thuiskomen’. Bij steden als New-York, Parijs of London heb ik het gevoel niet of nauwelijks. Zouden het dan de jeugdherinneringen zijn aan de Cineac op de Coolsingel, waar ik vaak films keek als mijn ouders winkelden in de naastgelegen Bijenkorf? Rotterdam is volop in beweging, en veel van de plaatsen uit mijn jeugd zijn inmiddels verdwenen in Rotterdam. Amsterdam daarentegen is weinig veranderd. Wellicht is het ‘thuiskomgevoel’ nostalgischer van aard dan ik denk?