Wie vervolgens aan de overkant van de brug met hoge snelheid van de brughelling afkomt heeft daar een nog lastiger probleem. Hier moet men eerst om de paaltjes heen slalommen, ze staan voor je gevoel erg dicht op elkaar en vervolgens haarscherp de bocht links of naar rechts nemen om daar weer op de Amstel (straat parallel aan het water) uit te komen om de weg te vervolgen.
Gisteren ging dit dus mis, toen een jongen voor mij de brug af fietste en daar in botsing kwam met een vrouw die over de Amstel reed. Beide hadden alleen maar schade aan de fiets, dus ernstig was het niet. Ze konden er beide de grap nog wel van inzien dat het aan de verkeerd geplaatste paaltje lag. 'Wie bedenkt nou zoiets!' vroeg de vrouw zich af 'Je gaat er toch vanuit dat daar over na wordt gedacht door mensen die er verstand van hebben'. Het gesprek dat volgde tussen de gestopte mensen was interessant en herkenbaar. Ik bleek niet de enige die zich over de vreemde brug verbaasde. 'Wie heeft dit nou bedacht'. 'Je kan bedenken dat dit problemen gaat geven!'
Inderdaad, dat zou je verwachten. Maar volgens mij is het weer het probleem waar al vaker op deze site op gewezen is. HET TEKENTAFEL DENKEN. Er wordt gekeken van bovenaf, maar niet naar de situatie die in praktijk. Veel geld is er nu gaan zitten in een mooie renovatie van de brug. Maar door een rij te strak langs de weg geplaatste paaltjes gaat de brug alleen maar ergernis opleveren, zo bleek gisteren wel uit de reacties van omstanders.
Kunnen die stomme paaltjes niet drie meter naar achteren? Het ziet er wel leuk uit, zo'n ruime, vrije brug, maar het is een beetje lastig in het gebruik, een brug waar je niet goed op en af kan. Dat ervaar je vanzelf wel als je er een keer overheen gaat in plaats van dat je er op de tekentafel boven hangt.
Ook typisch tekentafeldenken. En een autorijdende gemeenteraad en aannemer.
Er zitten veel haakse bochten in Nederlandse fietspaden. Het zijn geen telegraafbestendige onderwerpen.