Bellen

Bellen

Amsterdam Centraal lijkt een domein te zijn van fietsers. Voor het schrijven van mijn eerste stukje had ik me voorgenomen om niet over fietsen te schrijven, maar over de nachtnota van de Amsterdamse nachtburgermeester. De afgelopen nacht heeft me echter een dusdanige kater bezorgd, dat ik kies voor een wat lichter onderwerp: de fietsbel.

Ik vraag me af of ik de enige fietser ben in de stad die het asfalt afspeurt naar fietsbellen. Is het u wel eens opgevallen hoeveel fietsbellen in het asfalt glinsteren? Fietsbellen die van een stuur afgetrild zijn, en langzaam in het asfalt verdwijnen door overrazend verkeer?

Het fenomeen ontdekte ik in mijn studententijd toen ik elke dag van de Oosterburgervoorstraat naar de Vrije Universiteit fietste. Elke dag dezelfde weg, elke dag hetzelfde asfalt. Soms opeens een nieuwe bel. Dag na dag zag ik de bel dieper in het asfalt wegzakken.

Amsterdam kent een groot aantal `hotspots´, plaatsen met een hoge concentratie aan ingereden fietsbellen. Mijn stelling is dat de hoeveelheid bellen in het asfalt maatgevend is voor de kwaliteit van het wegdek. Zelf rij ik elke dag over het kruispunt bij de brandweerkazerne aan de Marnixstraat. De combinatie van veel tramrails en een slecht wegdek maken dit tot een ideale plek om je fietsbel te verliezen. De bel valt met de scherpe onderkant op het asfalt, het drukke autoverkeer doet de rest.

Ik stel voor om beter op te letten op de fiets. U zult verbaasd zijn hoeveel bellen er zich in het wegdek bevinden. Op stukken asfalt waar al lange tijd niets aan gedaan is kunt u zelfs bellen tegenkomen uit de jaren 80! Ziet u een mooi exemplaar, of ontdekt u een hotspot, noteer die locatie en post het op Amsterdam Centraal. Ik fiets er graag een keer een stukje voor om.